Een vriend, een ernstig zieke man van bijna 85 (MDS waardoor happend naar adem bij elke beweging ondanks de zuurstof die hij krijgt), woonachtig in een zorgcomplex, kreeg onlangs van de verzorging het voorstel dat hij maar een PGB moest aanvragen voor zijn huishoudelijke hulp die hij tot dan toe in natura van de zorginstelling ontving. Het werd hem allemaal heel plezierig voorgesteld: het afdakje dat voor zijn scootmobiel gemaakt moest worden zou bijv. vergoed worden. Geen woord over dat hij zelf een hulpverlener zou moeten zoeken, hem/haar moet instrueren en dat hij zelf opdraaien voor het zoeken naar vervanging bij ziekte. Hij had de papieren al in huis gekregen om te tekenen. Gelukkig heeft hij dat nog niet gedaan en hij zal het ook niet doen. Erg lang te gaan heeft hij niet eens meer. Schandalige gang van zaken.

PGB lijkt haast wel een toverwoord zoals autonomie.
Maar beseffen we als samenleving dan niet dat het abstracte begrip ‘autonomie’niet bestaat? Autonomie, zelfstandigheid is mooi om naar te streven, maar besef dan wel dat autonomie binnen een context van afhankelijkheid vaak staat. Denklen dat iedereen wel zelfstandig een keuze kan maken voor het financiele beheer in relatie tot welke zorg iemand nodig heeft, is niet zo’n makkelijke keuze!