Vroeger bepaalden wijkverpleegkundigen en huisartsen met cliënten welke zorg er nodig was en hoe lang. Kennelijk was dat zo gek niet, want staatssecretaris Bussemaker wil dat ze dat weer gaan doen. De administratieve lastendruk op de werkvloer kan hierdoor wel met 85 procent afnemen, becijferde de commissie-De Beer enkele jaren geleden al.

Het geld is op bij grote thuiszorginstellingen. Meavita Nederland en de Evean Groep waarschuwen dat ze geen nieuwe klanten meer aan kunnen nemen. Het lijkt op een herhaling van zetten. Ook vorige zomer moesten burgers nodeloos lang wachten voor ze de zorg kregen waar ze recht op hadden. Oud-staatssecretaris Ross riep instellingen toen op klanten alvast in zorg te nemen. Later zouden ze het geld voor de geleverde zorg alsnog krijgen, verzekerde Ross hen. Die belofte bleek echter op drijfzand te berusten. Sensire en Meavita zeggen nog steeds te wachten op miljoenen euro’s. Het valt te begrijpen dat ze dat niet nog een keer willen meemaken.

Het doemscenario in de thuiszorg voltrekt zich. Een jaar geleden al klonken waarschuwingen voor een massaontslag.

De vermaatschappelijking van zorg ligt onder vuur sinds de Twentse Zorgcentra onlangs lieten weten negentig gehandicapten terug te halen uit de wijk. Van sociale integratie in de samenleving was geen sprake. De gehandicapten willen liever terug naar de beschermde omgeving van het instellingsterrein.

Het Zeeuwse WMO-model is populair bij zorgorganisaties. Bij de aanbesteding concurreren de organisaties niet op prijs, maar op kwaliteit. De gemeenten stellen een vaste prijs vast.