Chapeau voor dit treffende stuk! In de optimistische poging een samenwerking op te tuigen tussen de GGZ (initiatief vanuit twee innovatieve klinisch psychologische behandelaren) en het sociaal maatschappelijke domein (waar ik toentertijd werkzaam was) heb ik persoonlijk kunnen ondervinden dat dit twee verschillende werelden zijn met elk hun eigen (beleids)doelstellingen, protocollen en beschermingsmechanismen. Verbinding tussen deze twee onlosmakelijk aan elkaar verbonden disciplines bleek lastig te organiseren, mede door de beperkende invloed van zorgverzekeraars en vraagstukken rondom eindverantwoordelijkheid. Hierin overkoepelend optreden (eventueel met inzet van een onafhankelijke ketenregisseur?) en gedeelde verantwoordelijkheid dragen – wat tijdens deze corona episode overigens door alle (zorg)partijen benadrukt wordt dus we kunnen het wel als de nood maar hoog genoeg is – zou een goed uitgangspunt zijn om een dergelijke netwerkzorg op te tuigen in mijn optiek. Dit ter aanvulling op het belang van client betrokkenheid evenals de interne en externe situatie van de client als uitgangspunt voor de organisatie van hulpverlening en zorg.

Tjongejonge wat een ongelofelijk goed artikel is dit ! Messcherp verwoord waarom er geen sprake is van echte vernieuwing zolang die niet leidt tot samenwerking van zowel professionals (van allerlei pluimage) als met de cliënt zelf. Digitalisering is pas interessant als die deel uitmaakt van een beweging in die richting. Anders is het oude wijn in oude zakken met een nieuw label … Pas dan ook komt onze Top-3 methodiek voor samenwerking volledig tot zijn recht maar hopelijk kan hij ook bijdragen aan de weg daar naartoe…