Regeldruk verwijst naar de hoeveelheid administratieve taken, zoals het vastleggen van patiëntgegevens en het bijhouden van medische dossiers, die zorgverleners moeten uitvoeren naast hun klinische taken. Hoewel registratie cruciaal is voor het waarborgen van patiëntveiligheid en het beheren van de gezondheidszorg, kan een teveel aan administratieve lasten leiden tot burn-out (zoals beschreven is in het onderzoek van IZZ laat zien dat zorgmedewerkers die een hoge regeldruk ervaren, meer psychische en fysieke gezondheidsklachten vertonen) en verminderde zorgkwaliteit.
Onlangs werd door Berenschot berekend dat heeft het percentage (35 procent) administratieve tijdsbesteding afgezet tegen het aantal arbeidsplaatsen in de langdurige zorg overeenkomt met 140.000 voltijdbanen. Dat getal is vermenigvuldigd met de gemiddelde loonkosten van een zorgmedewerker. Dat resulteert in 8,3 miljard euro. Zeker geen weggegooid geld want een verantwoorde registratie en rapportage is zeker noodzakelijk, maar we zijn hier de afgelopen jaren wel een beetje in doorgeslagen.
Op dit moment worden er verschillende initiatieven genomen om deze registratiedruk voor medewerkers in de zorg te verminderen. Zo zijn er overheidsprogramma’s zoals Ontregel de zorg en De Juiste Zorg op de Juiste Plek ingezet om de lastendruk te verminderen.
Maar helaas zie ik aan de andere kant ook weer ontwikkelingen die de registratiedruk verder doen toenemen. In mijn vorige column heb ik geschreven over de ontwikkelingen in de cao Ziekenhuizen. Eén van de gewijzigde artikelen is dat medewerkers de keuze hebben om hun compensatie op basis van bereikbaarheidsdiensten in tijd of geld te krijgen. Een keuze die prima vast te leggen is in een payroll of roostersysteem zodat alle diensten netjes conform die regeling worden uitgevoerd.
Helaas is de cao multi-interpretabel, dus komen de vakbonden in geweer en geven aan dat medewerkers dit per dienst mogen gaan bepalen. En dus na iedere bereikbaarheidsdienst ergens moeten vastleggen of ze vandaag de compensatie in tijd of geld willen hebben. Ik kan me niet voorstellen dat medewerkers hierop zitten te wachten.
Daar waar de overheid aan de ene kant met de hierboven genoemde programma’s bezig is om de registratiedruk te verlagen, zie ik vanuit een ander ministerie de volgende regeling alweer ontstaan. Eén waarbij de medewerkers juist extra gegevens moeten vastleggen.
Zo heeft de overheid besloten om de komende jaren de voortgang van deze CO2-reductie te meten. Dat heeft geleid tot een rapportageverplichting voor werkgevers met meer dan 100 werknemers. Deze rapportage omvat informatie over het totale aantal gereisde kilometers per jaar, gespecificeerd naar het type vervoermiddel en de gebruikte brandstof. Hierbij moet er ook onderscheid gemaakt worden tussen woon-werk en zakelijke kilometers.
Om de administratieve last voor medewerkers te verlichten, is besloten dat voor woon-werkverkeer een enquête volstaat. Die enquête kan jaarlijks worden uitgevoerd met behulp van workflows in HR-pakketten. Voor zakelijke kilometers is echter een nauwkeurigere rapportage vereist. Voor dienstreizen, zoals de oproepen van bereikbaarheidsdiensten, is waarschijnlijk een aparte registratie nodig. Hetgeen weer zal leiden tot extra registratie voor de medewerkers.
Zullen we er eens voor gaan kiezen om af en toe de grote gemene deler te gaan hanteren en niet alles tot in detail vast te leggen? Volgens mij worden we daar met elkaar een stuk gelukkiger van.
