Het ministerie voerde in 2007 de Wmo te snel in. Daardoor besteedden gemeenten slordig aan en schreven aanbieders zich in op verliesgevende tarieven. Van de 71 instellingen lijden er 39 verlies. Om het hoofd boven water te houden, gingen aanbieders goedkopere alfahulpen inzetten. Dat bleek niet de bedoeling te zijn en er kwam een wetswijziging. Tot dusver de huidige stand van zaken. Het vervolg van de Wmo-saga is dat de partijen door schade en schande wijs zijn geworden. In tegenstelling tot wat er bij de invoering van de wet gebeurde, zullen de gemeenten straks op kwaliteit gaan aanbesteden. Met tarieven die zo hoog zijn dat thuiszorgorganisaties vaste medewerkers kunnen inzetten zonder failliet te gaan. In harmonieuze samenwerking.

Of zal het anders gaan?

Een voorspelling. Door bezuinigingen op de ondersteunende- en activerende begeleiding krijgen gemeenten straks te maken met nieuwe cliëntgroepen die voorheen onder de AWBZ vielen. Het Wmo-budget voor gemeenten zal hierdoor onder druk komen te staan. Zeker bij de zogeheten ‘nadeelgemeenten’ die het, dankzij de nieuwe verdeelsleutel van het Wmo-budget, met een miljoen euro minder moeten doen. De tarieven in deze gemeenten zullen straks wel een paar euro hoger zijn, maar niet hoog genoeg om thuiszorgaanbieders uit de rode cijfers te krijgen. Aanbieders zullen reageren door bij sommige gemeenten te bedanken voor de eer. Andere aanbieders gaan met schoonmaakbedrijven in zee en zullen onder de goedkopere schoonmaak-cao hulp bij het huishouden blijven leveren. Feit of fictie? De tweede ronde zal het uitwijzen. (Zorgvisie – Wouter van den Elsen)