Door het raampje zie ik dat een jonge verzorgster mijn moeder zwijgend haar avondboterham voert en intussen uit het raam staart. Half vijf, ze is er vroeg bij. Ik begroet mijn moeder met een kus en vraag vriendelijk aan haar verzorgende of ik het zal overnemen. Bij wijze van antwoord drukt ze het bord in mijn handen.
Even later zie ik uit mijn ooghoeken dat ze met dezelfde lege blik in haar ogen een andere bewoner stukjes brood doordrenkt in koffie voert. Ik doe dat laatste ook bij mijn moeder, maar wel anders: ik praat met haar, ik streel haar rug en kijk haar aan. Ze ziet er slecht uit, haar haar zit slordig en ze heeft slaapjes in haar ogen. Na haar boterham en koffie ga ik op zoek naar een washand die ik nergens kan vinden. Ten slotte sloft de verzorgende traag naar een andere slaapkamer en komt terug met een lapje. Ik was mijn moeders gezicht en haar handen en vraag of ze dat lekker vindt. Dat vindt ze.
Twaalf handen, twee harten
Ben ik boos, verontwaardigd, ontevreden over de verzorging? Ja en nee. Het meisje dat mijn moeder vandaag verzorgt, heeft vermoedelijk nauwelijks nagedacht over haar beroepskeuze. Ze heeft weinig opleiding genoten, er is niemand die haar overtuigt van het grote belang van haar werk en het loon motiveert haar al helemaal niet. Ze heeft kennelijk besloten om hier lijfelijk te zijn, maar haar gevoel thuis te laten.
Ik tel het aantal handen dat vanavond op de afdeling is: ten minste twaalf. Niet slecht voor een afdeling van 23 dementerende ouderen. Met een beetje geluk hebben ze iedereen rond half negen in bed. Ik tel bij het aanwezige avonddienstpersoneel – puur op gevoel; ik kan er naast zitten – slechts twee harten die warm kloppen voor de mensen die gegijzeld zijn in hun schemerige geest.
Beter belonen
Aan twaalf handen hangt een prijskaartje. Wat als je zou kiezen voor vier harten en acht handen tijdens een avonddienst? Dan liggen de bewoners wat later in bed en spaar je vier handen uit. Het afdelingshoofd besteedt het vrijkomende geld alléén, en dan ook écht alleen aan de vier overgebleven verzorgenden door ze meer loon te bieden en ze tijdens elke dienst gelegenheid en ruimte te geven stoom af te blazen. Voorts benadrukt ze voortdurend het belang van hun werk. De eerste vraag bij elk werkoverleg en overdracht zou kunnen luiden: ‘hoe hebben we vandaag gewerkt? Als het onze vaders en moeders waren die we verzorgd hebben, zouden we dan tevreden zijn?’
En zo zijn we terug bij mantelzorg, maar net iets anders.
Carla de Jong,
Schrijfster van romans en consultant in de gezondheidszorg.
Lees ook haar vorige weblog:
Ik wil de schrijfster complimenteren met het feit dat zij over de setting van haar moeder schrijft en niet bang is voor repressailles. Te vaak heb ik patienten of naasten dingen horen zeggen, waarvan ze mij verzochten dit niet verder te spreiden uit angst voor… Ik hoop dat de betreffende afdeling deze kritische doch constructieve blik benut. Gratis feedback!
Jos Hoogstraten (zie boven) heeft het niet door en wil tegelijk ook nog gewichtig doen. Zoals in het voorbeeld eten wordt gegeven door een verzorgster spreek je niet van eten geven maar van voeren (de schrijfster geeft dat accent bewust weer). Bovendien is dat niet de essentie van dit HEEL HEEL belangrijke onderwerp. De zorg gaat kapot aan figuren als Jos Hoogstraten die zo ontzettend ver van de zorg afstaan
Wij werken savonds voor 30 bewoners met 8 handen en later op de avond met 4 handen, hopelijk worden de bewoners met liefde verzorgd maar somd gebeurd alles wel snel snel want tijd voor wat extra`s is er vaak niet, gelukkig is er af en toe nog een extra vrijwilligster maar het is zo je het zegt liever 8 handen die het met liefde doen dan 12 die het werk doen omdat ze WÈRKEN MOÈTEN
Zo voelt dat voor mij en mijn collega`sook Rob.Het is onze eigen toko,trots zijn we erop en we willen de zorg zo goed als mogelijk geven aan onze patientne.Met hart en ziel en met kennis.Dit is ook de reden dat ik weg ben gegan bij een grote thuiszorgorganisatie.De manager vroeg wat ik miste/Mijn antwoord was;’de bezieling in deze organisatie’het gaat alleen nog maar over beheersen en heersen en niet meer over de inhoud waarvoor ik ooit, nu 42 jaar geleden, dit werk heb gekozen.
