Het kan het niet anders of je hebt als zorgbestuurder gehoord van VBHC, de theorie die wordt toegeschreven aan de Amerikaanse professor Michael Porter. Heel kort door de bocht stelt die theorie dat wanneer je gezamenlijk met de patiënt voorafgaande aan een behandeling bepaalde uitkomsten formuleert en vervolgens aan het eind van de behandeling meet of deze resultaten ook daadwerkelijk gehaald zijn, je de zorg kunt verbeteren. De congressen over hoe dit allemaal in praktijk te brengen lopen vol. In veel ziekenhuizen wordt al volop met pilots en projecten geëxperimenteerd om VBHC in de praktijk te brengen.
Kop van jut
Maar jagen we niet weer met z’n allen achter een tijd en geld verslindend droombeeld aan? De vraag is actueel na een stuk in het FD over absolute VBHC-koploper Melvin Samsom en zijn Karolinska Universiteitsziekenhuis in Zweden. Uit een enquête onder de medisch specialisten blijkt dat nog maar 3 procent van de medische staf vertrouwen heeft in het bestuur. Samsom is kop van jut omdat hij met een enorme reorganisatie het complete ziekenhuis heeft ingericht volgens de VBHC-theorie.
Prullenbak
Het loopt dus in VBHC-gidsland Zweden niet helemaal op rolletjes. Dat wil echter niet zeggen dat we VBHC maar naar de prullenbak moeten verwijzen. Uit een recent interview met Jan Hazelzet, professor in Healthcare Quality and Outcome bij het Erasmus MC, blijkt dat succes mogelijk is in de praktijk. Het Erasmus tekent immers een overeenkomst met Zilveren Kruis over het VBHC-zorgpad voor acuut herseninfarct. Daarmee is het eerste compleet geïmplementeerd VBHC-traject een feit. Het grote verschil met Karolinska is dat Erasmus niet zijn hele organisatie op zijn kop gooit. Hazelzet kijkt welke behandeltrajecten rijp zijn voor VBHC en begint daar met een enthousiast team. Het evangelie van Porter mag dus gevolgd worden, maar blind geloof is altijd af te raden.
Dossier Kwaliteitsnormen
Om kwaliteit te garanderen stellen wetenschappelijke verenigingen kwaliteitsnormen op. Ziekenhuizen proberen hier zo goed mogelijk aan te voldoen, terwijl verzekeraars over hun schouders meekijken.
Ik heb altijd het ‘oude wijn in nieuwe zakken’ gevoel als ik dit soort berichten lees. Men pakt een klein onderdeel uit een professie wat doorgaans toch al wel gedaan wordt, tuigt dat op en verkoopt het als nieuw inzicht. Protoprofessionalisering.