Een van de maatregelen in de categorie ‘een ander voor de kosten laten opdraaien’ is de verhoging van de eigen bijdrage AWBZ. Deze gaat straks niet alleen omhoog, maar zal ook op basis van vermogen worden bepaald. Dit houdt in dat een aanzienlijke groep mensen met vermogen slechts beperkt aanspraak kan maken op intramurale zorg. Deze groep zal gaan kiezen voor alternatieven in de sfeer van woonserviceproducten of private verpleeghuizen.
Dit geldt ook in de geestelijke gezondheidszorg en de gehandicaptenzorg. Maar in deze sectoren hebben mensen door hun beperkingen vaak geen of weinig inkomen. Aan de andere kant wordt een eventueel verkregen erfenis straks aangesproken door de staat. Deze hoge eigen bijdrage maakt privaat georganiseerde oplossingen financieel aantrekkelijk. Er is echter een probleem. Dit verkregen vermogen zit vaak vast in een eigen woning. Door de aanhoudende recessie en ingestorte huizenmarkt zijn deze woningen niet alleen een stuk minder waard geworden, maar zijn ook nog eens onverkoopbaar. De mensen moeten meer betalen, maar kunnen niet bij het geld.
Lagere zorgzwaartepakketten
Naast deze maatregel werkt de overheid ook hard aan een plan om de lagere zorgzwaartepakketten – de zzp’s 1 tot en met 3 – in 2014 te ontdoen van de verblijfscomponent. Gevolg hiervan is dat er aanzienlijke leegstand ontstaat bij verzorgingshuizen. De grote vraag is waar deze mensen terecht zullen komen. Dit zal in veel gevallen thuis zijn, wat overigens voor veel mensen niet per se een onwelkom alternatief betekent.
Dit lijkt dus een behoorlijk succesvol beleid om de intramurale capaciteit te beperken en aanspraak te maken op het vermogen van AWBZ-cliënten. Er zijn echter ook slachtoffers. In eerste instantie worden de gemeenten hard getroffen. Doordat zij de Wmo onder hun hoede hebben, draaien zij in eerste instantie op voor de kosten van het langer thuiswonen. Maar aangezien het overheidsinstanties zijn, en die moeten bezuinigen, zit het er dik in dat de rekening bij de burger belandt.
Rekening zelf betalen
De tweede gedupeerde is de zorginstelling. Die heeft onlangs de vastgoedrisico’s overgedragen gekregen van de staat en gaat nu de rekening van leegstand zelf betalen. Hier is echter het laatste juridische woord nog niet over gesproken. Waarschijnlijk zal dit leiden tot claims aan het adres van de staat. Om deze nieuwe kosten te kunnen dekken, berekent de overheid die ongetwijfeld door aan de burger onder de noemer: bezuinigen.
Samengevat: de burger betaalt het uiteindelijk allemaal zelf. Immers: de overheid, dat ben je zelf.
Johan Paul, Coresta Healthcare
Lees meer:
Klopt dat stond ook in het lenteakkoord. Praktisch gezien is dit echter m.i. niet haalbaar. De NZA zal beleidsregels moeten aanpassen en de zorgkantoren hun inkoopbeleid. Daarnaast is er nog een compensatie voor zorginstellingen bedongen bij de overgang naar de NHC’s. Ik kan mij niet voorstellen dat ze dat in een half jaartje kunnen klaren. Zo wel ben ik stevig onder de indruk.
Is de stelling over de ZZP-niveaus niet al gedateerd? 2 dagen geleden werd gesteld op deze website dat voor de niveaus 1 t/m 3 de verblijfscomponent al in 2013 wegvalt. https://www.zorgvisie.nl/Huisvesting/Nieuws/14073/Kunduzcoalitie-trekt-scheiden-wonen-en-zorg-naar-voren.htm
Het blijft vreemd dat mensen als volgt denken: “belasting is geld wat je aan anderen uit geeft en niet aan jezelf”. Als gevolg van die redenering blijven mensen denken dat, als je zelf niet voor de kosten wilt opdraaien, je het beste kunt zorgen dat de staat voor de kosten opdraait. In beide gevallen betaal je namelijk zelf de kosten, een keer rechtstreeks en een keer via de belastingen. De discussie moet veel meer gaan over een doelmatige verdeling. Welke kosten betaal je individueel, omdat je zelf profiteert en de voorziening (speciaal) voor jou in stand wordt gehouden. En welke kosten betaal je via belastingen, omdat iedereen daarvan profiteert en omdat het voor iedereen belangrijk is dat deze in stand wordt gehouden. Als we het er over eens zijn dat woonruimte een individuele verantwoordelijkheid is, dan moeten we dat aan de burger overlaten. Als we het er over eens zijn dat verzorgingstehuizen een gezamenlijke verantwoordelijkheid zijn, dan moeten we dat via belastingen regelen. Blijft natuurlijk de vraag over hoe de belastingdruk over de mensen verdeeld moet worden, maar dat is een zaak van politiek en (steeds minder) idealisme.