zelf specialist ouderengeneeskunde( voorheen ‘verpleeghuisarts’) zijnde , weet ik dat mijn collegae niet zo maar ‘patiënten/cliënten ‘in de steek laten’, maar soms moet – om zorg verantwoord te houden – helaas de dokter duidelijke stappen zetten als hij/ zij onder de gecreëerde voorwaarden zijn/ haar werk niet kan uitvoeren: helaas is gebrekkige communicatie toch nog wel eens de reden van dit soort ontwikkelingen. bij het ontwikkelen van nieuwe ‘producten’ zoals kleinschalige woonvormen bereik je consensus als degenen die verantwoordelijk zijn voor zorg /behandeling/organisatie gezamenlijk optrekken . ik weet niet hoe het in deze organisatie is gelopen,maar de cultuur bij sommige managers is soms zo dat men er van uitgaat dat ‘zo thuis mogelijk’betekent dat er geen behandelaars bijhoren en dat met minder opgeleid personeel dezelfde kwaliteit is te bieden als op een afdeling waar nivo 3-ers werken.
.Vergeten wordt dat bewoners/cliënten/patiënten van afdelingen waar verpleeghuiszorg nodig is ( conform de daarvoor afgegeven indicatie) óók behandeling nodig hebben en geen gezonde ouderen zijn zoals die wat thuis wonen. .
Dus moet je ook de ontwikkeling met de daarvoor verantwoordelijken afstemmen en zorgen dat het verzorgend personeel van zo’n kleinschalige woonvorm bekwaam is (juiste opleiding dus) om de zorg aan de betreffende doelgroep te bieden.Dit betekent dat kleinschalige woonvormen vaak duurdere zorg betekenen ,en dát vergeet men vaak bij de opzet er van!.( minder efficient kunnen werken, behandelaren zijn meer reistijd kwijt,)_
p.s. gelukkig werk ik in een organisatie waar de dokters een stem hebben in dit soort zaken .

eigenlijk is het vreemd dat deze artsen hun patiënten/cliënten in de steek lijken te laten. er moet meer aan de hand zijn dan alleen gebrekkige communicatie.