Sinds een half jaar hebben we een nieuwe huisarts in een andere praktijk. Onze vorige huisarts is met pensioen gegaan. De website bestuderend zag ik geen opties voor online afspraken, consulten en medicatierecepten en ik belde de assistente van de praktijk daarover. ‘Daar is de dokter niet van. Hij moet nog een paar jaar tot zijn pensioen. Patiënten hebben er ook geen behoefte aan. Vanwaar uw vraag?’. Mijn vrouw belt met de huisartspraktijk om 10.40 uur voor het maken van een afspraak en krijgt een bandje, volgende dag s.v.p. bellen tussen 08.00 en 10.30 uur. Een gezinslid krijgt een verwijzing en wacht acht weken op een eerste policonsult bij de MDL-vakgroep.
Her en der starten, vaak jonge, huisartsen hybride praktijken waar patiënten, dankzij gebruik van een digitaal platform, zelf afspraken kunnen inplannen of chatten met de assistent of POH over een vraag of een klacht. Soms wordt een eenvoudige maar effectieve symptom checker ingezet, zoals moetiknaardedokter.nl. Ook initiatieven van grotere innovatieve zorgondernemers vinden hun weg naar de eerstelijn of een combinatie van nulde, eerste en tweede lijn.
In de thuiszorg meldt Lelie Zorggroep 39 procent(!) van de uren van de wijkteams te kunnen besparen door inzet van digitale zorgtechnologie, terwijl cliënten aangeven dat de zorg beter is geworden. Opvallend voor een sector die meestal niet als koploper van digitalisering wordt gezien.
De vakgroep cardiologie van een ziekenhuis is na een halfjaar gestopt met een kleine pilot telebegeleiding van patiënten met hartfalen. Ik vraag hun naar de redenen omdat elders redelijke successen worden geboekt met deze toepassing: ‘We hebben het altijd al goed geregeld op de poli. Onze patiëntenpopulatie is anders en niet digitaal vaardig. Er is ook geen evidence voor telebegeleiding. Conclusie: we stoppen met de pilot’.
We weten op basis van de groei van de zorgvraag dat in 2040, bij ongewijzigd beleid, een kwart van de Nederlanders in de zorg moet werken. Toch blijft de kikker in de steeds hetere pan met water zitten totdat die onvermijdelijk gaat koken (het boiling frog syndrome). Bestuurders, zorgverleners, beleidsmakers, politici kijken elkaar aan, wachten af en lijken tegen beter weten in te hopen dat het goed komt.
Wat mij vooral verbaast is dat de burger, de patiënt, nog niet is opgestaan, zich niet laat horen en niet waar mogelijk keuzes maakt. Maar het rommelt; de coronacrisis heeft zichtbaar gemaakt dat het wél kan: digitale contacten en consulten, online mentale zorg, telebegeleiding, klantvriendelijk online contact met de praktijk.
De contrasten tonen de nieuwe mogelijkheden en die zullen steeds sneller groeien. Maak uw keuze, als burger, zorgaanbieder of ‑ondernemer!
