En wat te denken van het vervangen van professionals door goedkope krachten. Geeft natuurlijk aan dat er harde feiten nodig zijn om die trend om te kunnen keren. Daar zijn dan weer bevlogen experts voor nodig met kennis van èn care èn quality control. Dan heb ik het over pragmatische toepassing die effectief en efficiënt is en geen tijdrovende papieren winkel. Het is allemaal mogelijk, met de juiste mensen op de juiste plaats. Moet alleen de innige verbinding tussen politiek en zorgverzekeraars nog verbroken worden en vervangen worden door een waar commitment van de politiek met de care aanbieders….. Tja, daar zeg je wat.

Geachte lezer,
Voor wetenschappelijk onderzoek moeten we zijn bij de minister van onderwijs.
Laat de UMC’s een innovatief project starten t.b.v. de langdurige zorg.
Veel succes!

Een duurzaam streven zou bv zijn om jaarlijks 1% van het zorgbudget te besteden aan onderzoek en ontwikkeling. Dat lijkt weinig maar dat halen we niet eens in Nederland. Plotselinge grote injecties van onderzoeksgeld is adhoc beleid en zijn moeilijk ‘weg te zetten zijn’ omdat de bestaande wetenschapscommunity maar beperkte menskracht heeft.
bedrag. Er is veel talent in Nederland maar de middelen blijven erg karig.
Wat betreft het NPO, er diverse innovaties vinden momenteel hun weg naar de praktijk. Diverse veelbelovende innovaties dreigen te mislukken omdat de bestuurlijke en financiele randvoorwaarden tegenwerken. Veel NPO uitkomsten moeten uberhaupt nog gepubliceerd worden. Innovatie gaat met vallen en opstaan. Voordat de auto veilig kon rijden zijn er heel wat jaren overheen gegaan. Hein van Hout, associate professor VUmc

Prof. Koopmans heeft natuurlijk gelijk, maar hij had geen slechter moment kunnen kiezen nu net duidelijk is geworden dat de 80 miljoen van het nationaal programma ouderenzorg helemaal niets heeft opgeleverd.

Naast wetenschappelijk onderzoek naar kwaliteit van zorg in de langdurige zorg ontbreekt het ook aan gezond verstand. Het is eenvoudig: alles wat je ziet en dus niet in de krant wil hebben, is dus niet goed.
Antoinette Vitsch

Persoonlijk vind ik het heel zorgelijk dat de zorg voor MCG die levenslang volledig afhankelijk zijn van een gelijkwaardige zorg als de ouderenzorg en NAH, niet mee genomen worden in de discussie over ‘care en cure’, terwijl zij door iedereen wel onder de noemer van ouderen-dementerende worden geschaard en hoogst zelden de binnenkant van een ziekenhuis zien, tenzij de AVG dit werkelijk noodzakelijk acht.
Wie heeft de ‘professional’ dispensatie gegeven om deze mensen en hun kwaliteit van leven en waardigheid binnen de instellingen, buiten te sluiten? Wordt het niet eens tijd om deze mensen zonder stem ook mee te nemen?

Wat op dit moment ook helder is: we zijn zo solidair dat alle langdurige zorg in verpleeghuizen vergelijkbaar en eigenlijk maar ‘matig’ is.
Particuliere zorg is voor de happy few, die langdurig bedragen van meerdere duizenden per maand kunnen neertellen.
Er zit niets tussenin. Nu moeten we ook nog langer thuis blijven wonen met gemeentelijke Wmo-zorg, waarop flink bezuinigd wordt. Of Wlz-zorg van het zorgkantoor. Het vergelijken van kwaliteit zal steeds moeilijker worden. Het ‘meten’ van kwaliteit vergt veel arbeidsuren, om alle indicatoren aan te vinken, uren die nuttiger besteed kunnen worden. Tenzij je die vinkjes dagelijks door de klant of zijn familie laat invullen zonder(!!) de verzorgende erbij te hoeven betrekken. Want iedereen is bang dat kritiek repercussie oproept en gevolgen heeft voor de bejegening van de cliënten.