Inkoopgesprekken worden niet meer gevoerd: zorgorganisaties krijgen een digitaal voorstel waarop slechts ja of nee kan worden gezegd, waarbij ‘nee’ natuurlijk geen optie is.
Onduidelijke kwaliteitscriteria
‘We zien en horen nauwelijks iets over kwaliteit, over keuze, over voorkeuren van mensen’, verzuchtte Wilna Wind, algemeen directeur NPCF, vorige week in deze kolommen. Ik denk dat zij een zeer breed gedragen gevoel verwoordde.
Alom is er ook veel onduidelijkheid over de kwaliteitscriteria. Tijdens de inkoopprocedure worden zorgorganisaties geconfronteerd met een nieuw model van kwaliteitscriteria dat niet onderbouwd is en gebruikmaakt van verouderde gegevens. Als argument wordt gegeven dat dit model het mogelijk maakt om op landelijke schaal kwaliteit te vergelijken. Dat alleen al is een enorme verenging van het begrip kwaliteit: zoeken onder de lantaarnpaal omdat er alleen daar licht is.
Doorredeneren
Als dit de zorginkoop van de toekomst wordt, dan blijven we doorredeneren in termen van producten, prijzen en volumes, terwijl de kwaliteit van de langdurige zorg immens veel complexer is en misschien zelfs wel bepaald wordt door factoren die niet te meten zijn. Het is toch algemeen bekend dat de kwaliteit van de langdurige zorg in grote mate bepaald wordt door de kwaliteit van de relatie tussen de zorgverlener en de zorgvrager. Hoe wil je die meten?
Alternatieven
Er zijn prima alternatieven denkbaar voor zorginkoop, die de kwaliteit van de langdurige zorg werkelijk zouden bevorderen. In de eerste plaats regionale bekostiging: beloon partijen die samenwerken in een gezamenlijk plan van aanpak met een langetermijnbudget. Uiteraard zou zo’n plan van aanpak draagvlak moeten hebben door goed overleg met burgerinitiatieven en wijkorganisaties. Voordeel van deze aanpak is dat ook overlegd kan worden over de vrijwillige inzet van deze organisaties.
In de tweede plaats persoonsvolgende bekostiging. De cliënt ontvangt vouchers, waarmee hij zelf een zorgaanbieder kiest. Voordeel van deze vorm van persoonsvolgende bekostiging is dat cliënten met verschillende vouchers bij één zorgorganisatie terecht zouden kunnen die werkt met een integrale aanpak. In beide alternatieven heeft de cliënt een zware stem: maar is de cliënt uiteindelijk zelf niet de beste zorginkoper in de langdurige zorg?
Guus Bannenberg,
bestuurder Van Neynsel en voorzitter Corona Wonen
In aanvulling op Annemie: wijkverpleegkundigen zijn per 01-01-2015 niet alleen verantwoordelijk voor de indicaties, maar voor het hele zorgproces.
Dus voor het indiceren, toewijzen / zelf uitvoeren en het behalen van het zorgresultaat bij een individuele patiënt. Daarnaast wordt er verwacht dat een wijkverpleegkundige een actieve rol heeft in het voorkomen van ziekten bij individuen, groepen in een bepaalde buurt of wijk. Wij gaan de rollen uit het expertisegebied van de wijkverpleegkundige niet scheiden en / of opdelen in segmenten. Je bent en blijft een generalistische werker in de wijk, die waar mogelijk en noodzakelijk specialistische zorg en familiezorg inschakelt. Wijkverpleegkundigen geven in de nabije toekomst in de wijk de indicaties voor zorg af, maar dat is een deel van zijn/ haar taak. Een taak die voorbehouden is aan echte wijkverpleegkundigen op hbo niveau en met als specialisatie wijk. Veel zorgaanbieders hebben dit nog steeds niet begrepen.
De cliënt is ook de beste zorginkoper, er zou een systeem moeten komen vergelijkbaar met een Bouwdepot.
Een indicatie is een bepaald bedrag waard, dat geld komt als een PGB vrij en wordt ondergebracht bij de SVB (sociale verzekeringen bank). De cliënt of zorgaanbieder zelf kan er niets mee.
Vervolgens moet de zorgaanbieder vooraf een door de cliënt goedgekeurd zorgplan met contract indienen, nadat deze akkoord zijn bevonden kan alleen op basis van dit zorgplan worden gedeclareerd. Het geld wordt door de SVB rechtstreeks naar een zorgverlener uitgekeerd.
Veel goedkoper, korte lijnen, efficiënter en erg goed te controleren (fraude bestendig), wordt er geleverd wat is afgesproken.
Niet meer achteraf controleren of de zorg wel adequaat is geweest, vooraf d.m.v. het zorgplan de afgesproken kwaliteit controleren, om voor betaling alleen nog maar even te toetsen of is geleverd wat is afgesproken.
Zeker
ik koop voor gedeelte zelf zorg in op maat vraaggericht en professioneel in .Dit tegen de helft van de prijs .Zeker het inkopen van zorg op maat wat ,wanneer en hoe ik het wil, dat kunnen ze bij de reguliere nog steeds niet bieden.
