Schokkende cijfers. Dit zijn immers de mensen die over onze gezondheid waken. Die ons wassen, tillen, onderzoeken, behandelen als wij dat zelf niet meer kunnen. Wij verwachten de beste zorg te krijgen die er beschikbaar is. Maar dat wordt lastig als het merendeel van het personeel psychisch of lichamelijk is overbelast.

Bovendien is het slechte reclame voor de zorg. Daar kan geen charme-offensief met bekende Nederlanders tegenop. Wie wil er nog de verpleging in als je een reëel risico loopt om een klap of een trap te krijgen van degene die je zo zorgzaam tegemoet wilt treden? Of van een familielid dat zich ermee denkt te moeten bemoeien. Uit wanhoop of onmacht misschien, maar het effect is hetzelfde.

Tegenwoordig moeten hulpverleners weerbaar zijn. Het is niet anders. Maar dat kan alleen als mensen prettig hun werk kunnen doen in een veilige omgeving. En zich gesteund voelen door collega’s en leidinggevenden op moeilijke momenten.

Zorginstellingen zouden hun medewerkers meer moeten koesteren. Hen training en voorlichting geven zodat zij op een professionele manier kunnen omgaan met lastige klanten. Of een financieel extraatje op zijn tijd. Zorg bestaat immers al lang niet meer uit liefdadigheid.

Leuke dingen voor patiënten zijn er inmiddels te over. Nu de leuke dingen voor het personeel nog. In dat licht bezien, is het toch wat jammer dat de minister de ziekenhuizen juist op dat budget wil gaan korten.