Werkdruk en onvoldoende ondersteuning door het management blijven de belangrijkste redenen voor zorgmedewerkers om hun baan op te zeggen, ondanks dat dit al langer erkend wordt. Van initiatieven om de werkdruk te verlagen en om goed werkgeverschap te stimuleren in de zorg merken de medewerkers die van baan wisselen nog maar weinig van.
De werkdruk is zelfs een belangrijkere
Te hoge werkdruk: het zal geen toeval zijn dat recentelijk de ACTIZ/WDTM innovatieprijs naar TONOS Care is gegaan. Zie het recente Zorgvisie-artikel hierover.
Krijg de indruk dat HRM afdelingen en ARBO-diensten minder zichtbaar zijn en op de bestuurstafel te weinig invloed krijgen!
Bij 10% vacatures, 10 % verzuim en vakantiepiek is de werklast te hoog en dient deze afgeschaald te worden. Op=Op beleid is noodzakelijk om de restcapaciteit intact te behouden, dat is een oude wijsheid die op het bordje van de bestuurder ligt. Geen adviseurs inhuren, geen praatjes, maar nu handelen. Daarna zoeken naar oplossingen of zelf afscheid van de organisatie nemen, toch?
En dan de NZA laten controleren of het wel goed gaat met de wachtlijsten? Wantrouwen helpt niet bij tekorten en vertrouwen wel. Schakel op draagkracht medewerkers en niet op draaglast politiek is mijn advies.
Het is al vanaf 1972 bekend dat er te weinig handen aan bed zijn. Toen renden verplegenden en verzorgenden de straat op en smeekten om meer handen aan bed. Verscheidene acties volgden, niets hielp/helpt. De beroepsverenigingen en vakbonden van verpleegkundigen en verzorgden zijn nu eenmaal niet in staat om een strategie te bedenken om alleszins redelijke eisen af te dwingen. Ze zijn nog niet eens in staat gezamenlijk en eensgezind op te trekken. In mooie praatjes verkopen krijgen ze van mij een tien.