Dus ik zou zeggen, meer PGB zeker nu er gewerkt gaat worden met trekkingsrecht .scheelt heel wat geld!
Prima om de client op welke manier dan ook, beter te positioneren. Vouchers kunnen helpen, hoewel eigenlijk eenzelfde principe als CIZ. Langdurige samenwerking rondom de klant ook een goed fenomeen uiteraard.
Maar de bijdrage moet echter wel op klantniveau (inderdaad zoals dhr. Bannenberg stelt tussen klant en medewerker) aantoonbaar zijn. Zowel op persoonlijk vlak voor de klant in termen van kwaliteit van leven en gezondheidswinst, als ook op maatschappelijk vlak (beoogde inzet en meerwaarde, ook op niveau van de keten).
Ik vind dat kwaliteit van de afspraken op klantniveau eerst meetbaar moet worden en uniform (h)erkend, voordat de sense of urgentie hiertoe weer afneemt. Dat gevaar bestaat wanneer er bovenlangs te snel ”bulk afspraken” gemaakt terwijl een relevant en allesomvattend meetinstrument ontbreekt.
Het Improvement Model is speciaal ontwikkeld en opgebouwd vanuit de klant; het vraagt uit Waarom, Waartoe, Waarmee en met Wie (keten) de zorginzet geleverd wordt en hoe dit zich verhoudt tot de algehele organisatiecontinuiteit en maatschappelijke meerwaarde. Dit wordt op klantniveau getoetst en op uniforme wijze inzichtelijk. Improvement Model is valide en als schema geaccepteerd door de Raad van Accreditatie (net als ISO, HKZ en Preso)
Ik ben het zeer eens met wat Guus Bannenberg in dit artikel stelt. Samenwerking in regionaal verband waarbij ook de vrijwillige inzet van mensen meegenomen kanworden. Een vouchersysteem voor de inkoop van persoonlijke zorg door de zorgvrager zelf.
De juiste richting voor de komende decennia.
Ine Corbeth
Guus Bannenberg stelt terecht dat kwaliteit van langdurige zorg vrijwel geen rol speelt, die ook slecht wordt gemeten en ook dat pogingen hiertoe veel weg hebben van zoeken onder de lantaarnpaal.
Hij komt vervolgens met oplossingen waar ook goede kwaliteitsinformatie voor nodig is. Hoe kunnen de toekomstige patiënten anders een goede keuze maken?
Waarom pleit Guus Bannenberg niet voor betere meer vergelijkbare kwaliteitsmeting. Dat is lastig en deel misschien onmogelijk, maar er zijn zoveel landen die hebben laten zien dat het veel beter mogelijk is dan hier in Nederland gebeurt.
De client blijft altijd een keuze vrijheid houden in zorgverlening! De wijkverpleegkundige hbo V opgeleid en opgeleid om volgens de eisen van Zorgverzekeraars te indiceren, stellen samen met de client hun plan van aanpak vast! De Zorgverzekeraars zeggen: professionals kunnen indiceren, de regie houden en zorgen dat er uitvoering aan gegeven wordt, dit is wel de kwaliteit die aan ons gesteld wordt als wijkverpleegkundige! Het is de taak van de professional om up-to-date te blijven en als professional te handelen. Grote organisaties kampen met het probleem dat zij aan deze eis niet voldoen en geen aandacht gehad hebben in het verleden voor scholing! En nu??? Tekort aan wijkverpleegkundigen….. In 2015 zijn er 2-5000 indicatiestellend bevoegden nodig! Hup bijscholen via SBW. De zorgverzekeraar wil professionals! Dan pas kan er expertise geleverd worden en zal de bezuiniging zichtbaar worden en blije snel geholpen cliënten die weer deel uit maken van de maatschappij!
helemaal mee eens.
Zorgverzekeraars hebben geen interesse in kwaliteit; dit woord gebruiken als misleiding voor het het woord goedkoop, en zelf veel winst maken. ZV hebben meer dan 20 miljard reserve staan. Het leger krijgt nu 100.000 miljoen extra, de boycot van Rusland kost de telers geld, afhankelijk willen Rusland qua energie: DOM. Haal het geld opgebracht door de gemeenschap weg bij de ZV en hergebruik het voor opwekken van duurzame in NL energie, maak ons leger toch wat weerbaarder ook voor langere tijd, help de telers voor een deel. De ZV kijkt alleen naar het licht onder de lantaarn: korte termijn.Helaas doen veel Nederlanders dat ook politici voorop lopend.
Ik ben het volledig eens met de inhoud van dit artikel. Mooi verwoord en helaas nog zo onbekend bij mensen die geen zorg nodig hebben of niet in de zorg werken. Als ik in mijn privéleven uitleg hoe momenteel de zorginkoop geregeld is, wordt er met de oren geklapperd. Onuitlegbaar dat degene die de zorg nodig heeft deze niet zelf kan inkopen bij de zorgverlener naar keuze.