Te gek voor woorden! Wachttijdondersteuning! Het paard achter de wagen spannen!

Met een Lean-perspectief zie je dit nog scherper: het enige doel van een behandeling moet zijn zo goed mogelijk waarde toevoegen, namelijk dat wat een patiënt nodig heeft, of minstens recht op heeft. Daarvoor waren de Treek-normen.

Als die niet haalbaar zijn is het zaak om als de donder alles in het werk te zetten om die alsnog te gaan halen. In dergelijke gevallen mag ‘wachttijdondersteuning’ alleen gezien worden als een zo kort mogelijke overbrugging van een ontwikkeling op weg naar het alsnog halen van de Treeknormen.

Zonder dat perspectief, is wachttijdondersteuning alleen een vertraging van dat proces, namelijk een afleiding. Net zozeer als wachtkamers gezellig maken en daar koffie, taart en bezigheden aanbieden je verleidt tot het accepteren dat wachten goed is.

Echt interessant wordt het pas als je de oorzaken van de wachttijden onderzoekt en daarvoor oplossingen vindt. Die zouden er zo maar eens in kunnen liggen, dat er veel meer taakdifferentiatie in die behandelingen zou kunnen komen, waarmee veel meer zorgverleners onderdelen van die zorg kunnen bieden, die nu alleen geboden mag worden door het veel te kleine aantal psychiaters voor de huidige en toenemende vraag. Terwijl dit de komende jaren alleen maar schrijnender lijkt te worden.

Als je een dergelijke benadering kiest, ben je de kern van je behandeltraject aan het verbeteren, met als gevolg het terugdringen van wachttijden.

Met een dergelijke bril op, zou je wat nu ‘wachttijdondersteuning’ genoemd wordt, kunnen gaan bekijken als experimenteren met een dergelijke nieuwe benadering, dat wél gericht is op het terugdringen van wachttijden in plaats van het accepteren en daarmee continueren ervan met grotere gezondheidsschade als resultaat.

Want wachttijdondersteuning als zelfstandig fenomeen bevestigt alleen maar het bestaansrecht van wachttijden en wordt daarmee zelfbevestigend en is dus uitstel van executie. Nou ja, van behandeling.