Mijn vader slikt een pilletje voor z’n maag. Dat doen wel meer mensen, is niet heel ernstig en hij is bezig daar lekker oud mee te worden. Een paar weken geleden waren zijn pilletjes op. ‘Oh!’ zei de apothekersassistente. ‘Deze pilletjes hebben we niet meer. U krijgt andere, ze zijn wel iets duurder.’ Mijn pa protesteerde heftig want hij had dat al eens eerder meegemaakt met slechte ervaringen. Hoewel de apotheker hem verzekerde dat de werkzame stoffen echt hetzelfde waren, was de uitwerking dat niet. Zoals bij veel patiënten reageerde hij blijkbaar niet goed op een van de ingrediënten die hielpen om de werkzame stof pilvormig te krijgen. Met een ’tja, het is niet anders’ werd mijn pa weer naar huis gestuurd.
Internetapotheek
Mijn oude pa (83) is behoorlijk vaardig met de computer. Binnen drie minuten had hij een internetapotheker gevonden die zijn favoriete maagpilletjes gewoon op voorraad had. De levertijd was twee dagen en duur was het zeker niet. Zijn eigen apotheek kreeg de nieuwe pilletjes retour. Helaas kwamen de per internet bestelde pilletjes niet, wel een mailtje dat ze niet meer leverbaar waren en dat de internetapotheker wel een alternatief wist.
Pa ging op hangende pootjes terug naar zijn eigen apotheek. ‘Kunt u dan zien van welke pilletjes ik de vorige keer niet goed geworden ben?’ vroeg hij. Nee, dat kon de apotheker niet. Per patiënt bijwerkingen noteren van zulke gewone medicijnen – daar konden ze niet aan beginnen. Contact met de huisarts hielp ook al niet, want die had er ook niets over opgenomen in mijn vaders dossier.
Gebrekkige informatie
De informatievoorziening had een stuk beter gekund:
- Mijn pa had na jaren trouwe klandizie best een berichtje van zijn apotheek mogen krijgen dat zijn favoriete pilletjes niet meer leverbaar waren. Communicatie met de cliënt staat toch hoog in het vaandel van de zorg?
- De internetapotheek meldt dat de pilletjes beschikbaar zijn terwijl ze dat niet zijn. Om klanten te krijgen die dan maar een alternatief bestellen. Het is of slordig of opzet en in ieder geval vervelend.
- Apotheek noch huisarts hadden bijgehouden dat de andere pilletjes bijwerkingen hadden voor mijn pa. Met een modern dossier moet dat toch niet lastig zijn en daarmee is extra zorg toch te voorkomen?
Supermarktproducten
Er zijn legio bijwerkingen bekend, daar bestaan zelfs hele databases van. Bij navraag bleek dat men bij de apotheek wel gemerkt had dat sommige patiënten bepaalde bijwerkingen hadden. Ze vermoeden dat dat te maken heeft met individuele intolerantie voor ‘vulmiddelen’. Op de bijsluiters van medicijnen staan de ‘werkzame bestanddelen’ goed vermeld, de overige ingrediënten alleen opgesomd, zonder waarschuwing en met voor een leek onbegrijpelijke namen. De vergelijking met supermarktproducten dringt zich op. In de supermarkt staat op de koekjesverpakking, naast de samenstelling, bijvoorbeeld duidelijk vermeld dat er ‘sporen van noten’ in kunnen zitten, een heldere waarschuwing.
Mijn pa probeert nu zijn nieuwe pilletjes uit. Gelukkig lijkt het, na een weekje wennen, waarvan ik u de details zal besparen, goed te gaan.
En dan inderdaad de informatie verstrekking aan de balie waar iedereen kan meegenieten wat je mankeert ,en de ouderen het allemaal niet meer begrijpen.
Je krijgt vaak doosjes medicijnen uit een oosteuropees land met geen Nederlandse tekst meer.
Want hoewel men prat gaat over de privacy in de zorg heeft men daar in de apotheek nog geen kaas van gegeten.
