Het zijn hardnekkige vooroordelen. En wij, burgers steken onze kop in het zand en doen niks ter voorbereiding op het onherroepelijke ouder worden. ‘We cross our fingers’ in de hoop die ‘lucky ones’ te zijn, die 90 worden en dan nog steeds actief zijn. Tegelijkertijd worden de verpleeg- en verzorgingshuizen bang gemaakt voor de nieuwe tijd en de noodzakelijke veranderingen die in de toekomst nodig zijn. Mijn gewaardeerde collega-columnist Johan Paul schreef op 16 december 2012 op Zorgvisie.nl dat als de kabinetsplannen voor de AWBZ en het scheiden van wonen en zorg doorgaan, de zorgorganisaties op grote schaal failliet zullen gaan. Alsof de zorgorganisaties niet kunnen anticiperen op de plannen en er geen alternatieven zijn. Ik zie toch echt door het hele land geslaagde voorbeelden die het tegendeel bewijzen.
Samenspel
Van een gebouw alleen word je niet gelukkig. Net zo min als van zorg. Zorg heb je nodig, en die moet je krijgen: op tijd en van een goede kwaliteit. Je welbevinden, je eigenwaarde, je hobby’s, het contact met mensen, het zijn aspecten die bepalen hoe prettig je je voelt in een verpleeghuis. Het gaat om het samenspel tussen het gebouw, de omgeving en de sociale processen van (groepen) mensen.
Mijn bureau Publicarea en stedenbouwkundig bureau VenhoevenCS kregen van het Stimuleringsfonds voor Architectuur de ruimte voor toekomstige levensloopbestendige wijken een strategie te bedenken waarin de fysieke analyse (hoe zien interieur, gebouw, openbare ruimte en buurt eruit) en planvorming samengaan met sociale analyse (wat beweegt de mens en houdt hem/haar bezig). Het welzijn, en de blijvende participatie en ontmoetingen van mensen bevorderen, en daar waar zorg nodig is ervoor zorgen dat ie er is.
Een van de voornaamste redenen van het Architectuurfonds om dit praktijkonderzoek te financieren was de innovatieve fysiek-sociale combinatie van de twee bureaus. En de mogelijkheid om in die combinatie traditionele schotten te doorbreken en qua exploitatie aantrekkelijke nieuwe ketens in de wijk te bouwen, tussen zorgorganisaties, ondernemers, burgerinitiatieven,woningcorporaties en gemeenten.
Het onderzoek, uitgebracht onder de titel Buurtkompas, leert dat los van de stedelijke of dorpse omgeving er te weinig aansluiting is tussen zorginstellingen met de buurt eromheen. De visie van zorginstellingen is te eendimensionaal: zij wordt bedacht en getoetst vanuit de instelling zelf. Het gesprek met de buurt en de partijen die er in gevestigd zijn, wordt te weinig gevoerd. De rode draad in het Buurtkompas is de ouderenhuisvesting, de zorginstelling, op een natuurlijk manier onderdeel te laten zijn van de omliggende buurt. Op zo’n manier dat de drempel voor bewoners van de instelling om naar buiten te gaan en waar gewenst de buurt in te trekken en actief te blijven zo laag mogelijk wordt. En andersom dat het voor bezoekers en buurtbewoners aantrekkelijk wordt om het gebouw binnen te gaan en indien mogelijk gebruik te maken van de faciliteiten die de zorginstelling te bieden heeft.
Twaalf strategieën
Het Buurtkompas bevat twaalf strategieën die zijn ondergebracht in vier categorieën:
1. De wereld binnen handbereik: uitdagen en activeren;
2. Een levendige plek: verbinden en ontmoeten;
3. Wooncarrière met zorg: huisvesten en verbreden;
4. Samen voor de buurt: informeren en samenwerken.
Een ander voorbeeld, de brochure Leefplezier van Stichting Bouwen aan Leefbaarheid en Vilans, laat zien hoe je huisvesting en bedrijfsvoering kunt toesnijden op wat kwetsbare mensen wensen, wat plezierig en goed voor hen is en hen leefplezier geeft. In de brochure wordt voor zeven leefterreinen aansprekend in beeld gebracht wat in de ogen van ouderen belangrijk is.
