Ik heb in juli een borstamputatie ondergaan. Er zijn nadien nogal wat complicaties geweest, zoals een forse ontsteking. wat mij opviel was dat ik over mijn behandeling mocht meedenken en praten. En de chirurg ook terdege met mijn wensen rekening hield. Ik heb zelf als verpleegkundige gewerkt en weet ook dat het anders kan gaan. Voor mij niets als lof over het Bethesda en ik kon altijd de chirurg of oncoloog bellen als er iets was.

laten we maar aannemen,dat de zorg-waakhond-nma wel nagaat of deze eisen,die mijn inziens vaak ‘wurgend’ zijn,wel nagekomen worden?????
Zelf ben ik eruit gestapt (mee opgehouden)omdat je er gewoon een post-traumatisch-stress-syndroom van overhoudt

Interessante discussie hierboven. Mijn inbreng: meten is weten maar niets is absoluut, ik sluit aan bij Piet vdH.

Kleine ziekenhuizen worden door CZ met name op een “blacklist” gezet omdat het volume operaties in dergelijke ziekenhuizen te laag is.
Wat men vergeet is dat chirurgen in kwestie vaak bij meerdere ziekenhuizen werken en dus voldoende vlieguren maken.

Helaas weer een gekleurde uitslag. Jammer.
Vergeten we het Diakonessenhuis te Utrecht niet? Hier ontvangt de borstkankerpatient en nog vele anderen topzorg!

Als we de criteria van Menzis en CZ tegen elkaar afwegen dan lijkt de patiënt duidelijk beter af bij Menzis. Als patiënt wil je toch naast betere zorg een snelle toegang en goede communicatie. Complimenten voor de specialisten van Bethesda voor hun focus op de patiënt.

Het is maar wat je als uitgangspunt neemt. Kosten omlaag of kwaliteit omhoog. Met hogere aantallen mag je routine veronderstellen en daarmee lagere kosten per operatie. Bovendien mag je dan ook verwachten dat met de aantallen en routine de ervaring en daarmee ook de kwaliteit omhoog gaat.
De zorgverzekeraar wil de kosten omlaag. De zorgleverancier moet willen zorgen voor hoge kwaliteit.
Als beiden hun werk goed doen is ook de client blij.

Uitslag binnen 5 dagen… In Oostenrijk ben je om 8 uur ’s ochtends bij de huisarts en heb je de uitslag om 4 uur ’s middags. Universitätsklinik Innsbruck. Uit eigen ervaring.

Als onderhandelaar in een groot topklinisch ziekenhuis denk ik het volgende: Ik denk dat Pjotr de waarheid redelijk raakt, maar vergeet daarbij niet dat het ziekenhuis beslist wat ingevuld wordt: IST-situatie, gewenste toekomst of onhaalbare leugens. Het ziekenhuis is daarvoor verantwoordelijk. Niet Menzis. Bij leugens komt de rekening ooit, want men ziet wat er uiteindelijk echt gebeurt. Het is in ieder geval altijd nog een betere methodiek dan die CZ hanteert. CZ denkt zelf alle gegevens te hebben (wat dus vaak verkeerd gaat) en vindt het beter als je als ziekenhuis 100 keer iemand verkeerd opereert dan 10 keer goed. Dit omdat de aantallen als maat worden genomen.

&pjotr. Waar heb jij deze wijsheid vandaan, en ben je ook dapper genoeg om te vertellen in welk ziekenhuis je werkt? De patiënten die wij verwijzen zijn onze eerste controle overigens. En de prijs die wij hanteren is het gemiddelde niveau van Nederland, met een plus voor de Topzorgziekenhuizen.

Opvallend, maar begrijpelijk, als je weet hoe Menzis dit doet: ze sturen een lijst met eisen en als je braaf invult wat de as-is status is krijgt haast geen ziekenhuis dit predikaat. Vul je de lijst in zoals Menzis graag wil (ook al maak je de eisen – vooralsnog – niet waar), dan schuiven ze aan tafel en maken prijsafspraken met je. En ben je bij de juiste prijs (juist = de visie cq het niveau van Menzis, dat begrijpt u) ineens Topzorg-ziekenhuis. Voilà!