We zien op foto’s een stralende vrouw die het leven toelacht. Haar ouders en zus die ook in de studio zijn, vertellen hun aangrijpende ervaringen. Volgens hen heeft de gynaecoloog van hun dochter de ernstige zwangerschapsvergiftiging onvoldoende onderkend. Bovendien was zijn kennis niet up to date: de behandelprotocollen bleken sterk te zijn verouderd. Meer details krijgt de kijker niet te horen; het medische verhaal blijft onderbelicht.

Dat komt omdat de gynaecoloog niet reageert als hij door een medewerker van het programma wordt gebeld. Dat doet misschien bot en arrogant aan maar is volkomen terecht. Hij heeft immers een medisch beroepsgeheim en mag dus geen vertrouwelijke informatie geven aan derden en al helemaal niet telefonisch.

Bij gebrek aan deze mogelijkheid tot wederhoor is een panel ingehuurd van twee specialisten. Die evenmin op de hoogte zijn van de feiten. Wat kunnen zij anders doen dan na een dergelijk drama uiting geven van hun geschoktheid en medeleven met de nabestaanden? En de hoop uitspreken dat zij zelf nooit zo’n inschattingsfout zullen maken.

Het programma zegt te willen bijdragen aan een grotere openheid rond medische missers en hoopt zelfs het aantal fouten terug te dringen. Maar wie zit er op dit soort openheid te wachten? Voor de kijkcijfers is het ongetwijfeld goed en, het moet gezegd, het wordt integer gebracht. Patiënten die met de gevolgen van een medische fout moeten leven, zullen in hun onmacht ook wel bereid zijn om hun verhaal op tv te doen.

Maar welke specialist wil voor de camera, voor het oog van de natie, zijn falen toegeven? Dan kun je de arts wel niet aan de schandpaal willen nagelen, zoals het programma zegt, maar zo wordt het natuurlijk wel ervaren. Het is maar de vraag of de gezondheidszorg daarmee is gebaat.

Openheid rondom medische fouten is goed, maar wel in de beslotenheid van een eerlijk gesprek tussen patiënt of nabestaanden en de betrokken specialist. Daar heeft de rest van Nederland helemaal niets mee te maken. Of zou het toch om de kijkcijfers gaan?