Terwijl er een groot informatie bord hangt met …en moeten we het uitleggen of bespreken dan is er voor u een spreekamer ter beschikking.
Maar daar is gewoonweg de tijd niet voor, en daar kunnen de apothekersassistentes ook niets aan doen
Bah de zorg gaat op deze manier gewoon kapot , er word op de verkeerde wijze bezuinigd en anderzijds voorop willen lopen.
het probleem is niet zozeer medisch als financieel: pillen bevatten naast de werkzame stof(fen) doorgaans tal van andere ingrediënten, die zo min mogelijk aan de (productie)kosten mogen bijdragen. maar wel, heel verschillende, bijwerkingen hebben. in het verdienmodel heeft de farmaceutische indrustrie, dat in belangrijke mate op patenten geschoeld is. als het patent verstrijkt graag een (iets) ander middel achter de hand zodat zij een nieuw patent kan effectureren.
apothekers gingen (en gaan) er prat op, dat zij hun cliënten niet alleen de nodige (voorgeschreven) middelen verstrekken, maar hen ook adviseren (zie nog onlangs de onvrede over vermelding van de kosten van het informerende gesprek op hun rekening) en daarbij in de gaten houden over voorgeschreven middelen verantwoord samen gebruikt kunnen worden. ICT moet de volledigheid op dit punt steeds gemakkelijker en betrouwbaarder maken, aangezien zowel de ingrediënten, de eventuele (bij)werkingen en de patiëntgegevens daarin bijgehouden (kunnen) worden.
juist die volledigheid is tevens het probleem: in de veelheid die ontstaat wordt maar te gemakkelijk een effect over het hoofd gezien. geen wonder dat apotheker (maar ook (huis)arts) zich op dit punt liever beperken tot de informatie van de producent.
en dan is er nog het probleem van de door de zorgverzeraar voorgeschreven beperkingen van het aanbod.
‘Tegen het inkoopbeleid in gaan betekent echter veel extra administratie en artsenbezoek, en, -naar ik begreep-, voor de apotheker prijsverschil uit eigen zak bijpassen.’
Dit is hoe wij de Nederlandse zorg zijn gaan inrichten…finaciele instellingen (verzekeraars) verantwoordelijk maken leidt automatisch tot sturen op hun enige middel: geld.
Onze overheid denkt blijkbaar ook niet in termen van gezondheid en productiviteit van haar belastingbetaler, maar puur in geld.
ik vraag mij trouwens af of het moreel verdedigbaar is de apotheek te laten kiezen om uit eigen zak te moeten bijbetalen. Dit nog los van de marge gedreven inkoop en maandelijkse vergoedingswisselingen die de verzekeraar afdwingt?
Ouderenpartijen grijp uw kans om uw doelgroep te beschermen!
Ik denk dat het een uberhaupt een gekke gedachte is om voor dit soort belangrijke zaken op zorgorganisaties en apotheken te gaan vertrouwen. Een beter uitgangspunt lijkt mij om dit als persoon zelf te bewaken (evt. met hulp van ouders of kinderen). Uiteraard kan dit wel wat beter gefaciliteerd worden.
Dit probleem zit toch wel wat ingewikkelder in elkaar dan een onwillige apotheker of een deficiënte administratie. De essentie is het opgelegde inkoopbeleid waardoor voortdurend wisseling van leverancier en ‘vulstoffen’ optreedt. De apotheek is waarschijnlijk al lang blij als hij zijn bestelling weer rond heeft.
En daar komt nog bij dat de effecten van andere vulstoffen nog omstreden zijn alhoewel wel min of meer erkend. Tegen het inkoopbeleid in gaan betekent echter veel extra administratie en artsenbezoek, en, -naar ik begreep-, voor de apotheker prijsverschil uit eigen zak bijpassen.
Uit ervaring – met een heel groot deel van de zorgverleners (zonder uitzondering) die met 2 vingers een toetsenbord bewerken (en dat is niet de enige ontbrekende vaardigheid) is er nog een lange weg te gaan voor er een modern dossier bestaat.