Lang geleden koos ik voor de zorg omdat ik het heerlijk vond om voor anderen te kunnen zorgen, iets te kunnen betekenen voor een ander, bij te kunnen dragen aan een genezingsproces. In de loop der jaren is er veel veranderd in de zorg: waar vroeger nog ruimte was voor een praatje en tijd om wat extra te kunnen doen voor patiënten, is hiervan vandaag de dag geen sprake meer. Het is elke dag weer hollen, weinig personeel, hoge werkdruk. Geregeld kom je in onveilige werksituaties door dit alles.

Ik werkte 28 uur in het ziekenhuis, maar het was niet makkelijk om rond te komen met 3 studerende kinderen in de zogheten pechgeneratie. Ik wil mijn kinderen niet met een torenhoge schuld opzadelen, dus besloten mijn man en ik dat we zoveel mogelijk zouden bijspringen. Toen steeds meer collega’s uitstroomden als zzp’er ben ik mezelf erin gaan verdiepen. Wat zijn de voordelen en kan ik er mijn passie en kennis in kwijt? De voordelen waren me al snel duidelijk: eigen regie, zelf kunnen bepalen wanneer ik beschikbaar wil zijn om te werken, en ook waar ik wil werken. En dat met een marktconform salaris. Dit maakte voor mij de keuze makkelijk, ik koos niet voor meer uren in het ziekenhuis. Dat leek mij fysiek en mentaal niet haalbaar. Als zzp’er kan ik mijn vrije tijd met mijn gezin (deels) zelf bepalen.

Dus begon ik met goede moed aan dit nieuwe avontuur. Helaas kwam toen net corona om de hoek kijken. De druk in de ziekenhuizen en daardoor de vraag naar mij als zzp’er werd enorm. Als er iets is wat je verpleegkundigen kunt verwijten, dan is het wel dat ze moeilijk nee kunnen zeggen. Verpleegkundigen weigeren geen werk dat er ligt, dus zette ik er een stapje bij. Ik heb zeker 2 jaar lang tussen de 60 en 100 uur per week gewerkt. Dat was soms best heftig al gaf het ook voldoening en konden mijn man en ik daardoor mooi onze kinderen extra steunen.

Nu, ‘na’ corona, is de druk om veel uren te maken echter gebleven. Ik werk gemiddeld nog 50 à 60 uur per week. Als zzp’er werk ik in de terminale 24-uursthuiszorg, wat enorm dankbaar werk is en ik goed kan combineren met mijn baan als MPU-verpleegkundige in het ziekenhuis.

De baan in het ziekenhuis kost me de meeste energie, soms is er dan ook wel twijfel of ik dit moet blijven doen. Ik kan het echter niet loslaten. Ik zie de problemen in de ziekenhuizen en andere zorginstellingen de laatste jaren alleen maar toenemen: steeds wisselende collega’s en op veel plaatsen zulke grote tekorten dat bedden gesloten blijven. Ik zie ook hoe belangrijk het is om een vast team te hebben wat zorgt voor continue kwaliteit en kwantiteit van zorg en maakt dat je steun ervaart bij elkaar op momenten dat dit nodig is.

Ook ik vind daarom dat we moeten zorgen dat er vaste verpleegkundigen blijven in de ziekenhuizen. Het is helemaal niet slecht dat er zzp’ers zijn, heel goed en fijn dat deze mensen in de zorg blijven. Maar er moet een balans zijn tussen zzp’ers en personeel in loondienst. Dus is goed zorgen voor de mensen aan het bed het allerbelangrijkste. Nu met de nieuwe cao-ontwikkelingen is die kans er.

Vraag niet meer flexibiliteit van zorgpersoneel zoals de NVZ wil. Ook niet van artsen in opleiding, de rek is er inmiddels echt overal uit. Ga nu goed voor zorgprofessionals zorgen, zodat ze de komende jaren hun werk kunnen blijven doen. Trek de salarissen gelijk met functies in andere sectoren die eenzelfde opleidingsniveau hebben. Corrigeer voor inflatie zodat deze zorgprofessionals geen financiële zorgen hoeven te hebben en niet om die reden andere keuzes hoeven te maken. Het beroep is al zwaar genoeg.

Ik wil me graag hard maken voor dit mooie beroep, mijn ervaring en mening laten horen in de hoop dat anderen willen luisteren en met mij voor een mooie toekomst van de zorg willen strijden. Daarom neem ik ook deel aan de acties in de ziekenhuizen; er moet echt iets veranderen om het beroep mooi te houden en voor onze patiënten te kunnen blijven zorgen!