Het bezoekverbod trekt een zware mentale wissel op verpleeghuisbewoners, familieleden en zorgverleners. Het plaatst verpleeghuizen voor een duivelsdilemma. Ze moeten kiezen tussen bescherming van kwetsbare ouderen en de kwaliteit van de laatste levensfase. ‘De mentale verschraling kan ook dodelijk zijn’, zegt Anne-Mei The, hoogleraar langdurige zorg en dementie. ‘Heiligt het doel nog wel het middel?’
De sterfte in verpleeghuizen is in
Op Koningsdag kon je bij SBS 6 Britt gouwe ouden zien . Daar was een bewoner van 104 jaar te zien in het Sweelinckhof te Wognum die via een hoogwerker een bos tulpen kreeg van haar dochter. Je kon toen heel goed zien dat een personeelslid achter de stoel waar die mevrouw van 104 op zat nog geen tien centimeter van haar afstond, terwijl de dochter met heel veel verdriet en haar moeder op afstand moest blijven. En dit is aan niemand uit te leggen. Zowel de Minister president Mark Rutte en Minister Hugo de Jonge heb ik namens vele ouderen uit West-Friesland gevraagd hier een oplossing voor te zoeken omdat dit niks meer te maken heeft met goede zorg.
Met vriendelijke groet Willem Bakker in West-Friesland beter bekent onder de naam ‘Steuntje in de rug voor onze ouderen’.
Bezoekverbod i.v.m. coronavirus in zorginstellingen is meten met 2 maten. Bewoners opsluiten en het personeel loopt in en uit, gaat naar huis (privé) Personeel komt privé in aanraking met de brede samenleving. Dan is het opsluiten bewoners. NIET JUIST. De 1,5 meter regeling is prima. Bewoners sterven niet van de corona maar sterven aan EENZAAMHEID! en dat voor veel ouderen die leven in de laatste levensfase. STOP MET OPSLUITEN!
‘De mentale verschraling kan ook dodelijk zijn’, dat is wat mij als zoon van een moeder met dementie zorgen baart. Het is dubbel: maatregelen die moeten beschermen, brengen tegelijkertijd in gevaar. Dat is niet per se een dilemma, denk ik, maar ambiguïteit. Over dat dubbele schreef ik als zorgethicus een column, vandaag verschenen en te vinden op https://www.presentie.nl/images/stories/columns/10_Opgevoerde_ambiguïteit.pdf. Leven met dementie is sowieso een leven met (opgevoerde) ambiguïteit; in coronatijd des te meer.
Mijn schoonmoeder van 87, die nog zelfstandig in een senioren appartement woont, alleen, is eenzamer dan mijn 20 bewoners in onze zorginstelling.
Zij ziet 2 x per dag 5 minuten de thuiszorg, onze dementerende bewoners zien ons, het personeel en medebewoners veel vaker op de dag.
Ik zie beide kanten dus.
Hoe dan ook, het is vreselijk voor al onze ouderen, maar ik vind het voor versoepeling nog echt te vroeg.
Mooi artikel en wijze woorden ook van Inge Borghuis. Kan het niet persoonsgericht, op maat? Waarbij we aan somatische bewoners het dilemma voorleggen en als zij de voorkeur geven aan een (iets) grotere kans op besmetting er 1 vaste bezoeker mag komen? En voor p.g. bewoners in overleg met de familie ook een vaste bezoeker of nog even geen bezoeker. Familie besluit dan in overleg met de zorg. Bezoekers moeten natuurlijk gezond zijn, direct naar het apartement of de kamer van hun familielid lopen en daar eerst hun handen wassen. Geef clienten de keus en maak de afspraak voor 2 weken om te zien hoe het gaat. Dit trekt zo’n zware wissel op ouderen in hun laatste levensfase en hun familie. We kunnen, met een gemiddelde levensverwachting in de verpleeghuizen van 2 jaar dit niet veel langer volhouden voor het middel erger wordt dan de kwaal.
Mooi en wijs artikel . Ik ben het ermee eens dat het onhoudbaar is. Wat is kwaliteit . In de laatste levensfase zitten , en dan niet Jersey dierbaren om je Hern wat is eenzaamheid. Onmenselijk.
Met enige afstand moet dat toch haalbaar zijn !!