Stel dat werkenden in de zorg hun werk kunnen organiseren en uitvoeren alsof het hun eigen onderneming zou zijn. Een onderneming die gericht is op waarden en maar voor een deel op managen. Leiding geven aan waarden is meer dan managen. Heeft in het begin meer tijd en aandacht nodig maar haalt het beste uit die mensen ( en uit jezelf) die hun leven en loopbaanwaarden lief hebben. En ik weet uit ervaring dat bijna iedereen in de zorg hiervoor gekozen heeft. Management probeert echter mensen te vertellen dat managen (beheersen) belangrijk is en niet leiderschap op ieders niveau. Vraag aan de manager letterlijk: waar ben jij, op welke waarden mag ik je aanspreken? En met jij bedoel ik dan: waar is jouw bezieling gebleven?
De zoektocht kan altijd weer opnieuw begonnen worden!
Nog een tip;Patienten kunnen onze namen niet meer onthouden.We hebben een mooie foto laten maken van onze team( 7 leden).We wijzen aan op de foto wie er avonddienst heeft,Dat geeft direct een blijk van herkenning met een lach.
@Willy,
Wat een gaaf verhaal!
Ik herken de knelpunten en (on)mogelijkheden in de zorg voor dementerende ouderen in het verpleeghuis.Ik ken de pg afdeleing van binnenuit omdat ik er heel bewust een paar maanden op vrijwillige basis stage heb gelopen.Misschien goed om een geluid te laten horen vanuit de thuiszorg en hoe wij omgaan met de dementerenden ouderen die nog thuis wonen.
Ik werk als wijkverpleegkundige en casemanager dementie in een speciaal psychogeriatrisch team.Het is een zogenaamd zelfsturend team binnen buurtzorg.Er zijn 20 patienten in zorg in verschillende fases van hun demeteringsproces.Van licht tot zeer zwaar dementerend.Het team heb ik zelf samen mogen stellen en bestaat uit wijkverpleegkundige verpleegkundige en verzorgende die allen heel bewust voor dit team en deze doelgroep hebben gekozen.Allen zijn door mij geschoold op het gebied van verschillende vormen van dementie,observaties die belangrijk zijn om veiligheid en gezondheid te waarborgen , en de verschillende benaderingswijze die toegepast kunnen worden in de diverse fases van dementie.We werken heel intensief samen met de dierbaren van onze patienten zodat we veel te weten komen over vroegere levensstijl, gewoontes,karakter van onze patienten enz. We geven ook uitleg aan de familie hoe ze het beste om kunnen gaan met boosheid,herhaalgedrag enz.Dat komt het welbevinden van onze patienten zeer ten goede.Er wordt gewrkt met een zorgplan dat altijd toegespitst is op die ene patient.Er wordt een groot beroep gedaan op je creativiteit om goede interventies toe te passen.Wat te denken van een patient die perse niet gewassen wil worden.waar we dan eerst mee gaan dansen omdat ze dat nog prachtig kan en we daarna samen het bad klaarmaken waar zij de luchtjes voor uitzoekt, en dan heerlijk geniet van haar bad beurt.ja, dat kost tijd.Maar probleem gedrag laten bestaan kost veel meer tijd en negatieve energie voor de patient en de zorgverlener.Beter 1x per week in bad dan dagelijks strijd! Het nuttigen van de maaltijden is in de thuissituatie ook een probleem.Dementerende vergeten vaak te eten, zeker als ze het ook nog niet zien staan( uit het zicht is uit het geheugen) Wij lossen dat op door op maaltijd momeneten bij de patient aan tafel te gaan zitten.Zelf een kopje thee drinken,een stukje voorlezen uit een boek of een zacht muziekje aan.Op zichbare plaatsen laten we wat lekker eten of drinken achter zodat bij ons vertrek er altijd iets te eten of te drinken staat.Gewichtsafname komt daardoor niet vaak meer voor.Het zijn op het oog misschien simpele interventies maar ze werken uitstekend.door deze interventies kunnen patientne vaak heel lang thuis blijven wonen.Soms zelfs tot de stervensfase toe als familie daar voor kiest.Nen ,niet alleen maar een succes verhaal.Het is hard werken,dicht bij de patient staan,er altijd op afgestemd zijn want dat voelen ze haarscherp aan.Emotioneel zwaar maar o zo dankbaar.
