In de inleiding van het artikel staat een hardnekkige misvatting. Het beleid is er inderdaad op gericht om steeds meer mensen met een lagere ZZP indicatie aan te wijzen op ambulante zorg (thuiszorg), maar waarom zou die zorg niet zowel in de wijk als vanuit de huidige setting, de huidige zorgcentrum/beschermd geboden kunnen worden? De staatssecretaris maakt hier ook een lichte toespeling op.
Natuurlijk stuiten zorgcentra op herallocatie problemen van het zorgvastgoed, door de huur en service particulier te berekenen en is er sprake van twee verdienmodellen die nog niet verenigd zijn, omdat het ene model uitgaat van het collectief en de ander van de individuele klant. Maar dit is op te lossen wanneer organisaties bereid zijn zich te verdiepen in een andere modus. En van daaruit ontstaan nieuwe onderscheidende concepten waarmee de zorg organisatie met nieuw elan 'de boer op kan' richting stakeholders, beleggers en de woningbouwvereniging. Er moet met lef worden gezocht naar win-win-win concepten (klant kan blijven wonen, organisatie behoudt volume en maatschappij behoudt beschermd wonen in tact) in plaats van met elkaar te blijven treuren om verlies-verlies-verlies.

zijn de staatssecretaris en zijn departement weer terug in de ontkenningsstand? waarin geldt "regeren is vooruitschuiven"?