Hij kwam er zelfs mee op tv. Het Waterlandziekenhuis was er maar wat trots op. Twee berispingen door de tuchtrechter luidden begin dit jaar zijn demasqué in. Zelfs toen benadeelde patiënten in de openbaarheid traden en de schadeclaims zich opstapelden, hield het ziekenhuis vast aan haar verklaring dat de kritiek op De Bruin slechts zijn communicatie met patiënten betrof.
Onzorgvuldig
Uit onafhankelijk onderzoek bleek vorige week dat de man wel degelijk onzorgvuldig had geopereerd. Hoe kan het dat deze orthopeed jarenlang zijn gang kon gaan en zijn eigen tekortkomingen niet meer zag? Zijn collega-specialisten hadden vreemd genoeg nooit wat gemerkt, zeggen ze althans in een persverklaring.
Vorige bestuurder
De in 2009 aangetreden bestuursvoorzitter Jack Jansen heeft niet meer te melden dan dat hij de ‘kwaliteits- en veiligheidscontroles nog eens gaat toetsen’. Hem is het grotendeels overkomen, zo lijkt het. Voormalig bestuurder Jeltje Schraverus had beter en misschien wel meer moeten weten. Zij wil niet op de zaak ingaan.
Handen wassen in onschuld
Het gebeuren roept herinneringen op aan Emmen, waar vijf patiënten van een maagchirurg overleden. Of aan Enschede waar een verslaafde neuroloog kwistig met verkeerde diagnoses strooide. Mannen van statuur, die zeer gespecialiseerd werk verrichtten en tegen wie de omgeving op keek. Ook hier wassen de verantwoordelijke directeuren hun handen in onschuld. Maarten Rutgers gaf zijn chirurg, die nota bene een strafblad had, te lang het voordeel van de twijfel. Voormalig bestuurder Tom Zijlstra had medelijden met zijn verslaafde neuroloog. Met alle gevolgen van dien voor de patiënten.
Wie grijpt in?
Waar blijven de bestuurders die ingrijpen vóórdat het kalf is verdronken? Waar zijn de topvrouwen en -mannen die inzien dat de zorg voor patiënten zwaarder weegt dan het begrip voor specialisten? Pappen en nathouden kunnen we allemaal. Elkaar aanspreken op verantwoordelijkheden en niet weglopen voor harde maatregelen, vraagt daarentegen lef. Dát heeft de zorg nodig. (Zorgvisie – Carina van Aartsen)
Lees ook:
Het wordt met het functioneren van medisch specialisten wel steeds ingewikkelder. Dat begint al bij de opleiding. Momenteel is het zo dat de samenleving van de opleiders verwacht dat deze selecteren op kwaliteit. Wij wonen echter in een land met veel regels. Dit leidt er toe dat de ontslagbescherming van artsen in opleiding zo effectief is dichtgetimmerd dat het vrijwel onmogelijk is om iemand dan te opleiding te laten beëindigen. Daar komt nog bij dat diezelfde assistent in opleiding de weg naar juridische bescherming steeds beter weet te vinden en daarmee vaak voortzetting van de opleiding afdwingt (al dan niet in een andere kliniek). Voorwaar geen eenvoudige opgave. Gelukkig nemen de meeste opleiders wel hun verantwoordelijkheid en wordt de opleiding toch beëindigd.
Overigens hebben patiënten die aan hun rug behandeld worden een buitengewoon complex klachtenpatroon waarbij allerlei invloeden van arbeidsrechtelijke en psychologische aard invloed hebben op de beleving van de patiënt van het resultaat van de behandeling. Ben benieuwd wat er uit het nadere onderzoek gaat komen.
Het is zo gemakkelijk om in de luie bureaustoel een tekstje te typen over een thema waar het heerlijk op scoren is en vervolgens achterover te leunen om het applaus in ontvangst te nemen. Knap hoor. Werkelijk verantwoordelijkheid nemen én dus fouten maken is heel wat anders. Natuurlijk moet wie dan ook die fouten maakt hier verantwoordelijk voor worden gesteld maar zo simpel als Carina het hier stelt (Hardleerse bestuurders!) is wel heel kort door de bocht.
@Annelies: ik ken maar weinig mensen die als ze een fout maken op het werk direct worden ontslagen en genoeg voorbeelden van mensen die dan juist met een grote zak geld mogen verdwijnen naar een andere baan. Fouten maken is menselijk, ik sluit mij dan ook volledig aan bij het stuk van Jules de Vet. Uiteraard mag je van eenieder verwachten dat er zorgvuldig wordt gewerkt en dat er correcte communicatie en verwachtingsmanagement plaatsvindt. Echter het zoeken van zondebokken en een trend van (publiekelijk) neersabelen van betrokkenen zal niet leiden tot meer openheid van zaken, eerder tot het omgekeerde.
Als ik als buitenstaander deze casus volg, komt me deze column als te gemakkelijk over en typerend voor een klimaat van onnodige en ongewenste verharding. Ik houd uit deze column en reacties juist wel het gevoel over dat een individuele dokter geen fout meer kan en mag maken en indien het toch gebeurt Barbertje en zijn bestuurders moeten hangen. Ik snap goed en ben het eens met Van Aartsen dat de zorg voor patienten leidend moet zijn. Maar als die zorg desondanks niet altijd resulteert in een succesvolle behandeling, is het zoeken naar een schuldige een wel begrijpelijke maar ook onbevredigende reactie.
