Het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven heeft de Patiëntveiligheid Award 2012 gewonnen. Het project ‘In het geweer tegen medicatiefouten: implementatie en borging van een medicatie-VMS’ zorgde ervoor dat het aantal medicatiefouten op de chirurgieafdeling in het ziekenhuis met 32 procent daalde.
Het Catharina Ziekenhuis heeft een systeem
In plaats van telkens voorbeelden willen overnemen (en moeten aanpassen) en zo steeds achter andermans feiten aanlopen, kunnen (zorg)organisaties zichzelf beter de onderliggende denkwijzen eigen proberen te maken en die gaan toepassen. Bijvoorbeeld proces- en risico-analyses maken, beoordelen en (verbeter)maatregelen uitdenken op de werkvloer. Dat heeft Catharina blijkbaar gedaan, geïnspireerd door het AzM/Maastricht UMC die deze prijs won in 2010? Hoezo, een prijs?
Hallo Bob en Amiz en andere geïnteresserden.
Ik werk nu aan een publieksversie. Ik kan al wel het onderzoek zelf sturen.Stuur een mailtje naar marijke.deurloo@gmail.com en ik stuur je het onderzoek.
@Marijke: ik ben ook erg geinteresseerd in je onderzoek!
Met groet, Bob
Goede reactie, Marijke. Is je opinie uitgewerkt en gepubliceerd? Implementatie is het sleutelwoord? Het integrale systeem van het Catharina Ziekenhuis zou verplicht gesteld moeten worden ? Via het nieuwe Zorg Instituut ?
Interessant punt Maarten. Misschien is het nog beter dat iemand gaat werken aan het verder verspreiden van het prijswinnende initiatief. Helemaal onbegrijpelijk vind ik het echter niet dat goede voorbeelden zich niet altijd snel verspreiden. Mijn recent onderzoek, naar de mechanismen rond besluitvorming en keuzegedrag bij zorginnovatie, helpt mee dit te begrijpen. De mechanismen zijn nu meer expliciet gemaakt aan de hand van drie lagen: de menselijke aard, de sociale omgeving en de fysieke omgeving. Veranderen gaat niet vanzelf. Zo laten mensen bijvoorbeeld, als het even kan, alles liever bij het oude, want dat kost het minste moeite. En wat op macroniveau een goede keus lijkt hoeft voor een individuele zorgaanbieder of voor een ziekenhuis niet ook de beste keus te zijn. Begrip over hoe de mechanismen van besluitvorming en keuzegedrag werken kan meehelpen aan het actief verspreiden van verbeteringen, zoals de prijswinnende aanpak van medicatieveiligheid van het Catharinaziekenhuis. Want dat het wenselijk is dat anderen deze aanpak overnemen lijkt me evident.
Over een jaar zou een student moeten uitzoeken of deze aanpak is overgenomen in andere ziekenhuizen en zo nee waarom niet. Wat het gebrek aan initiatief bij ziekenhuizen blijft onbegrijpelijk.