Verzekeraars contracteren toch alleen ziekenhuizen met een dergelijke aanpak.Het lijkt mij voor de klanten van een verzekeraar namelijk onmenselijk om langer dan nodig op een uitslag mbt borstkanker te moeten wachten. Dit ziekenhuis wordt uiteraard beloond met extra inkoopcontracten van alle verzekeraars.

Niet zozeer een perverse prikkel, maar het gevolg van onze manier van omgaan met kosten in combinatie met een ‘stalinistisch’ systeem (woorden van Wouter Bos). Door een deel van de behandeling niet te doen, bespaar je geen kosten, omdat er voor die onderzoeken in de meeste gevallen geen sprake is van variabele kosten. Er zijn vaak alleen vaste kosten, zoals personeel en ruimte en apparatuur, en die blijven op hetzelfde niveau: er wordt niemand ontslagen, er gaat geen apparatuur uit. Wat wel gebeurt, is dat je capaciteit overhoudt door (delen van) behandelingen niet te doen. Maar die mag je in het systeem niet voor iets anders gebruiken, omdat de productie afspraken dat niet toe staan. Voila de ‘dodelijke omarming’ van overheidsbemoeienis (productie- of financieel plafond) in een systeem met marktwerking (kwaliteitsverbetering of kostenbesparing). Dat constaterende is het toch de taak van het ziekenhuis op zoek te gaan naar creatieve oplossingen, want het niet verbeteren van kwaliteit om financiële redenen leidt uiteindelijk tot de ondergang, ook in een ‘stalinistisch’ systeem.

typisch voorbeeld van perverse prikkels.
maar als het ziekenhuis procedure versimpelt, moet het daarvoor ook minder kosten maken. wegen die besparingen niet op tegen de extra inkomsten die een meer traditionele afhandeling zou opleveren? of is dit een DBC die is gesneuveld bij het onderbrengen van het grote aantal DBC’s in een veel kleiner aantal DOT’s?
en hoe gaat dit proces beïnvloed worden door het streven naar winstuitkering van mini-ster Schippers?