Levensloopbestendige buurt
De kansen en belangen van de zorginstelling liggen fysiek, sociaal en economisch in de levensloopbestendige buurt. Denk aan een combinatie met verenigings- en sportactiviteiten. Of samen met oudere buurtbewoners en horecaondernemers, de restaurantfunctie en zelfgekookte maaltijden behouden. Het gaat erom een gevoel van vertrouwen bij de ouder wordende buurtbewoner te creëren en te behouden. Mocht hij dan te zijner tijd een verpleeghuis als veilige thuishaven nodig hebben, hij daar vrede mee kan hebben, ‘het is goed zo’. En voor de instellingen zelf niks geen faillissementen als zij op tijd de bakens hebben verzet, zij een kompas hebben, en dat vooral gebruiken om hun weg naar de toekomst te zoeken.
Hetti Willemse
Laten we in onze handjes knijpen met mensen als smitcons en het verzorgingshuis in Houten. Deze beste prajtijken verdienen zo snal als mogelijk navolging, samen met het svheiden vam wonen en zorg. Eerste eis om zorg op maat te kunnen geven.
Mevrouw Hetti Willemse heeft zichzelf nu gedeclasseerd naar de consultancy groep die alleen maar uit is op leuk betaalde opdrachtjes. Overigens wel goed dat ze nog collumniste blijft, dan kunnen we tenminste nog zichtbaar houden dat deze types er ook nog zijn. We moeten hen zo weinig mogelijk ruimte bieden!! Laten verdwijnen lukt helaas niet.
Ik heb het nog eens gelezen, maar kom nogmaals tot de conclusie dat het diep en diep treurig is dat Hetti Willemse voor zoveel onzin en eigenbelang (ze heeft een eigen bureau) nog een podium krijgt bij Zorgvisie. Heel, heel triest voor de patienten.
Geachte Smitcons . Dank voor deze onverwachte en snelle reactie. Graag verwijs ik u naar mijn medewerkster , en regelaarster , met het tel.nr. 06-54353384.
adje rem, ik heb zojuist de vestigingsmanager van DLS gemailed of we een bezichtiging voor u kunnen organiseren. Hoe u te bereiken? Overigens is mijn demente schoonmoeder van 91 bewoner op de PG-afdeling van DLS. En die ligt niet in de drek. En richting verzorging DLS zeg ik: petje af. Overigens gaan mijn vrouw en ik 3 à 4 x per week ‘s-avonds bij haar op bezoek. Soms koffie drinken op haar appartement, soms voor een spelletje met haar en andere huiskamergenoten. Als mijn dochter haar bezoekt, blijft die meestal slapen. Geen probleem. En voor wat betreft Internet: zelf ben ik 67 en als ik ooit een indicatie voor een verpleeghuis zou krijgen, dan hoop ik nog in staat te zijn te Internetten. Is alles ideaal in DLS? Nee, er zijn altijd dingen die beter kunnen.
Ik zie net de SMAAKPOLITIE in een verzorgingshuis in Heerhugowaard……..l GEEN KEURMERK !!!!
Geachte Smitcons. Kan ik mij pro-actief al aanmelden bij de DLS. . ? ? Is een bezichtiging mogelijk ? ? ?
Beste G. De Witte . Waarop baseert u uw conclusie dat als tweederde niet wil ,DUS…. EENDERDE WEL WIL ? ? Die eenderde heeft veel waarschijnlijker GEEN ervaring met verpleeghuizen . Als er al ervaring is met verpleeghuizen bij deze eenderde ,dan reikt die net als bij mij vroeger niet verder dan de SCHITTEREND VERZORGDE , AANGEKLEDE EN GEPOETSTE ENTREE en kantineverzorging door met te veel E.Q. Gezegende , te vaak Ondergewaardeerde VRIJWILLIGERS. De lezing van ColWriter getuigt van helaas op ervaring gestoelde, door mij onderschreven realiteitszin die u ook vermeldt in relatie tot DEMENTERENDEN . De door de zogenaamde professionals te vaak als lastig gekwalificeerde Mantelzorgers baseren hun kwaliteitsopvattingen niet op de aanwezigheid van INTERNET , maar op het tijdig verschonen en verzorgen van hun dierbaren, liefst net zo vaak als die van de verpleeghuisENTREE. Vrij naar van Muiswinkel in zijn oudejaarsconference : Als visioenen realiteit worden , blijft er niets meer te DROMEN . Iedereen , maar vooral de verwijderingsgeile beheerder, van wie er nog steeds geen reactie is op mijn vragen , wens ik een intelligent 2013 toe.