Rob II doet mijns imziens een goede poging om deze discussie objectief te voeren. Als manager in de zorg zou je je bijna moeten schamen dat je er nog werkt. Ook ik onderken de (maatschappelijke) problemen in de zorg. Maar ze zijn inderdaad niet meer zorgspecifiek. De salarissen voor MBO geschoolde medewerkers liggen echt niet meer op een laag niveau. Iemand in de horeca verdient fors minder en werkt ook hard. Ook het beeld dat er overal nog te veel managers rondlopen is op veel plaatsen in Nederland al lang echterhaald. De oplossing ligt niet in het blijven hangen in vooroordelen en persoonlijke ervaringen. De oplossing ligt veel meer in het laten zien van positieve ervaringen. Deel de nieuwe initiatieven, waar wel medewerkers met plezier en aandacht werken en de klanttevredenheid hoog is. Deze zijn er meer dan je denkt.
De materie wordt ook complex gemaakt en gehouden. De mythe van Florence Nightingale, waarbij zorgverleners worden gepositioneerd als altruisten die zichzelf opofferen voor de medemens,is niet meer van deze tijd. Werken in de zorg is een mooi beroep zoals vele andere beroepen.Maar ook gewoon een beroep. Net als in andere beroepen heeft het werk leuke en minder leuke aspecten. Maar als je er toch bent om je werk te doen, waarom dan niet met je hoofd EN je hart? Ook de cassiere bij de IKEA loopt het gevaar af te stompen. Maar als zij haar klanten niet aankijkt mag daar iets van gezegd worden en dat vinden wij dood normaal. Maar als wij binnen bijv. de kaders van In voor Zorg! de zorg werkvloer vragen om net zo klantvriendelijk te zijn als de IKEA cassiere dan wordt het niet zelden een strijd alsof het klein Afganistan is. Misschien wordt het tijd om de Mythe te doorbreken met ‘gewoon’respect zoals wij die ook kennen voor de cassiere bij de IKEA, de kapster,de kinderopvang, de beveiliger, de telefoniste etc. Allemaal beroepers die niet zoveel verdienen, de kans lopen om af te stompen, hard werken en een belangrijke bijdrage leveren om onze samenleving draaiende te houden.
De IGZ hoeft niks te doen dat bovenstaand schrijven op een A4 te zetten en dat te verspreiden aan alle zorginstellingen, inclusief de directie en daarbij te vermelden dat men over een halfjaar komt uitzoeken of deze wanteostand nog heerst. Doen IGZ dan doe je al meer dan alleen een dik salaris vangen en verder niks. Waarom trek ik zo van leer. Als ik in verpleegtehuizen kom, kan ik me niet voorstellen dat de IGZ haar werk doet. Ze doen gvd helemaal niks, alleen als hun eigen moeder daar komt liggen dan worden ze poas actief. BAH.
Geachte lezers van dit artikel!
Dit onderwerp is helaas een algemeen bekend verschijnsel.
Helaas,wat me opviel in het algemeen is dat het artikel een deel van de waarheid is, er zijn ook goede verzorgers(sters) Maar het belangrijkste in het artikel ontbreekt, en dat heeft niemand nog opgemerkt: KIPPEN VOER JE, een mens help je met eten!
Dank weer voor de vele reacties op mijn blog, die de intentie had een lans te breken voor grotere waardering en meer zorg voor zorgmedewerkers: hoe kun je immers zorg verlenen als je zelf geen zorg ontvangt? Ik heb jarenlang verpleegkundig werk gedaan, onder meer in de zorg aan ouderen en weet hoe zwaar het is en wat het van je vraagt. Ik heb aan den lijve ervaren dat afstomping op de loer ligt als je je niet gesteund weet en ondergewaardeerd voelt. Tot op heden is dat mijn drive om als consultant de zorg beter te maken. En ja, daar verdien ik meer mee dan ik deed als zorgmedewerker en mede daarom stel ik mijzelf elke dag de vraag: draag ik nog daadwerkelijk bij aan de zorg? Er zijn dagen dat ik het antwoord niet met zekerheid positief kan beantwoorden, dat geef ik toe. Dat zijn zorgelijke dagen. In vele reacties wordt terecht het onderwerp aan de orde gesteld van de verhoudingen tussen management/staf en uitvoerend personeel. Ik kom daar in een latere blog op terug.
