Verpleegkundige Marc van der Gracht heeft er een mening over die ik u niet wil onthouden: ‘Het is geen nieuw beroep: het is gewoon mijn functie bij elkaar gegrabbeld met mijn taken en onder een andere titel. Het is een construct; een geëtaleerd raamberoep dat volhangt met de ballen van de taakgecastreerde basisverpleegkundigen.’ Daar zit geen woord Chinees bij en Marc is lang niet de enige die zich opwindt over deze wet. Buurtzorg-oprichter Jos de Blok heeft vanwege het gerommel zijn lidmaatschap van V&VN opgezegd. Of, zoals Ad Leferink het op twitter zegt: ‘Het grootste probleem van instituten die zeggen dat ze namens een achterban spreken is dat ze binnen die achterban een mini achterban creëren die ondersteunt wat achter het bureau bedacht is.’

Ik ga geeneens een poging doen het wonderlijke construct dat de poëtische naam ‘Big II’ heeft te ontrafelen. De wanhopige pogingen van het ministerie en de beroepsvereniging om wat niet opknipbaar is toch op te knippen en wat niet gedefinieerd hoeft te worden stiekem toch te definiëren en – godbetere het – in een wet te verankeren, is symptomatisch voor wat er in de zorg te vaak niet goed gaat. Terwijl het echt niet zo ingewikkeld is. De behoefte van de patiënt of cliënt is leidend. De wetgever bepaalt in welke mate die behoeftes collectief, met premiegeld of individueel  gefinancierd worden. Vervolgens leiden die behoeftes tot een gedifferentieerde verzameling aan handelingen die soms meer en soms minder kennis en vaardigheden vereisen van de verpleegkundigen. Bij deze grote differentiatie in behoeftes, vaardigheden en kennis is de kwaliteit van de generalist nodig om adequaat en flexibel met verschillen om te gaan. Daarbij moet zo min mogelijk van tevoren worden vastgelegd: wat algemene kwaliteitseisen, en achteraf controleren of die zijn gehaald. Als bonus gaan de verpleegkundigen hun werk leuker vinden en beter uitvoeren. Ingewikkelder is het niet.

Het is net als de overheid die een prijsvraag uitschrijft voor een creatieve brug, maar wel inclusief 300 pagina’s aan eisen. We moeten en zullen in Nederland mensen in een hokje douwen. Liefst in een zo klein mogelijk hokje, want stel je voor dat er verschillen zijn tussen mensen in hetzelfde hokje. We hoeven alleen maar de basisvraag te stellen: voor welk probleem is deze wet een oplossing? Geen enkele? Mooi. Next!