“Weet je wanneer je een goeie bent? Als je na dit gebeuren nóg kunt zaalvoetballen,” antwoordt hij op chagrijnige toon en met cynische blik. Zo, die zit! Zeker als je op controle komt in de hoop dat alles goed is.
De sfeer is sowieso niet zo prettig op de gipspoli. Groezelige, kleine wachtruimte met wat goedkope, ongemakkelijke stoeltjes. Geen enkele mogelijkheid om je been of voet ergens op te laten rusten, terwijl ik toch niet de enige ben met die behoefte. Aan de muur vergeelde posters van armen, benen en voeten in het gips, vol met handtekeningen. Om je op te vrolijken, waarschijnlijk. Een nogal bitse juffrouw achter een kleine balie is druk in de weer met allerlei dossiermappen. Het is duidelijk: in deze gipsfabriek ben je een lopende band-nummer, geen patiënt. Laat staan een cliënt.
Ik ligt bijna een kwartier in mijn eentje achter een gordijn te wachten als een assistent-arts verschijnt. “We hebben wel tien keer gebeld maar konden u niet bereiken,” zo begint ze het gesprek op verontschuldigende toon. Blijkt ‘het systeem’ mijn telefoonnummer uit het jaar nul te bevatten. Ik kom nu eenmaal zelden in het ziekenhuis. Even in de telefoongids of op internet kijken was teveel moeite. “Zo ver gaan we niet.” Op mijn aanraden past de arts ter plekke ‘het systeem’ aan.
Vervolgens laat ze de foto’s zien op een scherm en legt uit dat de breuk iets te ver uit elkaar staat. Met als risico dat het bot niet goed dicht groeit. Ik probeer af en toe wat te zeggen of te vragen, maar ik krijg min of meer een dictaat. Schroefjes dus. Oef, dat is een tegenvaller. “We gaan donderdag opereren. Wat jammer, de pre-operationele screening is net dicht. U kunt daar donderdagochtend om kwart over acht terecht. En meldt uzelf daarna bij de kortverblijfafdeling 8 West.”
Geen controle, geen foto. De gipsmeneer brengt zwijgend een nieuwe spalk aan. Ik vraag me af waarom ik deze middag naar het ziekenhuis ben gekomen, en waarom het twee uur heeft moeten duren. De artsen wisten een dag nadat het gebeurde al dat ik een operatie nodig had.
Lees ook de vierde aflevering ‘vloekt u maar eventjes’ in deze reeks over de tocht van Walter van Hulst door de Nederlandse zorg.
