Het is dan halverwege de ochtend. In Istanbul wordt alles in gereedheid gebracht voor de operatie. Diverse noodkreten van onze kant per mobieltje ten spijt komt het verlossende woord echter pas om een uur of zeven ’s avonds. Maar dan is de ingreep al uitgesteld tot de volgende middag. En ook dan loopt het maar net goed na een misverstand rond de bevestigende fax.

De operatie zelf verloopt voorspoedig. De arts komt ons lachend tegemoet. Geen extra bloed nodig gehad, het gewricht zag er prima uit. ‘Did she walk a lot? Excellent. I could tell she was in good shape. She will be able to walk again, don’t worry.’ Een dynamische heupschroef (DHS) was niet nodig, de twee delen konden ‘normaal’ worden gezet met een prothese ter versteviging. Met als voordeel dat er geen enorm gat in het bot is geboord en de breuk op natuurlijke wijze kan genezen. Nadeel is echter dat je zeker een week of zes niet op dat been mag steunen.

Hoe het nu gaat met ‘ons moeder’? Uitstekend. De thuiszorg is na terugkeer in Nederland in actie gekomen, hoewel het eindeloos bellen vergde om aan een rolstoel en een looprekje te komen. Met een orthopeed praten over verdere behandeling en revalidatie kan nog niet. Het ziekenhuis is voor mijn moeder verboden terrein tot zeker is dat ze geen mrsa-besmetting heeft meegebracht. De huisarts is langs geweest voor een test.

Door: Walter van Hulst

Reageer op deze bijdrage

Mijn moeder heeft, na ook haar heup te hebben gebroken, hier in Nederland 43 uur moeten wachten op de operatie, bijna al die tijd nuchter gelegen, de operatie is tot 3 x verschoven. Resultaat was: mijn moeder in een gigantisch delirium en door de verwardheid de dag na de operatie uit bed geklommen en gevallen. Uiteindelijke resultaat was dat ze na 3 maanden is overleden, nadat in een ander ziekenhuis de thompson Prothese weer is verwijderd omdat er een ontsteking onder zat, waarschijnlijk veroorzaakt door de val uit het bed. Ik wilde dat ik in het buitenland had gezeten met haar, dan had ze misschien nu nog geleefd. P.S. Mijn moeder was pas 77 jaar en lichamelijk in goede conditie.

Gerda maandag 12 juni 2006

Mijn moeder was 78 toen ze in Gran Canaria haar pols brak. Ook zij is in een particuliere Duitse kliniek behandeld. Het is toen niet in ons hoofd opgekomen om te bellen met de verzekering. Ze heeft de behandeling contant betaald en heeft later thuis alles zonder problemen teruggekregen van haar verzekering. Heeft zij geluk gehad? Of ben jij ’te netjes’ geweest?

Monique donderdag 08 juni 2006