Het grootste euvel is volgens de RVZ-voorzitter het gebrek aan transparantie. Ook de beperkte sturingsmiddelen van zorgverzekeraars vormen een sta in de weg. Zolang verzekeraars hun verzekerden niet kunnen weghouden bij aanbieders die niet de gewenste prijs en kwaliteit bieden, blijven onderhandelingen een wassen neus. Dus moet wat Meijerink betreft de vrije artsenkeuze op de helling en dat vraagt weer om stevig overheidsingrijpen.

Meijerink geeft zijn advies overigens weinig kans. Tornen aan de vrije artsenkeuze is taboe. Bovendien staat overheidsingrijpen haaks op het liberaliseringsprogramma in de zorg. Een opmerkelijke redenering, want het is niet het tekort aan overheidsingrijpen dat de marktwerking nekt. Minister Klink laat keer op keer zien dat hij niet vies is van een stevige dosis overheidsdirigisme. Zo wil Klink koste wat kost voorkomen dat zorginstellingen vrijelijk kunnen beschikken over hun eigen vastgoed. Daartoe is zelfs het College Sanering Zorginstellingen gereanimeerd. Instellingendie het financieel niet bolwerken, krijgen daarnaast te maken met een door de overheid aangestelde bewindvoerder. En de zorgverzekeraars mogen dan moeite hebben om hun verzekerden te sturen, dat compenseren ze ruimschoots in hun nieuwe hoedanigheid als capaciteitsorgaan.

In een brief aan de Tweede Kamer laat Klink weten dat hij het prima vindt dat de verzekeraars voortaan bepalen hoe de bedden in een bepaalde regio worden verdeeld. Dit verbaast zelfs Klinks partijgenote Antoinette Vietsch. “Hebben we net een heel stelsel van regels afgeschaft omdat we concurrentie willen, nemen de verzekeraars de centrale planning van de ziekenhuiscapaciteit van de minister over. Dit is nog erger dan het oude systeem.” Misschien wordt het tijd dat Klink in woorden zegt wat hij in daden suggereert: zorg is een collectief goed dat derhalve collectief bestierd dient te worden en niet aan de grillen van markt kan worden overgelaten.