In die krapte is het de kunst voor jezelf de balans te vinden. Wat kan ik aan en waar wil ik werken? De keuze is nog nooit zo groot geweest. Dit lijkt ideaal, maar door de tekorten is de druk op de werkvloer overal hoog, zo ook in mijn ziekenhuis. Daarom koos ik ervoor als zzp’er mijn uren elders uit te breiden. Eerst heb ik overal rondgeneusd en al snel ontdekte ik dat ik niet overal mijn werkplezier en drive vond die ik nodig heb. Tot ik in de terminale thuiszorg terechtkwam, waar we 24 uur per dag de zorg op ons nemen voor patiënten die thuis willen sterven.

Een welkome afwisseling

Grote kans dat mensen zich afvragen hoe ik dit werk mooi kan noemen. Voor mij is het echt de plek waar ik volledig tot mijn recht kom. Zeker gezien de hectiek van mijn ziekenhuisbaan biedt dit welkome afwisseling. Begrijp me niet verkeerd: het is soms pittig, met ook lange dagen en soms met hectiek. Tegelijkertijd ook met veel voldoening, bijzondere verhalen en soms mooie gebeurtenissen.

Jos en Ans

Graag vertel ik je over een casus van een jaar geleden, toen we met spoed bij een boerenfamilie terechtkwamen. Twee echtelieden woonden op hun boerderij, met twee zonen met gezinnen ernaast. Ik startte de zorg op en kwam binnen bij het echtpaar Jos en Ans, allebei in de 80. Twee zonen en twee dochters waren druk in de keuken in de weer met vader Jos, die erg onrustig was. Jos wilde rondlopen en op het bedrijf aan het werk gaan, zoals hij zelf zei. De huisarts had een terminaalverklaring afgegeven en Jos was al een paar keer ineengezakt, waarna een ambulance kwam.

Naar verwachting hield hij dit niet lang meer vol. Jos had Parkinson en het gezin was aan het einde van hun Latijn. Ze hadden nachten doorgebracht met een verwarde vader, die steeds als de huisarts kwam, onderuitgezakt en vermoeid in een stoel aan tafel zat. Toen ik binnenkwam, heb ik met Jos met zijn rollator rondgelopen. Zijn bewegingsonrust was groot, maar vooral de vermoeidheid was zichtbaar. Niet alleen bij Jos, maar ook bij zijn familie.

Doorzetten helpt

Na die waarneming, heb ik in overleg met de familie de huisarts gebeld. In eerste instantie kreeg ik weinig ingang, maar na het delen van mijn ervaring, expertise en vasthoudendheid, kreeg ik de huisarts mee. Deze schreef een antipsychoticum en snelwerkende slaapmedicatie voor. De medicatie had meteen een positief effect. Jos werd rustiger, sliep ’s nachts goed door en begon overdag zelfs weer wat gezellige verhalen over vroeger te vertellen.

Zijn vrouw en hun kinderen kwamen op adem en genoten van de “oude” Jos die terug was. Mijn team en ik zijn een paar weken gebleven, waarna we concludeerden dat er geen terminale fase meer was en wij onze zorg konden stoppen. Heel bijzonder, want normaal nemen we afscheid van een familie na overlijden, maar nu stond ook de patiënt ons uit te zwaaien.

Grote dankbaarheid

Een paar dagen later kreeg ik van Jos’ dochter een mooie foto van Jos doorgestuurd op WhatsApp. Hij struinde weer over het erf, in zijn overal. Niet meer verward, maar genietend van het werk om hem heen. Zij schreef hoe dankbaar ze ons was voor de extra tijd die ze nu met hun vader kregen en waar ze volop van genoten.

Zo kan ik nog heel veel mooie momenten beschrijven, dus je kunt je voorstellen hoe mooi en dankbaar dit beroep is. Al heb ik grote zorgen over de toekomst van onze beroepsgroep, het blijft de moeite om hiervoor te knokken. Daarom ook mijn boodschap aan de zorgverzekeraars en het ministerie van volksgezondheid: maak het ons verpleegkundigen, en ook de zzp’ers in de zorg makkelijker om deze zorg te kunnen blijven geven en koester samen met ons de mooie momenten.

Zeker op de Dag van de Verpleging is het mooi om verhalen met elkaar te delen en stil te staan bij de waarde van ons vak.