Veel zzp’ers stromen nu uit of gaan in kort dienstverband. Bijvoorbeeld bij een detacheringsbureau waar ze de voordelen van het zzp-schap behouden. Eindresultaat? Een nog duurdere zzp’er, want het bemiddelingsbureau moet ook betaald worden. Minstens één. En dat terwijl er bezuinigd moet worden. Dat rijmt niet.

Vanuit deze wet worden er geheid nieuwe manieren bedacht on zelfstandigheid en eigen regie te behouden. Het is niet van deze tijd om alles voor een ander te bepalen. Mensen die kiezen om als zzp’er te werken, willen dat blijven doen. Ook al past dat niet binnen de wet- en regelgeving. Hoe mensen hun werk-privésituatie vormgeven, is toch aan henzelf?

Uitval vanwege klachten

Door die werkdruk en dichtgetimmerde arbeidsconstructies, zie ik mensen uitvallen. Door burn-outklachten, maar ook door lichamelijke klachten. Het ziekteverzuim is hoog, net als het verloop. Personeel vinden is moeilijk en bedden ‘sluiten’; er ontstaan situaties die absoluut niet wenselijk zijn.

Naast mijn vaste dienstverband in een ziekenhuis, werk ik ook nog als zzp’er. Het merendeel van mijn zzp-uren draai ik in de terminale thuiszorg. Dat is mooi, maar zwaar werk, waar afscheid genomen wordt van het leven. Ik begeleid mensen tijdens hun laatste levensfase, samen met hun familie en naasten. Ik hoor mooie verhalen, bouw een band op en moet het daarna weer loslaten. Samen met de huisarts help ik de patiënt het leven rustig los te laten.

Eieren voor hun geld

Het liefst blijf ik dit werk zo lang mogelijk doen, maar het lijkt erop dat het onmogelijk wordt dit als zzp’er te blijven doen. Dat zou betekenen dat ik moet stoppen met iets wat ik met zoveel liefde doe, en mijn werkend leven beperk tot het dienstverband in het ziekenhuis. En dat zie ik bij meer mensen in mijn omgeving gebeuren. Mensen kiezen aan de hand van de Wet DBA eieren voor hun geld. En dat levert – verrassing – gaten op in roosters en minder gewerkte uren.

Loont het?

Dat wil niet zeggen dat het altijd loont om als zzp’er te werken. In de verpleeghuiszorg en gehandicaptenzorg werd ik geregeld aan mijn lot overgelaten, en daarmee de bewoners dus ook. Dat baart mij wel zorgen. En daar waar ik met redelijk wat werkervaring vaak een heel eind kom, is dat niet bij iedere zzp’er het geval. Als zorgverlener voel je je in zo’n situatie machteloos of je ervaart het als te hoge werkdruk. Resultaat? Je stopt als zorgverlener met die opdrachten.

En wat doen we met de zzp’ers die onvoldoende gekwalificeerd zijn, zonder hart voor de zorg en juist op deze tekorten meeliften en veel geld vragen voor slecht werk? Ik kan uit ervaring vertellen dat het financiële voordeel voor mensen mét diploma’s erg tegenvalt.
In het ziekenhuis zou ik voor de uren die ik nu als zzp’er elders werk, per saldo meer verdienen. Toch kies ik niet voor de geldsom.

Mijn nieuwjaarswens

Met het einde van het jaar in zicht, zou ik graag een nieuwjaarswens uitspreken. Voor het nieuwe jaar zou ik een minister wensen die luistert naar de zorgmedewerkers én naar de zzp’ers in de sector. Die nieuwe wet gaat de problemen niet oplossen, de kosten gaan omhoog en de tekorten lopen op. Ik wens dat de minister een manier aandraagt om het werken in de zorg leuker, mooier en aantrekkelijker te maken. In dienstverband én als zelfstandige.

Het moet toch kunnen om de toekomst samen mooier te maken? En nog voor het moment dat we de zorg zelf nodig hebben. Laten we het goede voorbeeld gaan geven.