Maar de verzekeraars vinden gehoor bij minister Klink, die ook als de dood is dat de uitgaven door het plafond gaan als het behandelaanbod gratis en voor nop in het basispakket zit. Dus is er een curieus instrument in de maak in de vorm van een eigen bijdrage.
Curieus, want zorg in het basispakket is qualitate qua verzekerde zorg. Wie een gebroken been heeft, hoeft bij de ziekenhuispoort ook geen entree te betalen om een dokter te kunnen zien. De invoering van een eigen bijdrage doet vermoeden dat er mensen zijn die psychische kwalen toch een vorm van aanstelleritus vinden. Maar wat, als mensen in psychische nood hun portemonnee verkiezen boven een broodnodige behandeling?
Daarnaast vrezen ggz-aanbieders dat ze straks de administratieve afhandeling van de eigen bijdrage krijgen toegeschoven. Een sector die naar eigen zeggen zucht onder de bureaucratie voelt er weinig voor om als een veredeld incassobureau achter mensen aan te hollen die door hun psychische gesteldheid nu niet direct een optimale betalingsmoraal hebben.
Als de eigen bijdrage er komt heeft GGZ Nederland heel wat uit te leggen. Naar het zich laat aanzien incasseert de brancheorganisatie ook wisselgeld en wel in de vorm van een gelijk speelveld voor vrijgevestigde professionals en reguliere ggz-aanbieders. Nu zijn die aanbieders gebonden aan productieafspraken met de zorgverzekeraars, terwijl vrijgevestigden zoveel cliënten kunnen helpen als hun agenda toelaat. Daarmee verkiest GGZ Nederland de eigen boterham boven het belang van de cliënt. Want waar
de combinatie van ruimere productie en een eigen bijdrage op uitdraait, laat zich raden: een vaste jaarlijkse verhoging van de gekkenpenning.