Een van de respondenten wijst me erop dat mijn moeder voor haar verzorgenden een van de velen is. Dat realiseer ik me, al te goed. Ook heeft hij gelijk dat ik haar de 24-uurszorg niet kan bieden, omdat ik andere bezigheden heb, wat ik elke dag als een pijnlijk feit onder ogen moet zien. Het gaat echter niet alleen om andere bezigheden: niemand kan 24 uur per dag deze verantwoordelijkheid nemen, zonder er aan onder door te gaan. De zorg aan zwaar dementerenden vraagt om professionele ondersteuning, om een team dat elkaar steunt, met een goede leidinggevende en voldoende tijd en reflectiemogelijkheden om te recupereren.
Het kost geen extra tijd om mijn moeder aan te kijken tijdens de verzorging en het maakt de wereld van verschil in de kwaliteit van zorg. Maar het vraagt om ruimte in het hart van de verzorgende en hoe kunnen we ervoor zorgen zij deze ruimte krijgen? De verzorgende die ik beschrijf in de blog heeft ongetwijfeld een hart, maar spreekt dat in elk geval op moment dat ik haar zie niet zichtbaar aan voor de zorg. Dit werk trekt een emotionele wissel op diegenen die het uitvoeren en zij verdienen alle steun om dit te compenseren. En daar schort het vaak aan.
Terecht ook dat sommige respondenten aangeven dat de situatie op een heel aantal plekken beter is: ik ken de goede voorbeelden ook, het mogen er naar mijn smaak alleen meer zijn. Sterker nog: in het verpleeghuis waar mijn moeder verblijft wordt hard gewerkt aan verbetering. Maar overall zijn we er nog lang niet. De materie is complex. Daarom over twee weken een volgende bouwsteen.
Graag nodig ik Mw de Jong uit om een dag mee te lopen op mijn afdeling,en dan ook voor het salaris van mijn teamleden.
Het lijkt er op dat u uw moeder graag over laat aan de zorg van anderen en dan ook verwacht dat ze er alleen voor uw moeder zijn.
Helaas , maar deze werknemers hebben tijdens de zorg de verantwoording voor meerdere bewoners en niet alleen voor degene die,met ongetwijfeld veel liefde,u heeft grootgebracht.
En ongetwijfeld heeft u elke dag uw drukke werkzaamheden, net zoals andere familieleden van bewoners.
Met 4 harten en 8 handen zou u ws. ook niet blij zijn, dat is Ikea tijdens koopavond met 1 kassa open.
Wellicht minder romans en meer realiteit!!, het is nl. 2012 met al zijn uitdagingen en beperkingen, en vooral dat laatste….
veel reacties zeg, kennelijk gevoelige snaar geraakt!
en ik vind het taak van alle personeel te zorgen dat iedereen stoom kan afblazen, dan heb je misschien minder managers nodig.
Mooi artikel en een rake laatste alinea! Dit is precies waar we met onze stichting Compassion for Care ons hard voor willen maken: compassie terugbrengen in de kern van de gezondheidszorg. Wie meer wil lezen: http://www.compassionforcare.nl
weten julliehoe het is om te werken in een verpleeghuis. Dan kan je nog voveel hart er in stoppen maar het blijft zwaar werk. Het stompt af voor de jongeren omdat niks kan overal wordt bezuinigd. Je krijgt van te voren te horen vandaag alleen kop kont en de rest een andere keer. Dat maakt het niet meer leuk om de zorg in te gaan. Alle creatieve ideeen worden de prullebak in gegooid, daar is geen geld voor, we doen het al jaren zo enz. De mantelzorgers zijn niet bij alle bewoners zo betrokken als de schrijfster van dit artikel. Misschien had ze het moeten vragen aan de verzorgster waarom ze zo zat te staren, misschien heeft ze thuis problemen? en niet zo gelijk te oordelen. Hoe meer handen hoe beter, met alleen het hart kom je er niet, je moet ook hersenen hebben!
