Richtlijnen bevatten algemeen bruikbare aanbevelingen maar zijn zelden dwingend. Ze gaan uit van de gemiddelde patiënt met een bepaalde ziekte of klacht. In de praktijk hebben zorgverleners te maken met een grote variatie aan patiënten, jong en oud, met en zonder comorbiditeit, met wisselende vaardigheden op gebied van taal en gezondheid, en bovendien uiteenlopende wensen en verwachtingen. Hoe kunnen richtlijnen bijdragen aan zorg op maat en samen beslissen?