Ziekenhuis in, ziekenhuis uit
Neem Henk Kuijer. Tien jaar geleden bleek hij een Grawitz-tumor te hebben. Sindsdien gaat de directeur van Very Special Arts Nederland ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Een nier moest eruit, het ging een tijd goed. Uitzaaiingen, een gedeelte longverwijdering, enzovoorts. Een leven tussen hoop en vrees. Helaas: alle doktersbehandelingen hebben hem geen genezing gebracht.
Ervaringen als patiënt
Henk Kuijer neemt afscheid van zijn geliefden en van het leven. Schrijver Ronald Giphart heeft hem geïnterviewd over zijn tien jaar ervaring als patiënt. Het stuk is afgelopen zaterdag verschenen in de Volkskrant. Onder het verhaal staat een verwijzing naar de publicatie Knopen tellen waarin Kuijer zijn ervaringen op schrift heeft gesteld. Als dat de staat van de Nederlandse gezondheidszorg is: Kafkaësk.
Knopen tellen
Henk Kuijer stuit op doktoren die hun vak interessant vinden. Alleen lastig dat er patiënten aan vastzitten. Ze werken niet samen en organiseren hun praktijk uitermate belabberd. Ze hannesen met papieren patiëntendossiers: tot twee keer raken Kuijers paperassen zoek. Spoedeisende behandelingen kunnen pas maanden later plaatsvinden. Er is totaal gebrek aan overleg en samenwerking met medisch specialisten in hetzelfde en in andere ziekenhuizen. Om nog maar te zwijgen van rommelige wachtkamers. Patiënten wachten ellenlang zonder opgaaf van redenen.
Cultuur gezondheidszorg is het probleem
Iedereen bakkeleit over de structuur van de gezondheidszorg. Maar die is niet zozeer het probleem, meent Kuijer. Die zit veel meer in de cultuur van de gezondheidszorg. Of eigenlijk: in het gedrag van de samenstellers van die cultuur: de individuele beroepsbeoefenaren.
Oefenen in nederigheid
Arts, verpleegkundige, manager, bestuurder, beleidsmaker in de zorg. U bent toe aan een oefening in nederigheid. Lees daarom het boekje Knopen tellen van Henk Kuijer. Het liefst nu de auteur nog in leven is. Opdat u hem kunt laten weten wat u gaat doen met zijn praktische tips om de patiënt echt centraal te stellen.
Geen tijd meer voor bureaucratie
Over de thuiszorg waarmee hij nu te maken heeft, zou hij ook zo’n schrijnend verhaal kunnen noteren. Hij doet het niet. “Ik heb geen zin meer in paperassen, intake afspreken en vier weken wachten op een rollator. Ik regel voortaan alles om het formele circuit heen en anders op eigen kosten. Ik heb geen tijd meer voor bureaucratie. De weinig tijd die me nog rest is me te kostbaar voor die flauwe kul.”
Verplichte studiekost
Oproep aan alle opleidingen: bombardeer Knopen tellen tot verplichte studiekost. Lees het boekje. En oefen vooral de praktijk. Daarbij moeten opleiders zelf het goede voorbeeld geven.