Met aandacht en herkenning gelezen. Toch vind ik het een éénzijdig verhaal. als adinterimmanager kom ik in alerlei zorginstellingen en overal zie je gepassioneerde en minder gepassioneerde medewerkers. Juist de medewerkes binnen de verpleeg en verzorgingshuuizen werken met hun hart,hebben een broertje dood aan al die wet en regelgevingen die hun op dit moment worden opgelegd.Door alle bezuinigingen zijn organisaties vaak alleen op piekuren extra handen te kunnen inplannen. Als medewerker met b.v een contract van 16 uur per week wordt soms gevraagd 4x per week 4 uren te werken, dit kan ook in 2 dagen van 8 uren. hiermee houdt zij een betere balans tussen werk en privé, hoeft zij geen extra oppas te regelen enz…enz… verder wordt er verwacht dat zij wel op de werkoverleggen verschijnt en ook een aandeel levert in het MDO, leerlingen begeleidt en haar Zorgleefplan op orde heeft. Als mantelzorger kun je ookbelangstelling tonen voor een medewerker, vragen hoe het gaat. Hiermee kom je waarschijnlijk verder dan een oordeel zwart wit aan het papier toe te vertrouwen. Dit hebben de medewerkers in de V&V niet verdiend.
@optimist en @Rita V
Dank voor jullie nuance. Inderdaad zijn er nog best mensen die graag, goed en met passie hun werk doen!En het is zeker niet (nooit) terecht om iedereen over 1 kam te scheren.
Maar als we gewoon zoals Rita V diegene die de kantjes eraf lopen bij kop en kont pakken en durven te zeggen dat ze hun ‘ding’ moeten doen, dan zijn er een hoop minder hoofden, subhoofden, ondersubhoofden, assistensubhoofden nodig om met dure subsidie programma’s om de hete brei heen te draaien. Als de ‘stropdas’ zijn werk niet doet vliegt hij eruit.. Maar er heerst een taboe om Henk en Ingrid gewoon zonder omhaal te vragen ‘hun ding’ te doen waarvoor ze worden ingehuurd.Doen ze dat goed dan krijgen ze in de praktijk ook van veel ‘managers’ een pluim, mogen ze zomaar een uur eerder naar huis,een bloemetje als ze jarig zijn, etc. Want ook sommige’ managers zijn soms net mensen en niet over 1 kam te scheren als de altijd maar uitbuitende, te weinig betalende, slavendrijvers. Waarom horen we dat zo weinig? Bestaan die niet? Of trek je meer electoraat als je tegen een gemeenschappelijke uitbuitende vijand ten strijde kunt trekken..
Dank voor het absoluut herkenbare verhaal. Zelfreflectie is buitengewoon belangrijk. Anderzijds, blijf als serieus personeel met hart voor de zaak maar eens gemotiveerd in huizen waar consistent beleid met een loep te spotten is. De ene week moet men A, de andere week werk men op wijze B. Maand 1 kan het tekort aan personeel worden opgelost met invalskrachten, maand 2 blijkt de bodem van de kas in zicht. En kan er niets meer. Stel dat men met je omgaat als een kleuter. Het is bijvoorbeeld verboden om je tijdens pauzes buiten de instelling te begeven omdat jou aanblik de instelling ernstige imago-schade zou kunnen berokkenen. Aan het eind van de maand klopt je salaris niet. En moet je maanden soebatten om correctie. Onderwijl vertoont de leiding probleem-ontkennend gedrag, dit om de scheuren in het fineer te maskeren. Het werkoverleg, als daar überhaupt tijd voor is, is daardoor verworden tot een tjakka-sessie. En onderwijl vuren de Powerpoint specialisten SMART oplossingen op je af, die gebaseerd zijn op Gordiaanse adviezen. Natuurlijk, een organisatie goed runnen is geen sinecure. Men vraagt van u motivatie, deskundigheid, warmte, uitstekende bejegening, hart voor de zaak, zelfreflectie en afspraak is afspraak. Allemaal onmisbare waarden, die het best uit de verf komen als ze zijn ingebed in realistisch en consistent beleid. Menselijke zorg is en blijft anders afhankelijk van toeval.
