‘Absoluut onzin’ is de bewering van de oud-toezichthouders Diana Monissen en André Loogman dat het Reinier de Graaf Gasthuis in 2013 om financiële redenen is gefuseerd met HagaZiekenhuis. Dat zegt Jaap van den Heuvel, indertijd bestuursvoorzitter van het Delftse ziekenhuis. ‘Dit is natrappen’, vindt de toenmalige CFO Gerrit Littel.
‘Het is pertinent onjuist dat we
Het is goed dat nu (na 2 eerdere artikelen in Zorgvisie) ook in ieder geval sprake is van wederhoor. Dat had wat mij betreft beter direct kunnen gebeuren. Journalistiek lijkt mij een poging tot verificatie van hetgeen beweerd wordt toch het minste: hoe hebben de betrokken (andere) spelers het ervaren en was inderdaad sprake van financiële zekerstelling van de nieuwbouw. Neen blijkt nu. Die hang naar “macht” blijkt na toelichting dus niet meer te zijn dan “We wilden minder afhankelijk zijn van hun grillen (zorgverzekeraars) door de schaalvergroting die de fusie bood. Bovendien werd toen al duidelijk dat het behoud van complexere ingrepen moeilijker zou worden. Fuseren bood ons de kans om deze behandelingen te blijven doen.” Dat lijkt mij voor het behoud van de zorg in de regio een uitstekende reden voor juridisch geborgde samenwerking. Reinier de Graaf is voor de huisartsen van oudsher en al jaren een zeer gewaardeerde en betrouwbare partner, met wie snel te schakelen is en goede continuïteit afspraken gemaakt worden. Ik ben blij dat daar niks aan veranderd is ondanks de energie die dit alles voor de betrokkenen gekost heeft.
Marc van Wijk, medisch directeur Zorgorganisatie Eerste Lijn (ZEL)
Correctie op mijn eigen reactie. Ik bedoel: dat lijkt mij voor het behoud van de zorg in de regio een uitstekende reden voor bestuurlijk geborgde samenwerking. Ik schreef per abuis juridisch.
Ik snap wel de reactie van Jaap van den Heuvel; er is ook altijd een verschil van waarneming tussen degene die direct in het spel zitten en degene die later aanhaken en de film op een later moment oppakken.
Hulde dat deze discussie openbaar gaat; er is meer te leren van de “mislukkingen” dan van de successen. Zowel persoonlijk, bestuurder en toezichthouder, als de sector. Natuurlijk is macht en zeggenschap een deel van de samenwerking, want dat is een resultante van een fusie, dat valt toch niet te ontkennen? Dat moet een van de belangrijkste doelen zijn.
Er zit zoveel tijd, geld en energie in een samenwerking. En de meeste samenwerkingen in de zorg varen nog steeds op dezelfde mantra’s van de afgelopen decennia, teveel enkelvoudige perspectieven in gezamenlijke strategische agenda’s. Samenwerking is de sleutel naar de toekomst.
Daarom zou het goed zijn om deze case uit te diepen en te verrijken naar perspectiefrijke strategische samenwerkingen. Een goede fusie vraagt twee a drie jaar van de ontwikkeling van een organisatie, dat is erg veel. En dan is last van de mislukking groot. Zijn er andere manieren van samenwerking die minder inzet vragen en eerder resultaat opleveren?