Mijn reactie: Het moet weer over zoveel schijven gaan om de boel te vertragen. De statushouders die hier voet aan de grond hebben gekregen, krijgen heel snel een hulpmiddel. Ik zie dat in mijn omgeving. Een traplift voor mijn moeder is tot 2 keer toe afgewezen. De gemeente komt in je huis kijken en uitmaken hoe je het moet doen. Dan is mijn moeder in in een vluchteling geworden. Wij hebben jaren voor gewerkt en belasting betaald en dan mag een ander van profiteren en jij moet je maar redden. Het beleid van de overheid/gemeente is erop gericht om eigen mensen zoveel mogelijk in de ‘wacht’ te zetten. Eigen burgers die oud en beperkt zijn, zijn 2e rang burgers geworden. Maar wie staat op om deze bureaucratie om ver te werpen?

Wonderlijk dat de wijkverpleegkundige, die indicerende bevoegdheid kent en BIG geregistreerd is, door het Zilveren Kruis verplicht wordt om een advies inzake verpleegkundige hulpmiddelen van de ergotherapeut ( art 34 opleidingsartikel wet BIG ) voorrang te geven. Vertragende bureaucratie is het gevolg en langer voortduren hulpbehoevend zijn van patiënt en tijdverlies voor verpleegkundige. Patiënten voortaan adviseren een andere zorgverzekeraar te kiezen?

Mooie discussie, ik mis in dit geval van de steunkousen de rol van de bandagistes en wondverpleegkundigen. Kijkend naar AD hulpmiddelen is ook de wondvpk betrrokken (hoop ik) en zou er meer samen opgetrokken moeten worden. En als laatste opmerking/vraag. Een verzorgende kan ook heel goed de client leren kousen aan/uit te trekken met een hulpmiddel. Dat hoeft de wijkvpk toch niet te doen?