Breekpunten
De verkiezingsrace is zijn laatste fase beland. Politieke kopstukken doen ineens tal van negatieve verkiezingsbeloften. ‘Als mijn partij in de regering komt, gaat dit of dat in ieder geval niet gebeuren.’ Zij verkopen hun stellingnames aan de kiezers als breekpunten. Breekpunt van CDA-leider Balkenende: de aftrek van de hypotheekrente. Breekpunt van PvdA-lijstaanvoerder Bos: de liberalisering van de huren . Breekpunt van VVD’s second best Verdonk: een generaal pardon voor asielzoekers .
Verkiezingsbeloften
Laten we ervan uitgaan dat deze leidslieden hun verkiezingsbeloften niet willen breken. Dan wordt het uiterst lastig om dit land in enigerlei combinatie van genoemde partijen te gaan regeren. CDA en VVD kunnen wel overweg met elkaar en met elkaars breekpunten. Maar waarschijnlijk halen ze samen geen 76 zetels. Van D66 valt geen steun te verwachten: die partij is recentelijk slachtoffer geworden van de eigen breekpunten.
Orthodox wiel aan linkse wagen
Daarmee komt de ChristenUnie in zicht. Eventueel als een orthodox wiel aan een linkse wagen van PvdA, SP en GroenLinks. Het CDA en de VVD aan een Kamermeerderheid helpen, zit er namelijk ook niet een-twee-drie in. En onder druk van de opiniepeilingen begint Bos nadrukkelijk naar links te lonken. Hij is tegen huurverhoging. Hij vindt Balkenende allesbehalve sociaal .
Euthanasie en abortus
Praten over breekpunten is niet zo verstandig, stelt de immer verstandige André Rouvoet dezer dagen. Terwijl hij toch eerder de vrijheid van onderwijs als zodanig typeerde. Maar goed, zonder met de ogen te knipperen introduceert hij de ‘onderhandelbare breekpunten’. Hij zegt er niet bij of euthanasie en abortus daartoe behoren. Het zouden voor de ChristenUnie wel eens onderhandelbare breekpunten met extreem afbreukrisico kunnen zijn. Waarmee we dan nog steeds geen volgende coalitieregering hebben.
Eerst maar even stemmen op 22 november.
Door: Ruud Koolen
Het is een bijna evengroot dilemma als dat van de democratie als zodanig. Willen politici betrouwbaar zijn – en zich houden aan de grote toezeggingen die ze vooral in campagnetijd doen – dan kan De Politiek niet betrouwbaar zijn. Want zolang niet één partij de absolute meerderheid (50%+1 zetel) heeft, zullen coalities tussen partijen en die partijen dus op (een deel van) hun unique selling points moeten inleveren. Iedere democraat komt daarnaast vroeg of laat voor de vraag te staan hoe hij moet omgaan met een meerderheidsstandpunt waarmee hij het niet eens is (bijvoorbeeld wanneer de meerderheid de democratische regels wil veranderen).
tjark reininga dinsdag 14 november 2006
