Met deze gedachte in het achterhoofd heb ik de voorstellen bekeken van een van de twintig ambtelijke werkgroepen, die waren ingesteld om met suggesties te komen om 29 miljard te bezuinigen. Heroverwegingswerkgroep nummer 12 over de langdurige zorg schrijft dat ze de opdracht om voor 4,2 miljard bezuinigingsvoorstellen te doen, te baat heeft genomen om ideeën te genereren over een nieuwe inrichting van de langdurige zorg. In die nieuwe setting moeten sterkere doelmatigheidsprikkels zitten, om zo de collectieve uitgaven aan de langdurige zorg met 20 procent te verminderen. De werkgroep wil behoedzaam omgaan met de doelmatigheidsprikkels en gaat uit van 3 tot 5 procent opbrengsten (lees: besparingen). ‘Verhogen’, ‘schrappen’, ‘niet meer vergoeden’, ‘geen aanspraak kunnen maken op’ zijn de ideeën die ik lees in het lijvige en gedegen rapport.
Helaas is het rapport onvolledig. Want nergens staat iets over inhoudelijke of kwalitatieve positieve baten of rendementen voor de cliënt of de zorgaanbieder die zouden kunnen worden gerealiseerd. Ik ga met de search button door het werkgroeprapport: baten: ‘0 match found’, rendementen: ‘0 match found’.
Dat verbaast me, te meer omdat ik in de apriluitgave van Diagonaal, het magazine voor VWS-medewerkers, lees over het VWS-project Baten van de zorg. De secretaris-generaal van VWS zegt daarin zelf dat in tegenstelling tot het onderwijs, waarin alle politieke partijen zullen willen investeren vanwege de baten voor de toekomst, de gezondheidszorg in de verkiezingsprogramma’s alleen maar zal worden afgeschilderd als een sector waarop bespaard moet worden. Dit terwijl het rendement van de gezondheidszorg veel hoger is dan we ons vaak realiseren en we dus niet alleen over de kosten moeten praten, maar ook over de baten van preventie, zorg en ondersteuning, aldus het artikel.
Ik pleit er dan ook voor als de wiedeweerga een 21e werkgroep in te stellen die de opdracht krijgt de baten van de langdurige zorg in beeld te brengen. Daarin moet zij de toekomstige inkomenspositie van ouderen (die tot 2030 sneller stijgt dan die van de jongere generatie; bron SZW), alsook hun echte dagelijkse levensbehoeften meenemen en het feit dat ouderen en hun familie en vrienden daarvoor best willen betalen. Nu wordt in het verpleeghuis veelal voor je gedacht en alles voor je geregeld. Dat is te billijken op het punt van de (para)medische en verpleegkundige aspecten. Maar waarom zouden mensen in een verpleeghuis voor de gewone dagelijkse levensbehoeften, waarvoor ze thuis ook (graag) betalen, niet gebruikmaken van ondernemend Nederland?
Laten we eens uitgaan van 10 euro per dag levens- en welzijnsuitgaven voor de 270.000 intramurale AWBZ-cliënten; dat is 985.500.000 – bijna 1 miljard – euro per jaar dat ondernemend Zorgland voor het oprapen heeft. Dit lijkt me een mooi onderdeel van de opdracht aan de 21e werkgroep.
Hetti Willemse, Publicarea
Lees ook:
Beste Hetti. Jouw berekening betekent een bijdrage van EUR 300,00 per maand! Dat lijkt mij voor alleen AOW of AOW patienten met een klein pensioen veels te hoog. Maar familie zou hierin ook kunnen bijdragen. Dus het idee is wel goed, maar wel even praktisch breder doorrekenen. Het artikel is m.i. te kort door de bocht. Laten we vooral de ouderen langer thuis laten wonen met beter betaalbare voorzieningen. Daar zit nog veel meer winst. Is daar iets over gezegd…?
Helemaal eens met schrijver T. Sinds 2009 betaald de client ook voor het verzorgen van de persoonlijke was. Dan blijft er nog 235 euro per maand over, waarvan kleding, kapper, etc. van betaald moet worden. De vraag is dan waar die 10 euro per dag van betaald moet worden. Je kunt van een kale kip geen veren meer plukken.
ik sluit mij helemaal aan bij schrijver T. Hoezo betalen mensen niet voor dat extraatje? Ze betalen wel en heel veel, alleen is niet inzichtelijk waarvoor ze betalen. Alles is op een grote hoop gegooid: de zorg , het wonen, voeding en activiteiten. Op het moment dat je de betaling voor wonen en zorg gaat scheiden maak je het weer inzichtelijk en dan kan je wellicht weer gaan praten over zaken bijkopen.
Natuurlijk kunnen zorginstellingen clienten laten betalen voor extra’s. Dat moet ook en is niet meer dan normaal. Het is nu echter wel zo dat intramurale clienten behoorlijke eigen bijdrages betalen als ze langer in een zorginstelling verblijven. De client die slechts AOW geniet (en dat is het overgrote deel, want de AWBZ is een armenverzekering aan het worden) houdt zo’n 300 per maand over. Misschien dat een dergelijke client niet alles aan de zorginstelling wil afdragen, maar ook nog eens kleding wil kopen of naar de kapper wil of een een cadeautje wil aanschaffen of een lekker luchtje.
Kortom het voorstel lijkt me niet helemaal goed doordacht.
Het meest pikante in dit kader is of wat wij baten noemen dat door de gemeenschap ook als zodanig wordt beleefd. Pikant voorbeeld in dit kader: recent werd bekend dat de (gezonde) levensverwachting van de Nederlander enorm is toegenomen. In plaats van een pluim voor de gezondheidszorg als mede-eigenaar van dit succes is de zure reactie primair dat dit de kosten van de vergrijzing (pensioenen en zorg) alleen maar vergroot.
Dit is echt geen nieuw voorstel. Het is wel vloeken in de kerk. Ik ben al jaren actief in de zorgsector en heb al jaaaaaren geleden gesteld dat er niets fout is aan laten betalen voor bijvoorbeeld een biertje of het welbekende advocaatje met slagroom.
Weet u wat de reactie is?
Maar dat kan niet! Mensen hebben recht op goede zorg(!!??)
Om vervolgens te stellen:
dat alcohol minimaal moet worden verstrekt ivm misbruik
er alleen op de zondag een advocaatje wordt geschonken
Tja goede zorg…..
je zal maar oud zijn (of worden) en in Nederland wonen….
Kortom: ik vind het een geweldig idee. Niet alleen vanuit economische gedachten, maar zeker ook in het kader van keuzevrijheid, eigen beslissingen nemen. En voor de azijnpissers die het dan over overmatig alcohogebruik gaan hebben:
1) op overmatig alcoholgebruik én last veroorzaken staan maatschappelijke sancties: die gelden ook in zorginstellingen
2) eerst zien dan geloven
Zolang het woord ‘helaas’ gebruikt wordt in combinatie met ouderenzorg, blijft het lastig om gebruikers van zorg te vragen om een bijdrage. Nederlanders zien zorg als een noodzakelijk kwaad dat ze niets mag kosten, maar die wel exact moet bieden wat ieder er zelf bij voorstelt.