Ik ga maar even door met zeuren.
@smitcons: ‘Het beeld dat u schetst is voor onze cliëntenraad echter volstrekt niet herkenbaar. ‘
ik begrijp dat u de cliëntenraad bent?
En dat u de erkende woordvoerder bent, namens die cliëntenraad?
U vraagt om internet aansluiting en om active aging-faciliteiten, zo roept u trots.
Vindt uw achterban dat ook?
Of vinden zij persoonlijke aandacht, c.q. een nacht ZONDER liggen in eigen uitwerpselen belangrijker?
@smitcons. Heel fijn dat u een plaats weet waar het beter is. Er werd ook gezegd TWEEDERDE is slecht eenderde is beter dan slecht. Het doet me denken aan uitlatingen van sommige mensen op verjaardagfeestjes: ‘Mijn opa rookte veel en is 93 geworden’; om daarmee aan te geven dat roken niet slecht is.
En houd a.u.b. eens op met de hype in Nederland om dingen die we liever niet hebben, maar gewoon een andere naam te geven, in de heilige veronderstelling dat een vrouw die doodongelukkig is in een verpleegtehuis plots alleen nog maar juichende dagen heeft. Een patient of een bewoner, what’s in a name.
@G.de Witte: uw bijdragen en die van de columniste getuigen van onoverbrugbare verschillen.
Mevrouw Willemse :
– heeft in 2004 Publicarea, adviesbureau voor complexe samenwerkingsprocessen in het publiek domein opgericht;
– was van 1986 tot en met 2003 werkzaam bij de SIGRA (Samenwerkende Instellingen Gezondheidszorg Amsterdam), waarvan de meeste jaren als voorzitter van de directie;
– vervult naast haar werk allerlei bestuurlijke, toezichthoudende en maatschappelijke functies.
Diegenen die volstrekt gratuit blaten over hoe zij de zorg zien, worden ruimschoots beloond. Niet iedereen kan ‘adviseur’ zijn, nietwaar.
Diegenen die gaan voor handen aan het bed worden beschimpt.
Dementerende mevrouw X heeft, zo denk ik in alle bescheidenheid, meer aan uw bijdrage dan die van mevrouw de adviseur.
Anno 2013 is de zorgparasiet blijkbaar belangrijker dan diegene die zorg levert.
Treurig.
Tot slot ‘de buurtgedachte’. Gezien de toename van de intensiteit van de zorg zou het prachtig zijn als buurtgenoten naast de vele fantastische vrijwilligers zachtjes aan kennis komt maken met de bewoners van het verpleeghuis en bijvoorbeeld helpt om met de mensen naar buiten te gaan. Laat de buurt niet verwachten dat we gezellig op de koffie komen, daar geloof ik niet zo in. Ook de maaltijd in het restaurant die van verre binnen gereden is en ter plekke op temperatuur gebracht is zal niet zo’n trekker zijn voor de buurt…
Er zullen altijd verzorgingsplekken nodig zijn voor mensen die regelmatig ‘de boel bij elkaar schreeuwen’ regelmatig agressie vertonen, erg veel loopruimte nodig hebben, klimgedrag (balkon) vertonen, permanent mensen/ zorg in nabijheid nodig hebben. Fijn dat er organisaties/verpleeghuizen zijn waar mensen allemaal een éénpersoonskamer hebben, of zelfs een tweekamerappartement hebben. Wetgeving op dit punt zou inderdaad zeer welkom zijn.
Ik lees regelmatig dat men het opleidingsniveau in verpleeghuizen te laag vindt. Ik denk dat dat juist niet het geval is. Nivo 3 (VIG) komt al haast niet aan zijn/haar trekken en wordt nauwelijks volledig benut. Verpleegkundigen zijn dan ook zeer moeilijk te werven en te behouden omdat het werk te weinig aansluiting heeft met de opleiding. In een verpleeghuis wordt vooral gezorgd en ondersteund en niet ‘verpleegd’.
