Ik belde de huisartsenlijn en kreeg een triagiste aan de lijn. Na mijn uitleg konden we langskomen om 18.00 uur. Daar gearriveerd, zagen we een volle wachtkamer bij de HAP en een oase van rust op de SEH. De baliemedewerkster was nergens te bekennen, dus gingen we maar zitten. Na 10 minuten arriveerde ze. Ik vertelde dat we een afspraak om 18.00 uur hadden, waarop zij antwoordde dat het slechts een richttijd was. Ze liepen nogal uit. Hoeveel ze uitliepen, wilde ze niet zeggen. Ze gaf die informatie niet, omdat ze dan “allemaal lastige mensen aan haar balie kreeg”. Verder voegde ze nog toe dat dit de moderne gezondheidszorg was en dat we er maar aan moesten wennen. Iedere patiënt kreeg van haar deze “behandeling”.

Verpleegkundig specialist
Uiteindelijk werden we om 18.40 uur binnengelaten. Ik rolde mijn buurvrouw naar de spreekkamer, waar de arts, die later een verpleegkundig specialist bleek te zijn, aan het bureau het onderzoek deed. Zij zat peinzend naar de hand te kijken, waarop ik suggereerde dat bij een zo grote vuile wond wellicht een hechtinkje aan de top van de winkelhaak handig zou zijn, zodat de wond dan enige geleiding had bij het genezen. Dat vond zij een goed idee. Na te hebben vastgesteld dat mijn buurvrouw nog voldoende was gevaccineerd, begon zij spullen te pakken voor een beperkt wondtoilet.

Niet-steriel
Tot mijn stomme verbazing pakte zij noch een doek om de hand op te leggen, noch steriele handschoenen. Ze maakte zich alleen druk om een steriele afdekdoek. De hechtset zelf maakte zij open, een deel van de instrumenten kwam op het niet-steriele bureau terecht. De hechting zelf had zij er snel in. Toen moest de wond worden ingepakt. Ik kon gelukkig voorkomen dat ze er zomaar een gaasje op deed. Ik raadde een betadinegaas aan. Ook dat advies werd ter harte genomen. De wond werd netjes ingepakt en wij konden naar huis.

Protocollen
Ik vind het uitstekend dat er taakherschikking plaatsvindt en dat verpleegkundig specialisten en physician assistants op de HAP werken. Echter, deze zorgprofessionals moeten zich wel aan de protocollen houden. In de NHG-leidraad Hygiëne en infectiepreventie in de huisartsenpraktijk uit 2009 staat: “is er contact tussen uw hand en de niet-intacte huid, niet-intacte slijmvliezen of steriel weefsel, dan wordt aangeraden een steriele handschoen te dragen”. De praktijk is dat in de huisartsenpraktijk met schone, maar niet-steriele handschoenen wordt gehecht. De HAP is meestal gevestigd in een ziekenhuis, waar het infectiegevaar over het algemeen groter is. Dat pleit ervoor dat de HAP gevestigd in een ziekenhuis de NHG-richtlijnen strikt volgt. Daarnaast is goede training in de hechtprocedure zelf (schoonmaken, verdoven, afdekken, hechten, inpakken en advies nazorg) aan te raden. De volgens de NHG-richtlijn Bacteriële huidinfecties geïndiceerde profylactische antibioticakuur werd mijn buurvrouw niet voorgeschreven.

Verwachtingenmanagement
Verder viel het mij op dat de HAP nog steeds verwachtingenmanagement ontbeert. Je belt de triagiste en die maakt een afspraak op tijd. De patiënt en de mantelzorger gaan er dan van uit dat zij op of rond dat tijdstip worden geholpen. Zij willen zeker niet verrast worden door de mededeling dat het slechts een richttijd betreft. Dit kan eenvoudig worden opgelost door in de HAP op een scherm aan te geven wat de gemiddelde wachttijd is. Een cursus klantgerichtheid c.q. klantvriendelijkheid voor de baliemedewerksters in de zorg en zeker op de HAP, is geen weggegooid geld. Verder zijn naambordjes en een duidelijk ‘smoelenbord’ wie op dat moment op de HAP werken, aan te bevelen. Verder denk ik dat er vaart moet worden gemaakt met de integratie van HAP en SEH in combinatie met het beschikbaar stellen van enkele observatiebedden onder supervisie van de huisarts. Zeker uit oogpunt van goede allocatie van mensen en middelen is dat sterk aan te raden. De huidige scheiding is vanuit patiëntenperspectief volstrekt artificieel.
En hoe is het nu met mijn buurvrouw? Zij is helemaal hersteld; de wond is gelukkig netjes genezen.

Michel A. Dutrée, arts