Interessant. De GGZ vindt dat het allemaal aan de huisarts ligt. Een kritiekloze zorgjournalist vindt dit bijzonder genoeg om op zoek te gaan naar clicks.
Terug naar de toename van het aantal aanmeldingen in de GGZ in telegramstijl:
* 1. Toegenomen bewustwording en destigmatisering: minder stigma, betere herkenning.
*2. Verandering in maatschappij en leefstijl: Stress en prestatiedruk, Sociale media, Individualisering in de maatschappij.
*3. Complexere hulpvragen: Er is een toename van mensen met meerdere problemen tegelijk, zoals psychische stoornissen gecombineerd met verslaving of schuldenproblematiek. Allemaal de schuld van de huisarts natuurlijk. Mensen met langdurige psychische aandoeningen zoeken vaker herhaaldelijk hulp. Die huisarts toch.
4. Vergrijzing en demografische veranderingen
Ouderen vormen een groeiend deel van de bevolking en zoeken vaker hulp vanwege problemen zoals dementie, depressie en rouwverwerking.
Migranten en vluchtelingen hebben specifieke behoeften, waaronder trauma- en stressgerelateerde hulp.
Nascholingscursusje voor de huisarts is natuurlijk de ‘ oplossing’ voor dit alles.
5. Betere diagnostiek en technologie
Vroegtijdige herkenning: Door verbeterde diagnostiek worden psychische problemen eerder en vaker vastgesteld, bijvoorbeeld bij kinderen en jongeren.
Online tools: Toegankelijkheid van online zelftesten en therapieën kan mensen aanmoedigen om professionele hulp te zoeken.
Allemaal de schuld van de huisarts.
6. Wachtlijsten en administratieve systemen
Hoge aanmeldingen blijven circuleren: Door lange wachtlijsten blijven mensen soms langer in het systeem zonder doorstroom. Dit geeft een beeld van een grote instroom, terwijl het probleem deels in de doorstroom ligt.
Zorgverzekeringssysteem: Het systeem kan bijdragen aan overdiagnoses, omdat financiering soms afhankelijk is van een officiële diagnose.
7. Maatschappelijke crises
COVID-19-pandemie: De pandemie heeft het aantal aanmeldingen fors doen stijgen door toegenomen angst, eenzaamheid, rouw en onzekerheid.
Economie en inflatie: Financiële onzekerheden en stress door economische druk hebben ook een negatieve impact op de mentale gezondheid.
De conclusie mag inmiddels duidelijk zijn:
Voorzitters Mulder en Peetoom hebben volkomen gelijk.

Voordat mensen bij hun huisarts aankloppen met psychische klachten lopen ze er vaak al vele maanden of soms zelfs jaren mee rond, dan zijn ze er vaak pas aan toe er echt iets aan te willen doen, zonder motivatie werkt een therapie niet. Dan moet net zoals als bij somatische aandoeningen de persoon snel naar een specialist toe die goed uit gaat zoeken wat er aan de hand is. Dan is het niet goed dat mensen dan op een wachtlijst komen van 1 jaar of meer. Pas als in Nederland de psychische klachten net zo serieus gaan nemen als somatische klachten zal de GGZ zorg niet meer zo ondermaats zijn. In het ZPM met zorgplafonds is het bijna niet te doen goede diagnostiek te doen en daarnaast willen zorgverzekeraars ook niet dat je uitgebreide en goede diagnostiek doet want dat is te duur. De zorgverzekeraars willen dat je maar maximaal 1 jaar therapie mag leveren, voor langere therapieën is maar weinig of geen financiële ruimte. Dat is ook een belangrijke reden dat steeds meer GGZ aanbieders kiezen voor ongecontracteerd zorg leveren want de gecontracteerde GGZ zorg is vaak te ondermaats door inmenging van de zorgverzekeraars.
Dus oneens, want in de meeste gevallen verwijst de huisarts correct door naar een GGZ aanbieder. Dat die aanbieder eerder duidelijkheid moet verschaffen aan de zorgvrager of die aan het goede adres is moet gewoon beter. Mijn GGZ instelling doet al jaren aan een pré-intake om snel duidelijkheid te krijgen voor zorgvrager en zorgaanbieder. Dat zou elke zorgaanbieder moeten doen.