Het negatieve imago van het verpleeghuis komt naar mijn mening vooral voort door externe factoren; de was en de voeding wordt tegenwoordig buiten de instelling verzorgd en komt nagenoeg kant en klaar bij een instelling binnen. de instelling kan vervolgens opdraaien voor alle opmerkingen en klachten. In die zin hoop ik dat dat het scheiden wonen en zorg zal leiden tot kwaliteitsverbeteringen op dat vlak. Ook ben ik benieuwd wanneer de particuliere wasverzorging tegen betaling op gang gaat komen. Hopelijk uit de buurt, uit de wijk.. lekker kleinschalig!
Het valt mij mee dat één op de drie Nederlanders er wél aan denkt om later in een verpleeghuis geplaatst willen te worden. Ik werk in verpleeghuizen en wel direct op de werkvloer als teamleider. De vraag zoals die gesteld is lijkt op de vraag op welke intensive care je geplaatst wilt worden als je een infarct krijgt. Een plek krijgen in een verpleeghuis is vrijwel nooit een vrijwillige keuze.
Ik zie regelmatig familieleden met pijn in het hart hun familielid verhuizen naar in mijn situatie, een één of tweepersoonskamer op een gesloten afdeling een BOPZ/PG-afdeling. Pijn en rouw omdat men bezig is afscheid te nemen van hun dierbare en tevens het gevoel heeft hun partner/familielid achter te laten.
Ook bewoners met somatische beperkingen hebben vaak enorm veel verdriet en melden regelmatig dat het leven voor hen weinig zin meer heeft.
Levensbestendig denken, bouwen en wonen… ik vraag mij wel eens af of mensen weten hoe processen van dementie kunnen verlopen. Dat je snachts je partner niet meer herkend en je schreeuwend meldt aan de hele buurt dat er een vreemde man in je bed ligt. Dat je je vuisten gebruikt om je partner te slaan terwijl hij/zij liefdevol op het toilet geholpen wordt.. Dat iemand denkt dat er in elke hoek van de kamer, de keuken of hal zich een urinoir bevindt..
Inderdaad weer een bureau dat met mooie woorden over de ruggen van zeer afhankelijke ouderen probeert met een wereldvreemd sprookje inkomsten uit de grote zorgpot te genereren. Aan de voorgaande commentaren is weinig meer toe te voegen dan de wens Mevr. Willemse zelf, bijvoorbeeld een halfjaar, te invalideren en onder te brengen in een verpleeg- of verzorgingshuis of als ze in die conditie zelfstandig wil blijven wonen kennis te laten maken met de onbarmhartige bureaucratie van gemeenten, zorgorganisaties en woningcorporaties. Ze zal er ook achter komen dat “de buurt” al lang niet meer bestaat maar is veranderd in een omgeving waar de mensen elkaar nauwelijks kennen. Daarna komt ze misschien tot de conclusie dat ouderen nu en in de toekomst moeten proberen te overleven in een keihard vercommercialiseerde en geïndividualiseerde (zorg)omgeving waarin ook familieverbanden (buiten de stad en twee op de drie gescheiden) aan een zware erosie onderhevig zijn. Dan zal ze aan de lijve voelen wat het betekent om als oudere in zo’n omgeving te moeten overleven.
Daarna moet ze haar verhaal maar eens opnieuw gaan schrijven en dat zal niet meevallen want er is even geen eenvoudige oplossing.
(2/2) Het is soms weliswaar een Echternacher processie: 2 stappen vooruit, 1 stap achteruit, maar toch. Is alles ideaal? Nee, er zijn ieder jaar weer verbeterpunten nodig. De werkdruk (mede veroorzaakt door de individualisering van de zorg) en de financiële beperkingen door de invoering van het ZZP-systeem vragen vaak het uiterste van medewerkers. Het beeld dat u schetst is voor onze cliëntenraad echter volstrekt niet herkenbaar. Ik kan niet oordelen over andere verzorgings- en verpleeghuizen, maar wel over ‘mijn’ eigen instelling. Wat mij ècht zorgen baart zijn de forse bezuinigingsplannen van de regering, alsmede hoe we als samenleving de zeer forse toename van dementerenden alsmede van andere hoogbejaarden met fysieke beperkingen over tien, twintig, dertig jaar, gaan opvangen. Uit diverse analyses blijkt bijvoorbeeld dat over 30 jaar 1/4 van de Houtense bevolking 65+ is. Dat gaat enorme consequenties met zich meebrengen, te meer omdat mensen veel ouder gaan worden. En ‘ouderdom komt met gebreken’ luidt het gezegde. Als lid van de WMO-raad in Houten probeer ik die Raad, alsmede ambtenaren, politici en ouderenbonden op die problematiek te focussen. Omdat daar nu al over nagedacht moet worden.
