Tien jaar geleden is bij Henk Kuijer een Grawitz-tumor geconstateerd. Sindsdien ging de directeur van Very Special Arts Nederland ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Een nier moest eruit, het ging een tijd goed. Uitzaaiingen, een gedeelte longverwijdering, enzovoorts. Een leven tussen hoop en vrees.
Kuijer stuit op doktoren die hun vak interessant vinden. Alleen lastig dat er patiënten aan vastzitten. Ze werken niet samen en organiserenhun praktijk uitermate belabberd. Ze hannesen met papieren patiëntendossiers: tot twee keer raken Kuijers paperassen zoek. Spoedeisende behandelingen kunnen pas maanden later plaatsvinden. Er is totaal
gebrek aan overleg en samenwerking met medisch specialisten in hetzelfde en in andere ziekenhuizen. Om nog maar te zwijgen van rommelige wachtkamers. Patiënten wachten ellenlang zonder opgaaf van redenen. Iedereen bakkeleit over de structuur van de
gezondheidszorg. Maar die is niet het probleem, meent Kuijer. Het zit veel meer in de cultuur van de gezondheidszorg. Of eigenlijk: in het gedrag van de samenstellers van die cultuur: de individuele beroepsbeoefenaren. Helaas: alle doktersbehandelingen hebben Henk Kuijer geen genezing gebracht. Hij laat een echtgenote en drie kinderen achter. Tot zijn laatste ademtocht heeft hij zich ingespannen voor verbetering van de gezondheidszorg. Henk Kuijer is op vrijdag 12 oktober
begraven in zijn woonplaats Utrecht. (Ruud Koolen)
In Memoriam
Henk Kuijer, directeur van Very Special Arts Nederland, is op zondag 7 oktober overleden. Vijf dagen voor zijn overlijden heeft hij zijn publicatie Knopen Tellen, waarin hij tien jaar levenservaring als kankerpatiënt heeft geboekstaafd, aangeboden aan een delegatievan Tweede-Kamerleden. ‘Oefenen in nederigheid’, kopte ik een weblogartikel op 27 juni. Ik had toen net de publicatie Knopen Tellen gelezen en was danig onder
de indruk: “Als dat de staat van de Nederlandse gezondheidszorg is: Kafkaësk.”