Zoals zo vaak is het niet of of, maar en en. Ook ik zie te veel mensen die uitstralen geen interesse te hebben in wat ze doen of de effecten daarvan. Onwil is het niet en aan goede intenties ontbreekt het ook niet. “het hart ontbreekt” vind ik wel treffend omschreven. Zoeken naar de oorzaak is weinig zinvol, want die ligt in het verleden. De toekomst moet de oplossing brengen. Elkaar ‘durven’ aan te spreken op het niveau van het hart zonder te (ver)oordelen geeft mogelijkheden. Familie richting verplegenden, maar zeker ook andersom. Wissel met elkaar uit wat Jij doet om degene om wie het gaat een fijn moment te bezorgen. Leer elke dag, elke minuut. Twijfel regelmatig, maar vertrouw op je gevoel. En deel dat! Het komt goed.
Herkenbaar, gelukkig zijn er wel degelijk goede mensen en het is ook zeker aan het management om dit te motiveren c.q. te veranderen. Ik heb het zelf met mijn eigen moeder meegemaakt en ik heb hemel en aarde bewogen om daar de situatie te verbeteren. Je ziet mensen, die voorheen laks waren, onder goede begeleiding en sturing wel degelijk veranderen. Zoniet dan konden ze eruit, dat vind ik een super instelling. Het kan niet zo zijn dat een invalkracht het eten in mijn moeder aan het vrotten is, terwijl mijn moeder er bijna inblijft, omdat de invalkracht dringend aan een sigaret toe is. Ik heb haar bij kop en kont gepakt en verteld dat dit zo echt niet kan. Maar als een manager/teamleider geen consequenties stelt aan het gedrag (en dat geldt overal) dan komt er nergens voortschrijdend inzicht. En inderdaad, een teamleider, een manager zorg, een zorgroepmanager…we hebben echt genoeg aan 1 daadkrachtig persoon met het juiste hart ook voor zijn mensen en laten we dan die mensen ook beter belonen.
Opvallend dat niemand reageert op de functie consultant die veel awbz geld wegplukt.
Knap dat sommige reageerders met minder handen weten uit te komen?!
Zwaar geërgerd, met zo’n eenzijdige naar binnen gerichte blik gaan we er al helemaal niet komen. En gelukkig zijn er nog heel veel goed gemotiveerde mensen die voor dit beroep kozen uit overtuiging. Diegenen die uitsluitend een “baantje” zochten zul je ook niet met meer geld motiveren.
RobII heeft het ws bij het rechte eind. De draai die een aantal reageerders naar managers en loon maken, zonder waarschijnlijk deze context te kennen, is opvallend. zorg is zwaar werk, zeker. Maar, wie heeft ooit gezegd dat je niet hard moet werken. Waarom, mevrouw Busch heeft u de medewerker niet aangesproken? U bent namens uw moeder client? Accepteert u dit bij de garage of de bakker ook? Objectief onderzoek toont nog steeds dat de relatie opleiding en beloning in de zorg niet slecht is in vergelijking met andere beroepen. Het is wel een management rob Eem om gemotiveerde medewerkers te hebben. Ik stel u voor de dialloog aan te gaan en uw verwachtingen eens deelt. Uw voorstel 8 handen op 23 bewoners is overigens heel niet slecht. Succes
De zorg is ook mijn beroep geweest, in 1978 was ik klaar met mijn opleiding. Ik ben het met Rob eens, want mijn ervaring is in de afgelopen 35 jaar niet anders geweest. Altijd was er te weinig geld voor de werkvloer,tegelijkertijd nam het management in aantal toe.
Ik ben een club tegengekomen in het oosten van het land, met zelfsturende teams, ik heb gezien hoe ze te werk gingen en alle klussen klaarden zonder managers, dat was fantastisch om mee te maken. Er was aandacht,verantwoordelijkheid en niemand klaagde over tijdgebrek.
Een ideale situatie zullen we nooit krijgen, maar wat ik gezien heb, kwam wel in de buurt.
Mooi verhaal! En oh zo waar!
