Zorg op afstand en e-health zijn van grote betekenis voor de zorgsector. Met deze toepassingen kan de zorg efficiënter ingericht worden. De patiënt kan herstellen in zijn eigen omgeving en hoeft minder vaak een specialist te bezoeken. Het incident met het alarmknoppensysteem toont echter aan dat een betrouwbare verbinding tussen cliënt en zorgverlener geen vanzelfsprekendheid is. Laat dit incident het moment zijn waarop zorginstellingen de digitale weerbaarheid van hun zorg-op-afstandsystemen onder de loep nemen.

Tweewegcommunicatie

Enerzijds zullen zij hun eigen cybersecuritymaatregelen en die van hun leveranciers moeten evalueren. Zijn deze nog toereikend? Weet bijvoorbeeld ook dat conform de nieuwe Europese NIS2 richtlijn de organisatie verantwoordelijkheid draagt voor de security van ketenpartners. Anderzijds zullen zij goed moeten kijken naar de manier waarop de alarmknop bij de cliënt verbinding maakt met de meldkamer of met zorgverleners. Vaak gaat het hierbij om een spreek/luisterverbinding of een tweewegcommunicatie, zodat een gesprek – na activatie van het alarm – kan plaatsvinden tussen meldkamer en de gebruiker.

2G en 3G uitfaseren

De praktijk leert dat veel van dit soort tweewegsystemen afhankelijk zijn 2G- of 3G-verbindingen. De 2G-technologie is in de loop van de jaren negentig in gebruik genomen, wat onder andere de komst van sms mogelijk maakte. Met 3G, dat grofweg vanaf 2001 werd uitgerold, kwam er sneller mobiel internet en werd e-mailverkeer via de smartphone mogelijk. 2G en 3G waren lange tijd zeer betrouwbare en wijdverspreide mobiele netwerktechnologieën. Het is dus logisch dat ontwikkelaars van alarmknopsystemen deze gebruikten om de communicatie mee op te zetten.

Het probleem is echter dat veel telecomproviders hun 2G- en 3G-netwerken uitfaseren – of hebben uitgefaseerd – om plaats te maken voor meer geavanceerde netwerktechnologieën als 4G en 5G. Ook 6G ligt al in het verschiet. De hardware, gebaseerd op 2G en 3G, groeit echter niet mee; systemen die via 2G- of 3G-verbindingen werken, zijn nog steeds in gebruik. Het gevaar dreigt dat deze verbindingen straks niet meer werken en dat van de ene op de andere dag nooddiensten niet meer bereikbaar zijn.
Daar komt nog bij dat veel organisaties niet goed in kaart hebben waar deze verouderde netwerktechnologie allemaal zit. Als zorginstelling tast je dus in het duister over de mate waarin business continuïteit gewaarborgd kan worden en dat is geen gezonde situatie.

Infrastructuur upgraden

Het is dan ook tijd om in actie te komen. Ga met de IT-afdeling na welke modems er in de apparaten, zoals wearable devices, zitten, stel vast welke firmware en netwerkinstellingen erop zitten en achterhaal welke simkaarten en abonnementen er gebruikt worden. Is er sprake van 2G, 3G of LTE-M (long term evolution for machines, een technologie die Internet of Things toepassingen mogelijk maakt)?
Kijk vervolgens wat de plannen zijn van telecomoperators in bepaalde regio’s en stippel zo een roadmap uit waaruit duidelijk wordt waar en hoe je als organisatie de communicatie-infrastructuur moet upgraden.

Toekomstbestendig

Deze exercitie mag op het eerste gezicht tijdrovend en kostbaar lijken, maar het updaten van de connectivity-omgeving biedt tevens veel kansen. Datagedreven werken kan zorgaanbieders helpen de kwaliteit en efficiëntie van zorg te verbeteren. Wanneer data eenvoudig verzameld en verstuurd kunnen worden, kunnen deze benut worden voor slimme beslissingen. Het upgraden van de connectiviteit binnen zorginstellingen is dus niet alleen noodzakelijk, maar vooral bedoeld om toekomstbestendig te worden.

Door: Jeroen Gijzen, commercieel directeur bij Wireless Logic