Ik heb tot mijn pensionering gewerkt in de verpleeghuiszorg. Als mensen vlak voor de warme maaltijd uit bed geholpen worden omdat het niet anders kan. Te weinig mensen in de ochtend zorg. Dan kan je met recht zeggen er is te weinig personeel. Om in dialoog te gaan met familie en cliënten zo maar eens tussen door, dat gaat niet.
Er is wel degelijk te weinig personeel. Ik ben sinds november 2015 met pensioen. Ik zou het ook niet langer volgehouden hebben door de hoge werkdruk

Heel herkenbaar.
Mary Verheij Voorzitter Cliëntenraad dr. Sarphatihuis

Ik zeg zeker niet dat het geld dat gereserveerd is (was?) voor meer personeel in de verpleeghuiszorg nu maar ingehouden moet worden door de Rijksoverheid. Want daarvoor is naar mijn mening de norm voor toelating tot een verpleeghuis veel te hoog geworden. Lees: je moet tegenwoordig bijna zwaar invalide of dement zijn om nog toegelaten te worden. En verzorgingshuizen worden/zijn achter elkaar gesloten.

Tegelijkertijd heb ik me wel verbaasd over dat het minVWS in ene weer zoveel geld uittrok voor meer personeel in de verpleeghuizen en dat de Tweede Kamer (TK) daarmee akkoord ging. Want enkele jaren daarvoor was een bijna unanieme TK, samen met het minVWS, het er roerig over eens dat we toe moesten naar uitkomstfinanciering. Dus niet meer financiering op basis van structuur- en procesindicatoren. En de hoeveelheid personeel valt onder die indicatoren. In ieder geval niet onder uitkomsten.

Het artikel in Zorgvisie zet de lezer op het verkeerde been en loopt achter de feiten aan. De leidraad Verantwoorde Personeelssamenstelling is geen onderdeel van het kwaliteitskader verpleeghuiszorg.

De kritiek van Hamers heeft betrekking op de concept leidraad die door partijen in het veld is ontwikkeld onder leiding van V&VN, vanuit Waardigheid & Trots. Dit concept staat los van het Kwaliteitskader Verpleeghuiszorg wat door de Kwaliteitsraad is ontwikkeld in opdracht van het Zorginstituut .

De V&VN werkt op dit moment aan de ontwikkelopdrachten die verband houden met de personeelsnorm. Hieronder valt ook het doorontwikkelen van de concept leidraad ‘Verantwoorde Personeelssamenstelling’ tot een handreiking voor verzorgenden en verpleegkundigen die aansluit bij de inhoud van het kwaliteitskader. Deze handreiking is een van de twee sporen die moet leiden tot een landelijke context gebonden norm. Het andere spoor bestaat uit kennis die door onderzoek wordt ingebracht. De contextgebonden norm staat gepland voor eind 2018.

Mij bekruipt een ongemakkelijk gevoel. Het extra geld voor de verpleeghuiszorg komt steeds meer ter discussie te staan. Terecht wordt aangegeven dat een en ander goed onderzocht en onderbouwd moet zijn. Tegelijkertijd is het zo dat het voor de ontwikkeling op de werkvloer nodig is dat er voldoende mensen zijn waardoor medewerkers ook de tijd hebben om zich te ontwikkelen. De opmerking dat zorgmedewerkers daar niet toe in staat zijn is te kort door de bocht en doet mensen te kort. Er is nu in veel organisaties onvoldoende tijd en aandacht voor. Extra mensen zijn daar echt noodzakelijk om te komen tot een kwaliteitsverbetering. Er is een cultuuromslag gewenst en deze zijn niet zo snel gemaakt. Medewerkers daar goed in meenemen kost tijd en geld.

Interessant artikel, belangrijke hamvraag is, Als professionals aspecten niet op waarden kunnen schatten, hoe zit het dan met wetenschappers? En hoevaak zijn rapporten van wetenschappers gebruikt en misbruikt om een eigen gelijk aan te tonen? Er is dus werk aan de winkel om waarheidsvinding bovenaan de lijst te krijgen. Want aannames worden in veel rapporten en onderzoeken gebruikt, en de ene keer wordt het gebruikt om het onderuit te halen, en de andere keer is de uitkomst ( mogelijk) welgevallig en hoort men niets!

Een mooi stuk om de discussie verder te verdiepen. Naast de genoemde beperkingen van de benodigde helicopterview spelen nog meer zaken in het moeilijk te doorgronden veld van stakeholders. Mensen op de werkvloer zetten zich met hart en ziel in voor de bewoners, zij hebben geen direct zicht op de productieplafonds, opgelegde kortingen en het percentage vaste kosten dat als overhead noodzakelijk is.
Belangrijker is dat het leveren van “kwaliteit” ook nog een diffuus systeem is. De bewoner en de mantelzorg beoordeelt op aandacht, zichtbaarheid en bejegening. Deze beoordeling komt terug bij Zorgkaart Nederland (de vraag blijft hoe objectief de beoordelingsmix is). IGZ en de zorgverzekeraars gebruiken andere criteria bij de beoordeling, en uiteindelijk financiering, van de organisatie. De handen aan het bed worden ook geacht met deze voorwaarden rekening te houden. De beroemde regeldruk conflicteert vaak met de factor aandacht. Er is hoop, het onderwerp heeft aandacht en als we verder spitten om de onderliggende oorzaken te vinden kunnen nieuwe handvatten worden aangereikt aan het uitvoerend personeel. Zolang die maar blijven nadenken “waarom doe ik dat eigenlijk?”. Het gaat uiteindelijk om de goede en ook betaalbare zorg voor iedereen die dat nodig heeft.