‘Kom zo snel mogelijk naar huis. Je bent daar in een derde wereld land.’ Aldus de reactie van de vader van Jonathan, een Engelsman die in het Duitse Ziekenhuis in Istanbul is beland vanwege een onverwachte epileptische aanval. Jonathan en zijn vrouw Juliette tonen zich uiterst tevreden over de kwaliteit van de artsen, de behandeling en de service. ‘Misschien moeten we wel blij zijn dat het hier is gebeurd. Vanuit ons dorpje in Kent ben je niet zomaar bij een goede neuroloog. En in de ziekenhuizen in Londen krijg je niet zo’n bejegening als hier.’

Ik voel de vooroordelen zelf ook als ik via het internetcafé om de hoek contact heb met de achterban in Nederland. Ooglaseren in Turkije, ok. Maar een breuk laten behandelen? Is het daar wel een beetje schoon? Krijg je wel iets fatsoenlijks te eten? ‘We raken eraan gewend. We beginnen altijd met een 1-0 achterstand’, reageert prof.dr.dr. Erol Düren, de sympathieke 75-jarige directeur van het ziekenhuis.

De kliniek is in 1852 door de Duitsers cadeau gedaan aan de sultans. In 1973 is ze van de staat overgenomen door dr. Azmi Ofluoglu, inmiddels baas van de private Universal Hospital Group met zo’n vijftig vestigingen in heel Turkije. Samen met nog een handvol andere ziekenhuizen, met name in Istanbul, vormt het Duitse Ziekenhuis de top in het land. Aan de muur hangen ISO-certificaten en getuigschriften van het Duitse keuringsinstituut TÜV. En in dezelfde week dat wij er zijn, loopt er een delegatie rond van de Amerikaanse accreditatie-organisatie Joint Commission International (JCI).

‘Voor ons staat de persoonlijke benadering van de patiënt centraal’, stelt de directeur. ‘Zowel door het verplegend personeel als door de arts. Wij geloven stellig dat dat het genezingsproces ten goede komt.’ Het blijft niet bij mooie woorden. Van hoofdverpleegster tot schoonmaker, allemaal doen ze hun best, ondanks de taalbarrière. Er gaat wel eens wat mis, maar Turken zijn meesters in improvisatie.

De behandelende orthopeed Özgür Mengeş zit daags na de operatie naast mijn moeder op de rand van het bed om de eerste oefeningen voor te doen en ook de dagen erna komt hij regelmatig langs. Hij is onlangs dichter bij het ziekenhuis komen wonen om altijd paraat te zijn, ook op zaterdag en zondag. ‘Een breuk doet altijd pijn en kan complicaties opleveren. Het is beter om snel te opereren.’ Ooit van zoiets gehoord in Nederland?

Door: Walter van Hulst

Reageer op deze bijdrage