De Orde van Medisch Specialisten gaat een zwarte lijst voor falende artsen aanleggen. Saillant detail in dit bericht is dat de lijst met namen van slecht functionerende artsen niet openbaar wordt. Vorige week meldden de media dat Jos Lamé, directeur van Riagg Rijnmond, weigert een Rotterdamse meldcode voor huiselijk geweld te ondertekenen. De overeenkomst tussen deze twee nieuwsfeiten is dat de doofpotcultuur in de zorg er duidelijk uit naar voren komt. Vergelijkend onderzoek ondersteunt dit beeld. Het Amsterdam Medisch Centrum heeft gemeten hoe Nederlandse en Amerikaanse artsen kindermishandeling melden. Artsen van beide nationaliteiten kregen foto’s van kinderen met blauwe plekken te zien. Bij de foto’s zat een al dan niet plausibele verklaring van de ouders voor de verwondingen. In grofweg één procent van de gevallen zeiden Nederlandse artsen aan de bel te trekken. De Amerikaanse artsen zouden in tien procent van de gevallen kindermishandeling melden. Een groot verschil dat eenvoudig te verklaren is. In Amerika zijn doktoren verplicht mishandeling te melden en in Nederland niet. Ook blijkt de relatie met de cliënt voor vooral huisartsen in Nederland het lastig te maken een vermoeden van mishandeling te uiten. De persoonlijke relatie tussen arts en cliënt is in Amerika veel minder sterk. Het is moeilijk om tegen een cliënt die je al jaren kent te zeggen: ‘Volgens mij sla jij je kind’. Het is net zo moeilijk om tegen een drugsgebruikende collega te zeggen: ‘Jij bent door je verslaving niet meer in staat jouw beroep uit te oefenen. Dat ga ik melden.’ De neiging om dit soort akelige confrontaties uit de weg te gaan, is begrijpelijk. Niet begrijpelijk is het verweer dat de zorg geeft wanneer de buitenwereld openheid van zaken wil. “Hulpverleners hebben allerlei methodieken ontwikkeld om goed te kunnen interveniëren in situaties waar geweld wordt gebruikt”, aldus Lamé. Met andere woorden: de maatschappij weet niet waar het om gaat en de zorgprofessional wel. (Zorgvisie – Wouter van den Elsen)