Jan C. : Het kan ook anders. Ik ben secretaris van de Cliëntenraad van zorgwooncentrum ‘De Loericker Stee’ (DLS) in Houten, onderdeel van de zorginstelling ‘Warande’; DLS is een verzorgingshuis annex verpleeghuis (het verpleeghuisgedeelte met Kleinschalig Wonen is voor PG-bewoners). Op beide afdelingen beschikken de bewoners over 2-kamerappartementen met een keukentje en ingericht met eigen meubilair. Het Zorgleefplan (dus de afspraken met bewoner of zaakwaarnemer) is leidend voor de individuele zorg die geboden wordt. Zo’n 40 jaar geleden heb ik als student maatschappelijk werk vakantiewerk gedaan in een pas gebouwd verpleeghuis in Den Haag. Zalen met 6 bedden met gordijntjes ertussen. Bewoners heetten destijds: patiënten. Toen had ik inderdaad het idee ‘van mijn leven lang nooit in een verpleeghuis terecht zien te komen’. Nu, 40 jaar later, met het beeld van De Loericker Stee voor ogen, denk ik daar anders over als verhuizing daar naar toe noodzakelijk zou zijn. Eén voorwaarde zou ik wel hebben: er moet internetaansluiting op het appartement zijn. Welnu, ook dat wordt dit jaar gerealiseerd. Naast de realisatie van active aging-faciliteiten. De Loericker Stee staat midden in een woonwijk met diverse organisaties binnen het gebouw, waaronder een consultatiebureau, apotheek, jeugdzorg, enz. Ieder jaar worden door de Cliëntenraad (liever spreken we van een Bewonersraad) drie speerpunten bepaald. Dat heeft de afgelopen paar jaar zichtbaar tot resultaten geleid. (1/2)
Uw visioenen ogen utopisch. Welke ervaring u met de huidige verpleeghuiszorg heeft vermeldt u echter helaas niet .Waar uw mooie bovenstaande woorden duiden op enige EXPERTISE , verzoek ik u een verpleeghuis te noemen ,waar U NU AL zou willen worden verzorgd ?? ?
zorg in de levensloopbestendige buurt.
opvalt dat er over terugdraaien van zorg in een levensloopbestendige buurt -bedoel alle zorg-wel erg makkelijk gedacht wordt.terugdraaien van de mentaliteit van de burger, die of zorg behoeft of aandacht heeft voor wie er in zijn/haar buurt zorg nodig heeft.
Destijds zelf aktief bij het opzetten van burenhulporganisaties, wat in de ene wijk beter lukte dan in de andere, maar enerzijds na enige tijd opzijgezet door ‘professionals’, diem.n. voor de ouderenzorg die het niet profesioneel vonden,anderszijds onvoldoende gevoed werden door de gemeente en voldoende vrijwilligers.
Het is dus te simpel om er van uit te gaan dat de ‘buurt’of ‘de familie’een belangrijke rol gaat spelen zonder in kaart te brengen hoe de situatie van iedere zorgbehoeftige is en dus ook van de buurt – en alle particuliere organisaties zoals zonnebloem,roode kruis etc.
VERVOLG:
Het ideaal dat Publicarea hier schetst is een mooi visioen, dat in de huidige situatie (kwalitatief matige of slechte naar binnen gekeerde verpleeghuizen, die de komende jaren voor een deel moeten sluiten gezien de beperking van de toelating, een sociaal-culturele sector die in rap tempo wordt afgebroken, woningbouwcorporaties die steeds minder in ‘de buurt’ zijn geïnterssseerd en een lokale overheid die zich steeds verder terugtrekt) zie ik geen actoren die zich voor een andere, meer wijgerichte ouderenzorg in willen of kunnen zetten. Zolang het ministerie van Financiën voor de Kamer nog de heilige graal verwoordt is het mooi dat mensen zoals bij Publicarea blijven dromen, maar zal het daarbij blijven.
