Even voorbij gaand aan het feit dat de vraagstelling wsch erg de uitkomst heeft gekleurd:
Er kunnen natuurlijk zuiver medische feiten zijn die een behandeling zinloos maken en dan is weigering legitiem. Maar ik neem aan dat in overgrote meerderheid het minder extreme situaties betreft waarbij ook niet-medische oordelen een rol spelen.
Ten eerste zijn die niet rationeel te verdedigen waar het gefundeerd is in het van de werkelijkheid losgezongen neoliberale mensbeeld waar het individu oorzaak en oplossing van zijn ellende is.
Ten tweede was, als onderdeel van de beschaving, de medische autonomie uitgevonden om ons te vrijwaren van dergelijke oneigenlijke invloeden in de spreekkamer en hebben wij een ethiek die voorschrijft dat eenieder recht heeft op onze zorg; los van feilbaarheid, karakter, kleur, politieke voorkeur of wat dan ook.
Hij die daaraan tornt verschuift een grens die dicht moet blijven.

Kortzichtig dat de doelgroep overgewicht weer ter sprake komt. Langzaam aan wordt overgewicht erkent als een ziekte. ( uitzonderingen zijn er natuurlijk, maar wie beoordeeld dit dan?
Waar blijft het moedewillig schade toebrengen aan je gezondheid door drinken, gokken, sexverslaving, structureel teveel decibellen tot je nemen. Werken in risico banen?
Neem deze doelgroepen eens als voorbeeld.