Volgens de code is een lid van de raad van toezicht tot drie jaar na zijn aftreden niet benoembaar in de raad van bestuur van ‘zijn’ instelling. Inmiddels zijn al drie toezichthouders van zorginstellingen direct ‘doorgezakt’ naar de raad van bestuur. Het Waterlandziekenhuis, het Franciscus ziekenhuis en het Maasstad Ziekenhuis.

Onafhankelijkheid

Dit laatste ziekenhuis is nu natuurlijk vooral bekend van de Klebsiellabesmettingen die te laat zijn aangepakt en waardoor 28 patiënten zijn overleden. Maatschappelijk gezien is het niet te verkopen dat een toezichthouder die op zijn minst de schijn wekt te hebben zitten slapen terwijl er in het ziekenhuis wantoestanden aan de gang waren, als beloning zelf bestuurder mag worden. En hoe onafhankelijk is de nieuwe bestuurder, als deze moet worden beoordeeld door zijn vroegere toezichtcollega’s?

Uitweg

De code is hier niet voor niets afwijzend over. Waarom het toch kan gebeuren, is dat de code een uitweg biedt in de vorm van het pas-toe-of-leg-uitprincipe. Een zorginstelling mag gemotiveerd afwijken van de regels in de code. Of zo’n argument terecht is, kan worden getoetst. ‘Belanghebbenden‘ van de drie genoemde ziekenhuizen hadden naar het Scheidsgerecht kunnen stappen. Voor zover bekend, is dit niet gebeurd. Over afwijkingen van salarissen buigt zich een andere, onafhankelijke toetsingscommissie. Deze is echter pas op 1 juni 2011 geïnstalleerd, bijna twee jaar na ingang van de code. Navraag leert dat de commissie nog geen enkel verzoek heeft gekregen.

Verplichtstelling

Het lijkt erop alsof ook NVZD-voorzitter Ruud Lapré niet meer in het zelfreinigend vermogen van bestuurders en toezichthouders gelooft. Hij pleit nu voor verplichtstelling van de code. Het is de vraag of dat genoeg is. Een principe als pas-toe-of-leguit betekent al verwatering van gemaakte afspraken. En welk bestaansrecht heeft een toetsingscommissie die niets te doen krijgt? (Zorgvisie – Carina van Aartsen)

Lees ook:

Weblog Carina van Aartsen

Weblogoverzicht