En kan je eigenlijk weinig anders aan toevoegen dan dat dit helaas een breed maatschappelijk probleem is. Vind maar eens die stucadoor door met passie voor het vak bij jou het werk komt doen ipv. huphup, vangen en wegwezen. De magazijnmedewerker die de uren vol maakt door met de vorkheftruck tussen de stellingen heen en weer te rijden én ‘zorgen dat de baas’ dat niet ziet, etc.etc. Helaas doen teveel mensen gewoon niet meer meen en staan zonder enige vorm van ambitie in het leven. Aardbeientelers moeten handen uit landen halen waar Henk en Ingrid niet decennia lang zijn lamgeknuffeld. Misschien wordt het eens tijd om hardop te durven zeggen dat managers de verantwoordelijkheid dragen voor het welzijn en geluk van Henk en Ingrid , maar dat Henk en Ingrid eens op hun eigen verantwoordelijkheden worden gewezen omdat hun mores een groot deel van het probleem is geworden. Dat geldt dus ook voor de glazig kijkende Ingrid in het verpleeghuis.
Deze column is me uit het hart gegrepen. Maar gelukkig gaat het niet overal zo. Bij mijn schoonmoeder zeer zeker niet. Belangstelling voor haar en voor haar belevingen zijn er van alle verzorgenden. Lof voor hen.
Mooi verwoordt,helaas dat zie ik dagelijks in de zorg, je kan ook niet van dat salaris rondkomen ,zorg is bijverdienen ,en je hart zit ergens anders.
Tijd voor een paradigmashift mensen! Wat een harteloze invullingen voor dit personeel! Dan weer het commentaar van rennende zusters en nu kennelijk te traag?? Lege blik? Hoelang heeft zij al moeten werken achtereen in een samenleving die geen cent overheeft voor daadwerklijke besteding op de werkvloer?! Als jullie het allemaal zo goed weten familieleden stem dan ook eens in het belang van deze werkvloer en niet alleen voor het eigen gestudeerde rijke hachie… consultant in de gezondheidszorg, door wie wordt jij betaald en ten koste van wat?? Een makkelijk verhaal zo zonder wederhoor van het personeel, jammer
Moeten we niet naar de opleidingen kijken die hun jonge leerlingen op de meest complexe verpleegafdeling zetten en deze daar gezien worden als goedkope opvullende kracht. Hoeveel beginnende harten knappen wel niet af op deze zorg, omdat die voor de jongelingen nog niet geheel te doorgronden is?
Zo lang we vergaderen, organiseren, achter de computer zitten etc van zorg beter belonen dat de handjes ‘aan’ bed krijgen de mensen ‘in’ bed de restjes. Ongemotiveerde jonge mensen die maar iets kiezen maar niet weten wat. Geen toekomst zien en hebben. Werknemers in pak verdienen nu eenmaal meer dan werknemers in een spijkerbroek. Ikzelf ben zorgondernemer. Ik zoek moeders waar hun kinderen het huis uit zijn en graag nog van dienst willen zijn. Jonge mensen willen direct managen en veel geld verdienen en veel vrijheid. Het komt niet bij ze op dat ze dat eerst moeten verdienen. Deze moeders komen in een warm bad en vinden het geweldig. En doen ze het goed beloon ik ze GOED!! Maarja bij mij geen managers, werkbegeleiders, directie, bestuurders, rvc’s etc. Geld zat in de zorg. Alleen waar gaat het heen!? Jou verhaal is nog het zelfdde als 30 jaar geleden. Mijn moeder is in de jaren 80 gedementeerd. In een verpleeghuis waar ik als jongeling amper ‘durfde’ te komen. Dus in 30 jaar is er nog steeds NIETS verandert in de zorg. Hoe we ook ons best doen en hoeveel geld we er ook in pompen. Droevig!!
Een herkenbaar relaas. Dat Maarten daar het management op de vingers voor tikt is niet. Het gaat naast de motivatie om beloning. en de scholing, te weinig op maat. Maar hoe hou je medewerkers enthousiast. Als we daar de oplossing voor vonden…
Wat een waar verhaal, aan het sterfbed van mijn vader zie ik hoe fijn zorg met een hart is!
Herkenbaar weer. Natuurlijk zijn vier harten beter, maar hoe zorg je ervoor dat het management gestimuleerd wordt om zo te denken? Daar was de CQ-index voor bedoeld. Is er reden om te denken dat de CQ-index welbevinden niet meet? Of is er reden om te denken dan de CQ-index geen rol zal spelen bij de zorginkoop? Ik denk dat de huidige aanpak zou kunnen slagen.