Bij mij is het beeld ontstaan van een kundige specialist die complexe chirurgie bedrijft. Daardoor vonden steeds meer patienten hun weg naar hem. Natuurlijk is het als je succesvol bent dan zaak om met de voeten op de grond te blijven. Behoort je communicatie goed te zijn, ook je verslaglegging aan de maat te voldoen. En natuurlijk hoort daar ook individueel bijblijven, collegiale toetsingen en bestuurlijke verantwoordelijkheid voor functioneren en werkomstandigheden bij. Voor mij is het echter interesssanter om in plaats van direct te gaan zondebokken de vraag beantwoord te zien of deze specialist meer medische fouten heeft gemaakt dan dat je medisch gesproken redelijkerwijs mag verwachten bij patienten met deze aandoeningen. De onuitgesproken vooronderstelling lijkt dat als je bij deze specialist terecht kon, je van je klachten af was. Maar is dat een reele veronderstelling geweest van al die patienten? Zou het debat niet ook gevoerd moeten worden over hoe we om moeten gaan met slagingskansen van complexe operaties? Als betreffende dokter daarin tekort is geschoten valt hem dat na te dragen. Want het gaat ook om goed verwachtingsmanagement. Maar in essentie is er nog weinig naar buiten gebracht over de onzorgvuldigheden die kennelijk uit rontgenfoto’s waarneembaar zijn. Is hier sprake van vermijdbare schade? Kan het ziekenhuis daar niet wat opener in zijn en daar over communiceren?
Als ik als buitenstaander deze casus volg, komt me deze column als te gemakkelijk over en typerend voor een klimaat van onnodige en ongewenste verharding. Ik houd uit deze column en reacties juist wel het gevoel over dat een individuele dokter geen fout meer kan en mag maken en indien het toch gebeurt Barbertje en zijn bestuurders moeten hangen. Ik snap goed en ben het eens met Van Aartsen dat de zorg voor patienten leidend moet zijn. Maar als die zorg desondanks niet altijd resulteert in een succesvolle behandeling, is het zoeken naar een schuldige een wel begrijpelijke maar ook onbevredigende reactie.
Bij mij is het beeld ontstaan van een kundige specialist die complexe chirurgie bedrijft. Daardoor vonden steeds meer patienten hun weg naar hem. Natuurlijk is het als je succesvol bent dan zaak om met de voeten op de grond te blijven. Behoort je communicatie goed te zijn, ook je verslaglegging aan de maat te voldoen. En natuurlijk hoort daar ook individueel bijblijven, collegiale toetsingen en bestuurlijke verantwoordelijkheid voor functioneren en werkomstandigheden bij. Voor mij is het echter interesssanter om in plaats van direct te gaan zondebokken de vraag beantwoord te zien of deze specialist meer medische fouten heeft gemaakt dan dat je medisch gesproken redelijkerwijs mag verwachten bij patienten met deze aandoeningen. De onuitgesproken vooronderstelling lijkt dat als je bij deze specialist terecht kon, je van je klachten af was. Maar is dat een reele veronderstelling geweest van al die patienten? Zou het debat niet ook gevoerd moeten worden over hoe we om moeten gaan met slagingskansen van complexe operaties? Als betreffende dokter daarin tekort is geschoten valt hem dat na te dragen. Want het gaat ook om goed verwachtingsmanagement. Maar in essentie is er nog weinig naar buiten gebracht over de onzorgvuldigheden die kennelijk uit rontgenfoto’s waarneembaar zijn. Is hier sprake van vermijdbare schade? Kan het ziekenhuis daar niet wat opener in zijn en daar over communiceren?
Geweldige column, complimenten. Dat we allemaal fouten maken is niet waar we op ons moeten concentreren. We zijn tenslotte allemaal mens. Het gaat erom hoe we met onze fouten omgaan, hoe we deze oplossen. Dat is een van de essenties in het leven.
Carina van Aartsen roept om sterke mannen en vrouwen. Waar heb ik dat eerder gehoord? Maken die geen fouten?
Over Maarten Rutgers en de anderen kan ik niet oordelen, maar in mijn geval lag de volgorde toch anders. Toen ik van de verslaving van de neuroloog in kwestie op de hoogte was, heb ik hem per acuut uit het ziekenhuis gezet. Daarna kwamen bij de overname van zijn patiënten de verkeerde diagnoses aan het licht. Behalve met die mensen had ik ook medelijden met de neuroloog. Een menselijke reactie in een menselijk drama. Voor meer achtergronden: http://www.sailing-dulce.nl, zoektermen als “MST” en/of “neuroloog” invoeren.
Wanneer ik mijn werk niet goed doe word ik simpelweg ontslagen. Ik krijg geen aai over mijn zielige bolletje en mag nog een hele tijd doorknoeien.
Wie werkt maakt fouten. Neem dan ook de verantwoording, wie dan ook!!!!Wat schieten we in hemelsnaam op met een land vol schijtlijsters.