Ziekenhuizen stuiten bij samenwerking in netwerken op onbedoelde effecten rond de financiering en verdeling van verantwoordelijkheden bij kwaliteit. De NFU heeft ze op een rijtje gezet voor de netwerksamenwerking tussen IC’s van het Radboudumc en regionale ziekenhuizen.
De IC’s van het Radboudumc en
Wellicht kan wat de financiering van ziekenhuisnetwerken, geleerd worden van de ervaringen van huisartsen in netwerken. Ik kan me de strategische, operationele en financiële problematiek wel voorstellen. Toch heeft het zekere risico’s om als UMC the lead te hebben op het punt van de verdeling van regionale IC-patiënten over de IC’s van de bij het netwerk aangesloten ziekenhuizen. Immers de IC zorg is dynamisch en situationeel, de ziektebeelden verschillen rijkelijk, medische-, behandeltechnologische en farmaceutische ontwikkelingen gaan zo snel dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat wat nú IC zorg is, overmorgen bij wijze van spreken electieve rules-based complexe zorg is zonder IC opname. De afgelopen veertig jaar laat zien dat medici mee gaan (stimuleren) in deze ontwikkeling, domweg om dat de risico’s beheersbaarder worden en de patient een en dezelfde behandelaar in één en hetzelfde ziekenhuis hebben.