“Ik voorspel de komende jaren in de gezondheidszorg heel wat commissies. Laten we proberen rolvast te zijn. Laten we vertrouwen op de checks en balances in het systeem”, zei Frank de Grave in zijn afscheidsrede bij de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa). Directe aanleiding voor zijn uitspraak is dat minister Klink de Tweede Kamer heeft moeten beloven dat een commissie gaat kijken naar de ins en outs van de verticale integratie van zorgverzekeraars en zorginstellingen. En dat is een concessie. In zijn hart is hij namelijk gecharmeerd van de manier waarop de Amerikaanse verzekeraar Kaiser Permanente erin slaagt om dokters te betalen voor het gezond houden van mensen. Deze verzekeraar heeft eigen ziekenhuizen. Maar in Nederland regeert de argwaan. Alleen al een participatie van een verzekeraar (DSW) in een coöperatie laat alle alarmbellen rinkelen. De Tweede Kamer met VVD-Kamerlid Edith Schippers voorop is zeer wantrouwig omdat er in de zorg steeds meer fusies zijn en het aantal nieuwe toetreders laag is. De vraag is wat de consument/patiënt hier uiteindelijk mee opschiet en of hij straks niet veel minder te kiezen heeft. Participatie van een verzekeraar in een ziekenhuis zal uiteindelijk leiden tot gedwongen winkelnering is de vrees. Deze discussie mag dan principieel zijn, ze is achterhaald. Want wat is nu het verschil tussen een zorgverzekeraar die zestig procent of meer van de omzet van een ziekenhuis inkoopt en een verzekeraar die een belang neemt in datzelfde ziekenhuis? De wederzijdse afhankelijkheid van ziekenhuis en verzekeraar is even groot. Als participatie niet mag, is wel meer discutabel. Is het bijvoorbeeld niet verdacht als een zorgverzekeraar het eigen risico gaat kwijtschelden van mensen die naar een ziekenhuis gaan waar de zorgverzekeraar zestig procent van de omzet inkoopt? Daar doet de Kamer niet moeilijk over. Het slechte nieuws is dat de absolute keuzevrijheid niet meer bestaat. Het goede nieuws is dat mensen daar niet wakker van liggen. (Zorgvisie – Eric Bassant)