Het perspectief dat je schetst ziet er mooi uit, maar de praktijk is vrees ik weerbarstiger. Het verpleeghuis heeft niet voor niets vaak een slechte naam: de afgelopen decennia zijn de verzorgingshuizen zo goed als verdwenen en kan je als oudere alleen nog worden opgenomen als je behoorlijk hulpbehoevend bent. Met het beskuit van dit Kabinet om mensen onder ZZP 5 niet mer toe te laten tot het verpleeghuis wordt dat alleen maar erger. Het toenemen van de zorgzwaarte heeft niet geleid tot meer of beter opgeleid personeel – wat je zou verwachten – maar is gepaard gegaan met krimpende budgetten, minder personeel en vooral de inzet van lager opgeleid personeel. De kwaliteit van de zorg en de aandacht voor cliënten is daardoor gemiddeld gedaald, met de huidige slechte naam als gevolg.
Als verzorgingshuizen al buurtgerichte activiteiten hadden zijn die de afgelopen 10 tot 15 jaar verdwenen: met een krimpend budget werd dat door directies als luxe gezien. Het kostte staftijd en de vaak beperkte inkomsten wogen niet op tegen de kosten. Waar samengewerkt werd met sociaal-cultureel werk zie ik dat nu in rap tempo verdwijnen, omdat de lokale bezuinigingen dit werk hard raken. De ‘zelfstandige burger’ als ideaal (of schaamlap) voor een overheid die zich streeds verder terugtrekt.
VERVOLG: Het gaat de patienten allereerst om geheel andere dingen en die veroorzaken ook de slechte naam die verpleeg en verzorgingstehuizen in Nederland hebben. Daar komen ze: geen goed, warm, gevarieerd en voldoende eten, niet op tijd naar het toilet en niet op tijd ervan af (geen half uur), niet af en toe het hoofd binnen steken door een verzorgende (is er nog iets), geen controle op medicijnen (bijv geen medicijnen voor een aandoening die ze in 2008 hadden en nu niet meer maar die ze nog wel steeds hebben; zo hoopt de medicijnen zich geweldig op: dat is ongezond en erg duur), geen privacy (eindelijk de eenpersoons kamers die allang zijn beloofd door voorgangers van van Rijn), niet vaker dan eenmaal douchen per week (bij heet weer zeker vaker), geen bewegingstherapie (anders gaat het bij 12 uur rolstoel van kwaad naar erger), niet met enige regelmaat naar buiten (zeker als er geen familie is), niet voldoende entertainment en het allerbelangrijkste: weinig of geen aandacht, hartelijkheid, betrokkenheid, een gesprekje, EEN LIEFDEVOLLE ARM om de patient.
Foei mevr Willemse, U zet met uw bureau een hele natie op het verkeerde been. Een bevolking die nog wel voor tweederde zegt een verpleeg en verzorgingstehuis een verschrikking te vinden; en u negeert die tweederde. U kunt zo de politiek in en bent een ramp voor de zorg
Hetti Willemse: ‘Mijn bureau ……’. Dan weet u al genoeg. Weer iemand die vist naar een of meer opdrachten in de zorg: de geldruif in Nederland. Als Mevr Willemse dat had gedaan met het voetbalwezen was dat niet erg; heb met voetballers vooral geen medelijden.
Maar om een geheel foute voorstelling te geven van verpleeg en verzorgingstehuizen is zeer ernstig; dat doet Willemse en haar bureau over de rug van die al troosteloze en vaak uitzichtloze patienten. Een regelrechte schande.
‘Betrek de buurt bij het verpleeg en verzorgingstehuis’, zegt Willemse. Als je ooit in een verpleeg en verzorgingstehuis bent geweest weet je dat dat punt nr 56 is. En daar gaat Willemse haar volkomen foute voorlichting over.
De grootste angst voor het verpleeghuis berust m.i. op het afhankelijk zijn en het kwijt raken van de eigen regie. Verlies van Privacy, + het ‘de rest van je leven delen met mensen die je niet zelf hebt uitgekozen’. Er zijn nog flink wat meerpersoonskamers, waar je minder vrijheid hebt dan in de gevangenis. Deze zouden wat mij betreft zsm.moeten worden verboden.
Dit is de situatie wanneer je echt niet meer zelfredzaam bent. Maar uiteraard is het van belang dat moment zo lang mogelijk uit te stellen, met goede initiatieven.Waarbij de gemeentes via de Wmo financieren en flink moeten bezuinigen.