Ondanks de zeer goede arbozorg in bedrijven, loopt het aantal chronisch zieken stilletjes op. Nu de vergrijzing op de werkvloer doorzet en mensen langer moeten werken, is duurzame inzetbaarheid van werknemers harder nodig dan ooit.
Werkgevers kunnen dat niet zelf regelen, daar is hulp voor nodig. Gezond werken draait steeds meer om gezond leven. Expertise daarover ligt niet alleen bij de bedrijfsgezondheidszorg, maar ook bij de medische zorg. Zij moeten hun kennis delen en handelend optreden om de duurzame inzetbaarheid flink te verbeteren.

Schriftelijke toestemming
Tot nu toe lukt het niet om de informatie-uitwisseling tussen huisarts en medisch specialist enerzijds en bedrijfsarts anderzijds efficiënt te laten verlopen. De werknemer moet voor die uitwisseling schriftelijk toestemming geven. Artsen moeten die toestemming vastleggen in hun systemen en pas daarna kan de informatie worden uitgewisseld. Tegen die tijd hebben inzetbaarheidsvraagstukken zich in het beste geval al zelf opgelost. Maar veel vaker is door de tijdrovende procedures de inzetbaarheid van de werknemer/patiënt alleen maar minder geworden.

Bureaucratie en wantrouwen
Een deel van dit probleem schuilt in wetgeving, die een knip aanbrengt tussen medische zorg en bedrijfsgezondheidszorg en overlegmogelijkheden tussen deze domeinen. Die scheiding leidt tot bureaucratie en wantrouwen. De bedrijfsgezondheidszorg heeft nog vaak de onterechte reputatie van werkgeversvriend. En de huisartsen zouden patiëntinformatie bijna als hun bezit zien. Beide vooroordelen zijn al vele malen ontkracht, maar leven helaas nog volop.

Onderlinge samenwerking
Huisartsen en bedrijfsartsen hebben afspraken gemaakt over onderlinge samenwerking, zoals bij overspanning en burn-out. Die blijven echter steken in goede bedoelingen. Artsen vinden het moeilijk om ze in de praktijk te brengen. Er zijn voorbeelden van bedrijfsartsen die aanschuiven in gezondheidscentra en bij regionale bijeenkomsten. Daar ontstaat betere onderlinge communicatie en wederzijds begrip. Maar het belangrijkste is dat de regels voor informatie-uitwisseling veranderen. Mondelinge in plaats van schriftelijke toestemming van patiënten is nodig om vroegtijdig de beste behandeling aan uitgevallen werknemers te kunnen bieden. De wetgever moet de urgentie hiervan inzien. Gezond leven en werken is een voornemen dat iedereen graag uitspreekt. Het is zaak dat dit niet blijft bij lippendienst. Inzetbaarheid is een must voor werkgever en werknemer en daardoor voor iedereen.

Annelies Hoogendoorn, directeur innovatie Zorg van de Zaak